زندگی اعجابانگیز زوزانا در جنگ جهانی دوم
میگوید بزرگترین دستاوردش در زندگی، این است که «تا سن 90 سالگی عمر کرده است.»
کد خبر :
۳۱۱۵۲
بازدید :
۹۲۲۳
فرادید | زوزانا روژیچکووا (Zuzana Ruzickova) در جنگ جهانی دوم در سه اردوگاه کار اجباری از جمله اردوگاه آشویتس زندگی کرد. اما این پایان کار نبود؛ او حتی در سالهای پس از جنگ مدام مورد آزار و اذیت کمونیستهای چکسلواکی قرار گرفت، اما جان سالم بدر برد و به یکی از بزرگترین هارپسیکورد نوازهای جهان (سازی شبیه پیانو) بدل گشت.
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، زوزانا ماه دیگر 90 ساله میشود. او میگوید: «از همان بچگی چندان قوی نبودم اما به شدت شیفته موسیقی بودم.»
او در 14 ژانویه سال 1927 میلادی در یک خانواده نسبتا ثروتمند یهودی به دنیا آمد. دوران کودکی زوزانا صرفنظر از دشواریهای بیماری سل به خوبی گذشت.
یک روز زوزانا به خاطر اینکه حالش رو به بهبودی میرفت، از پدر و مادرش خواست تا یک پیانو به همراه معلم خصوصی پیانو برای او بگیرند. پزشکان از زوزانا خواسته بودند تا استراحت مطلق کند، اما او آخر کار خودش را کرد. پس از مدتی کوتاه، معلم زوزانا آنقدر شیفته علاقه وافر او به پیانو شده بود که او را تشویق کرد به فرانسه برود تا در کنار ماهرترین هارپسیکورد نوازهای جهان آموزش ببیند.
در سال 1939 میلادی اما نازیها به چکسلواکی یورش بردند. رویای سفر به فرانسه برای زوزانا برای همیشه تمام شد؛ علاوه بر آن، آنها سه سال بعد مجبور شدند خانوادگی به اردوگاه کار اجباری ترزین (Terezin) بروند.
زوزانا میگوید: «کودکیام در همانجا تمام شد.»
مدتی بعد، پدربزرگ، مادربزرگ و پدر زوزانا به همراه هزاران یهودی دیگر در اردوگاه جانشان را از دست دادند. اما یک چیز او را زنده نگه داشت: موسیقی. زوزانا به خاطر دارد هنگامی که داشتند با یک کامیون ویژه حمل دام به آشویتس منتقل میشدند، بخشی از موسیقی شماره 5 سوئیت انگلیسی باخ را روی تکهای کاغذ نوشت. او میگوید: «دلم میخواست بخشی از موسیقی باخ را به عنوان جادویی قوتبخش همراهم داشته باشم، زیرا واقعا نمیدانستم چه چیزی در انتظارمان است.»
جز سختی بیشتر، چیزی انتظارشان را نمیکشید. شماره محل استقرارش در اردوگاه آشویتس 72389 که روی بازویش خالکوبی شده بود، دیگر از بین رفته است. اما این دلیل نمیشود تا او آن شماره خاص را از یاد ببرد. زوزانا حتی "ترس خوفناکش" را کاملا به یاد دارد. او آن روزها نوجوانی بیش نبود، با این حال آرزو میکند که ای کاش قویتر و محکمتر بود.
او میگوید: «هر روز اتاق گاز [مکانی برای اعدام انسان یا حیوان و به کمک گازهای سمی] را میدیدم. سپس موقع عصر پیش مادرم میرفتم؛ در بغلش گریه میکردم و میگفتم: "میخواهم زنده بمانم. دلم نمیخواهد بمیرم." به خاطر همین خودم را نمیبخشم.»
نوبت مرگ!
زوزانا روژیچکووا میگوید که قرار بود در روز 6 ژوئن سال 1944 میلادی راهی اتاق گاز شود. اما اتفاقات صبح آن روز جانش را نجات داد: آغاز عملیات پیاده شدن در نرماندی با نام مخفی عملیات ناپلئون.
زوزانا سپس روانه اردوگاه کار اجباری در آلمان شد تا چندی بعد در سال 1945 میلادی به اردوگاه کار اجباری برگن-بلزن منتقل شود. اردوگاه جدید علاوه بر تمام مشکلات، یک مشکل دیگر نیز داشت: شیوع طاعون خیارکی.
در نهایت اما زوزانا نزد مادر مریضش در چکسلواکی برگشت. دستان زوزانا به خاطر کار سنگین و حمل آجر در وضعیت کاملا نابسامانی قرار داشت. حتی به او توصیه شد تا دیگر به هیچ وجه به موسیقی فکر نکند. اما او میگوید: «نمیتوانستم بدون موسیقی زندگی کنم.» به همین دلیل، او روزانه 12 ساعت تمرین میکرد تا زمان از دست رفته را جبران کند.
زوزانا (نفر وسط در صف جلو) - او بیشتر اعضای خانوادهاش را در هولوکاست از دست داد
او میگوید: «موسیقیدان خوب بودن کافی نیست. باید دیوانه بود. باید حسی داشته باشید که بدون موسیقی نمیتوانید زندگی کنید.»
کمونیستهای چکسلواکی
سپس کمونیستها در سال 1948 میلادی قدرت را به دست گرفتند تا دوره 40 ساله حکومت تمامیتخواهها در آنجا به سر رسد.
او میگوید: «اصلا باور نمیکردم که یک رژیم دیگر مانند نازیها وجود داشته باشد؛ همان قدر بیرحم، همان قدر احمق و همان قدر ضد یهود. اولش خیلی سادهلوح بودم.»
خانواده زوزانا در دو اتاق از آپارتمانی کوچک زندگی میکردند و مرتب تحت نظر بودند. اما برخلاف تمام اتفاقات، زوزانا روژیچکووا توانست به شغل محبوبش یعنی "نواختن هارپسیکورد" برسد.
موفقیت بینالمللی
موفقیت بینالمللی زوزانا سرانجام در سال 1956 میلادی، زمانی که او برنده مسابقات بینالمللی موسیقی مونیخ ARD شد، حاصل گشت؛ دولت چکسلواکی به او اجازه داد تا در مسابقات بینالمللی شرکت کند و کنسرتهای خارجی برگزار کند، زیرا او را به چشم یک منبع درآمد خوب میدید. بین سالهای 1965 تا 1975 میلادی، او به اولین نفری بدل شد که تمام آثار باخ را برای کیبورد ضبط کرد.
زوزانا روژیچکووا بسیار به باخ علاقه دارد زیرا به گفته خودش، «[باخ] نقش بزرگی در زندگیام و رهایی از مشکلات داشت.»
او در ادامه میگوید: «باخ خیلی آرامش بخش است. همیشه در موسیقی او احساس میکند که خدا در همین نزدیکی است. و این مسئله واقعا کمک میکند.»
معجزه بود که زنده ماندم!
زوزانا در سن 79 سالگی و در سال 2006 تصمیم گرفت که اجراهای عمومی را برای همیشه متوقف کند. اتفاقا او برای همین موضوع هم "دلتنگ" شده است. این مسئله با مرگ همسرش "ویکتور کالابیس،" آهنگ ساز" همراه شد. زوزانا میگوید: «آن اتفاق ناگوار به کلی مسیر زندگیام را تغییر داد.»
اینک پایان دوران موسیقی زوزانا فرا رسیده و او به ندرت میتواند دستی به هارپیسکورد ببرد. او میگوید: «دستانم دیگر هماهنگ نیستند و نمیتوانم خوب کار کنم. به سرطان مبتلا شدهام و شیمی درمانی هم کردهام.»
ماه آینده، به مناسبت تولد 90 ساگی زوزانا، تمام آثار ضبط شده او از باخ دوباره منتشر خواهد شد. همچنین مستندی برگرفته از زندگی زوزانا با عنوان «موسیقی زندگی است» نیز پخش خواهد شد.
زوزانا به زندگی پر همهمه و شغل دلخواهش نگاه میکند و میگوید که «به هیچ چیزی افتخار نمیکند.» البته بعد میخندد و میگوید بزرگترین دستاوردش در زندگی، این است که «تا سن 90 سالگی عمر کرده است.» او میگوید: «معجزه بود که زنده ماندم.»
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، زوزانا ماه دیگر 90 ساله میشود. او میگوید: «از همان بچگی چندان قوی نبودم اما به شدت شیفته موسیقی بودم.»
او در 14 ژانویه سال 1927 میلادی در یک خانواده نسبتا ثروتمند یهودی به دنیا آمد. دوران کودکی زوزانا صرفنظر از دشواریهای بیماری سل به خوبی گذشت.
یک روز زوزانا به خاطر اینکه حالش رو به بهبودی میرفت، از پدر و مادرش خواست تا یک پیانو به همراه معلم خصوصی پیانو برای او بگیرند. پزشکان از زوزانا خواسته بودند تا استراحت مطلق کند، اما او آخر کار خودش را کرد. پس از مدتی کوتاه، معلم زوزانا آنقدر شیفته علاقه وافر او به پیانو شده بود که او را تشویق کرد به فرانسه برود تا در کنار ماهرترین هارپسیکورد نوازهای جهان آموزش ببیند.
زوزانا میگوید: «کودکیام در همانجا تمام شد.»
مدتی بعد، پدربزرگ، مادربزرگ و پدر زوزانا به همراه هزاران یهودی دیگر در اردوگاه جانشان را از دست دادند. اما یک چیز او را زنده نگه داشت: موسیقی. زوزانا به خاطر دارد هنگامی که داشتند با یک کامیون ویژه حمل دام به آشویتس منتقل میشدند، بخشی از موسیقی شماره 5 سوئیت انگلیسی باخ را روی تکهای کاغذ نوشت. او میگوید: «دلم میخواست بخشی از موسیقی باخ را به عنوان جادویی قوتبخش همراهم داشته باشم، زیرا واقعا نمیدانستم چه چیزی در انتظارمان است.»
جز سختی بیشتر، چیزی انتظارشان را نمیکشید. شماره محل استقرارش در اردوگاه آشویتس 72389 که روی بازویش خالکوبی شده بود، دیگر از بین رفته است. اما این دلیل نمیشود تا او آن شماره خاص را از یاد ببرد. زوزانا حتی "ترس خوفناکش" را کاملا به یاد دارد. او آن روزها نوجوانی بیش نبود، با این حال آرزو میکند که ای کاش قویتر و محکمتر بود.
او میگوید: «هر روز اتاق گاز [مکانی برای اعدام انسان یا حیوان و به کمک گازهای سمی] را میدیدم. سپس موقع عصر پیش مادرم میرفتم؛ در بغلش گریه میکردم و میگفتم: "میخواهم زنده بمانم. دلم نمیخواهد بمیرم." به خاطر همین خودم را نمیبخشم.»
زوزانا روژیچکووا میگوید که قرار بود در روز 6 ژوئن سال 1944 میلادی راهی اتاق گاز شود. اما اتفاقات صبح آن روز جانش را نجات داد: آغاز عملیات پیاده شدن در نرماندی با نام مخفی عملیات ناپلئون.
زوزانا سپس روانه اردوگاه کار اجباری در آلمان شد تا چندی بعد در سال 1945 میلادی به اردوگاه کار اجباری برگن-بلزن منتقل شود. اردوگاه جدید علاوه بر تمام مشکلات، یک مشکل دیگر نیز داشت: شیوع طاعون خیارکی.
در نهایت اما زوزانا نزد مادر مریضش در چکسلواکی برگشت. دستان زوزانا به خاطر کار سنگین و حمل آجر در وضعیت کاملا نابسامانی قرار داشت. حتی به او توصیه شد تا دیگر به هیچ وجه به موسیقی فکر نکند. اما او میگوید: «نمیتوانستم بدون موسیقی زندگی کنم.» به همین دلیل، او روزانه 12 ساعت تمرین میکرد تا زمان از دست رفته را جبران کند.
زوزانا (نفر وسط در صف جلو) - او بیشتر اعضای خانوادهاش را در هولوکاست از دست داد
او میگوید: «موسیقیدان خوب بودن کافی نیست. باید دیوانه بود. باید حسی داشته باشید که بدون موسیقی نمیتوانید زندگی کنید.»
کمونیستهای چکسلواکی
سپس کمونیستها در سال 1948 میلادی قدرت را به دست گرفتند تا دوره 40 ساله حکومت تمامیتخواهها در آنجا به سر رسد.
او میگوید: «اصلا باور نمیکردم که یک رژیم دیگر مانند نازیها وجود داشته باشد؛ همان قدر بیرحم، همان قدر احمق و همان قدر ضد یهود. اولش خیلی سادهلوح بودم.»
خانواده زوزانا در دو اتاق از آپارتمانی کوچک زندگی میکردند و مرتب تحت نظر بودند. اما برخلاف تمام اتفاقات، زوزانا روژیچکووا توانست به شغل محبوبش یعنی "نواختن هارپسیکورد" برسد.
موفقیت بینالمللی
موفقیت بینالمللی زوزانا سرانجام در سال 1956 میلادی، زمانی که او برنده مسابقات بینالمللی موسیقی مونیخ ARD شد، حاصل گشت؛ دولت چکسلواکی به او اجازه داد تا در مسابقات بینالمللی شرکت کند و کنسرتهای خارجی برگزار کند، زیرا او را به چشم یک منبع درآمد خوب میدید. بین سالهای 1965 تا 1975 میلادی، او به اولین نفری بدل شد که تمام آثار باخ را برای کیبورد ضبط کرد.
زوزانا روژیچکووا بسیار به باخ علاقه دارد زیرا به گفته خودش، «[باخ] نقش بزرگی در زندگیام و رهایی از مشکلات داشت.»
او در ادامه میگوید: «باخ خیلی آرامش بخش است. همیشه در موسیقی او احساس میکند که خدا در همین نزدیکی است. و این مسئله واقعا کمک میکند.»
معجزه بود که زنده ماندم!
زوزانا در سن 79 سالگی و در سال 2006 تصمیم گرفت که اجراهای عمومی را برای همیشه متوقف کند. اتفاقا او برای همین موضوع هم "دلتنگ" شده است. این مسئله با مرگ همسرش "ویکتور کالابیس،" آهنگ ساز" همراه شد. زوزانا میگوید: «آن اتفاق ناگوار به کلی مسیر زندگیام را تغییر داد.»
ماه آینده، به مناسبت تولد 90 ساگی زوزانا، تمام آثار ضبط شده او از باخ دوباره منتشر خواهد شد. همچنین مستندی برگرفته از زندگی زوزانا با عنوان «موسیقی زندگی است» نیز پخش خواهد شد.
زوزانا به زندگی پر همهمه و شغل دلخواهش نگاه میکند و میگوید که «به هیچ چیزی افتخار نمیکند.» البته بعد میخندد و میگوید بزرگترین دستاوردش در زندگی، این است که «تا سن 90 سالگی عمر کرده است.» او میگوید: «معجزه بود که زنده ماندم.»
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید
مجموعهای از بهترین تصاویر تاریخ ایران و جهان را اینجا ببینید
۰