تصویری روشن از جنگ کره‌شمالی!

رهبر کره شمالی در درجه اول از انگیزه بقای رژیم برخوردار است که متعاقبا باعث می‌شود پیونگ‌یانگ را در معرض حمله هسته‌ای ایالات متحده قرار ندهد.

به گزارش دیپلماسی ایرانی، شمایل حمله نظامی در شبه جزیره کره به چه ترتیب است؟ برای بسیاری، این پرسش به مثابه پیش کشیدن یک اضطراب آخرالزمانی است، جایی که از یک طرف تصور می کنیم جمهوری دموکراتیک خلق کره قصد دارد خشونتی فاجعه بار همچون گوتردامرونگ (سقوط خدایان) را به جان بخرد تا از رژیم استالینیستی خود دفاع کند، در حالیکه از سوی دیگر به نظر می آید از تامل واقعی در خصوص کشتاری که هر نوع نزاع میان سئول و پیونگ یانگ به بار خواهد آورد ناتوان هستیم.

یک توضیح برای این موضوع این است که تخمین تلفات و ویرانی ها در شبه جزیره کره (و احتمالا ژاپن) در هر سناریوی جنگی بی اندازه بالا است. تنها اگر پیونگ یانگ تهدید خود مبنی بر تبدیل سئول به "دریای آتش" را عملی کند، بر اساس برخی تخمین ها تلفات در کلانشهر سئول به تنهایی در عرض 48 ساعت از 100 هزار تن عبور خواهد کرد، بدون آنکه اساسا از سلاح های کشتار جمعی استفاده شود. بر اساس ارزیابی وزارت دفاع ایالات متحده جنگ دوم کره می تواند در 90 روز اول 200 تا 300 هزار نفر تلفات نظامی به بار آورد، بعلاوه صدها هزار تلفات غیرنظامی.

به طور خلاصه شرح خواهم داد که جنگ شمال و جنوب چطور رخ می دهد. تحلیل من تمام سناریوهای احتمالی جنگ را بازگو نمی کند و در عوض بر توالی فرضی رویدادها متمرکز می شود: حمله غافلگیرانه کره شمالی به منطقه ای غیرنظامی در پی ارزیابی فرمانده کل قوای ارتش خلق کره مبنی بر اینکه حمله ای پیشگیرانه به تاسیسات هسته ای این کشور قریب الوقوع است، انجام خواهد شد.

این سناریو بر چهار فرض تجربی استوار است: اول، علی رغم تعهدات موجود در عهدنامه دوستی و همکاری مشترک میان چین و کره شمالی که در سال 1961 تنظیم شده است، در صورت حمله غافلگیرانه کره شمالی به جنوب، چین در مقام دفاع از کره شمالی برنخواهد آمد. دوم اینکه پیونگ یانگ از سلاح هسته ای برای نابودی سئول استفاده نخواهد کرد. سوم کره شمالی، حتی اگر توانایی اش را داشته باشد موشک بالستیک قاره پیما به سمت ایالات متحده شلیک نخواهد کرد. چهارم ایالات متحده از سلاح موشکی علیه پیونگ یانگ استفاده نخواهد کرد.

هسته اصلی باور من که باعث پیش کشیدن این فرض ها می شود این است که رهبر کره شمالی، کیم جونگ اون، در درجه اول از انگیزه بقای رژیم برخوردار است که متعاقبا باعث می شود پیونگ یانگ را در معرض حمله هسته ای ایالات متحده قرار ندهد و فورا جنگ را به سطح اتمی نکشد. از این گذشته، بر اساس این سناریو، کیم می پندارد که طرح های جنگی کره جنوبی و آمریکا شامل ساقط کردن وی از قدرت نیست (که البته نه صرفا به دلیل مواضع اخیر رئیس جمهور ایالات متحده، اما می تواند فرضی اشتباه باشد.)

همین قدر کفایت می کند که بگوییم کره شمالی 700 هزار نفر از نیروی زمینی یک میلیون نفری، 8000 توپخانه، 2000 تانک، 300 هواپیما، 400 کشتی جنگی روی آب و حدود 50 زیردریایی را برای اشغال جنوب وارد منازعه می کند.

با توجه به اینکه تمام امکانات نظامی که برشمرده شد در فاصله 100 مایلی (161 کیلومتری) منطقه غیرنظامی مستقر است، به نظر می آید چنین حمله ای نیاز به استقرار دوباره و گسترده نیروها از قبل ندارد و این تجهیزات و نیروها می توانند در عرض سه روز پس از صدور دستور حمله از سوی کیم جونگ اون به منطقه برسند.

هدف اصلی اشغال، تصرف سئول و حفظ این شهر تا حد ممکن و همزمان تحمیل بالاترین میزان تلفات به شهروندان سئول و بالاترین میزان خسارات به زیرساخت های این شهر است. تصرف حتی بخشی از شهر گرچه پیروزی تبلیغاتی مهمی نخواهد بود، اما جنگی شهری و مدرن با هزینه و تلفات بالا در خاک کره جنوبی را تضمین می کند.