موسیقی و ترویج عشق به جای خشم

موسیقی و ترویج عشق به جای خشم

وقتی در خانواده‌ای عشقی میان پدر و مادر وجود ندارد، چون کسی به آن‌ها آموزش نداده است، چطور می‌توان انتظار داشت فرزند آن‌ها از عشق حرف بزند؟ همین مثال در مورد هنر و موسیقی نیز صدق می‌کند.

کد خبر : ۴۷۰۲۳
بازدید : ۱۳۹۷
موسیقی و ترویج عشق به جای خشم
چهارمین جشنواره و جایزه نوای خرم (به یاد همایون خرم) از ۱۶ آذر‌ماه با حضور هنرمندان شرکت‌کننده در گروه سنی کودک و نوجوان در دو سالن نیاوران و ارسباران در پایتخت برگزار شد.
در این جشنواره در بخش‌های تک‌نوازی و تک‌خوانی، اجراهای دو و سه‌نفره و اجراهای گروهی، داوطلبان در طول چهار روز با هم به رقابت پرداختند.

جشنواره «نوای خرم» برای چهارمین سال متوالی با هدف حفظ و گسترش فرهنگ اصیل و فاخر ایرانی، ارتقای نگرش هنری نسل جوان از طریق شناخت آثار اساتید گذشته و تاثیر گرفتن از نمونه‌ها و الگوهای موجود در موسیقی ایرانی برگزار می‌شود.
در این جشنواره که به همت موسسه فرهنگی هنری «رادنواندیش»، خانواده استاد همایون خرم، حمایت موسسه بیمه «سرمد» و همکاری دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شده است نوازندگان تمامی سازها، خوانندگان و همچنین گروه‌های موسیقی کودک و نوجوان داوطلب (که کمتر از ١٨ سال دارند) با اجرای یکی از تصنیف‌ها یا قطعات بی‌کلام استادان روح‌الله خالقی، مهدی خالدی، علی تجویدی، همایون خرم، حبیب‌الله بدیعی و پرویز یاحقی به صورت تک‌خوانی، تک‌نوازی، هم‌خوانی، هم‌نوازی و گروه‌نوازی به رقابت با یکدیگر پرداختند.

در این دوره از جشنواره «نوای خرم» افلیا پرتو، میلاد کیایی، وارطان ساهاکیان، علی جهاندار، بردیا صدرنوری و بابک شهرکی به عنوان اعضای هیات داوران بخش رقابتی در این رویداد موسیقایی حضور داشتند. یکی از مهم‌ترین و پر‌رنگ‌ترین بخش‌های جشنواره امسال حضور تک‌نوازان شرکت‌کننده از شهرستان‌ها بود که اجرای برخی از آن‌ها با استقبال ویژه‌ای از سوی هیات داوران مواجه شد.

وجود جشنواره‌هایی مثل «جشنواره موسیقی جوان» و «جشنواره نوای خرم» که هر یک در زمینه خاصی از موسیقی ایرانی جوانان را به رقابت وا می‌دارند، می‌تواند مجال درستی باشد برای معرفی نوازندگان و هنرمندان جوان به بدنه موسیقی کشور، اما نباید فراموش کرد برگزاری این جشنواره‌ها به تنهایی نمی‌تواند کارساز باشد و لازم است برای حمایت همه‌جانبه از این جوانان برنامه‌ریزی دقیق و درستی صورت گیرد. این جشنواره تا ٢٤ آذرماه ادامه دارد.
شهرام ناظری، نادر مشایخی و نجمه تجدد نگاهی دارند به این جشنواره تازه متولد شده.

ترمزی برای سقوط فرهنگی
شهرام ناظری
متاسفانه ما در بخش فرهنگی خیلی ضعیف شده‌ایم؛ به عبارتی فرهنگ کتاب و کتابخوانی و اساسا هر آنچه که در مقوله فرهنگ و آداب اجتماعی ما گنجانده می‌شود، ضعیف شده است و اینجاست که موسیقی به دلیل اصول و قواعد منظمی که دارد، به‌شدت بر شخصیت افراد تاثیرگذار است.
موسیقی ما با ادبیات و شعر ایرانی عجین شده است؛ بنابراین موسیقی عجین شده با ادبیات بر فرد، خانواده و جامعه تاثیرگذار است که نباید نقش آن را کوچک و بی‌اهمیت قلمداد کرد.
موسیقی و ترویج عشق به جای خشم
خوشبختانه شناساندن مشاهیر و بزرگان موسیقی اصیل ایرانی یکی از فواید جشنواره موسیقی «نوای خرم» است.
با این نوع برنامه‌ها خانواده و کودکان با موسیقی قدیم و اصیل ایرانی آشنا می‌شوند. ما باید به این نکته بسیار مهم توجه بیشتری کنیم که جامعه امروزی ما در حال یک سقوط فرهنگی است و برگزاری چنین جشنواره‌هایی ضمن بالا بردن سطح فرهنگی جامعه، می‌تواند سرعت سقوط فرهنگی را کندتر کند. جشنواره موسیقی «نوای خرم» می‌تواند ترمزی برای سقوط فرهنگی باشد زیرا این رویداد موسیقایی جامعه را با اصالت و ریشه فرهنگی موسیقایی اصیل ایرانی آشنا می‌کند.

در این جشنواره وحدت را آموزش دهید
نادر مشایخی
موسیقی ایرانی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی پیشرفت زیادی داشت به طوری که می‌توان گفت: انقلابی در موسیقی اصیل ایرانی رخ داد.
اما متاسفانه امروزه از جایگاه بسیار کم‌اهمیتی در خانواده‌ها برخوردار شده است. دلیل این کمرنگ شدن هم جریان سرمایه‌داری است! سرمایه‌داری با خود سرعت را به همراه دارد؛ سرعت فکر نکردن!
وقتی فکری وجود نداشته باشد، مصرف‌گرایی رشد می‌کند و حق انتخاب هم از بین می‌رود و آن وقت دیگر نمی‌توان فرق بین موسیقی درست از موسیقی نادرست را تشخیص داد. جریان سرمایه‌داری می‌خواهد به همه‌چیز سرعت دهد. مثل این است که شما امروز ترشی تهیه می‌کنید و انتظار دارید فردا آماده مصرف کردن باشد.

هر چیزی به زمان مناسب خودش نیاز دارد، موسیقی که دیگر جای خود دارد؛ باید سال‌ها برای آن تلاش کرد؛ به بیان بهتر سرمایه‌داری، مهم‌ترین عامل کمرنگ شدن موسیقی ایرانی در خانواده‌ها است.

در موسیقی ایرانی هم‌نوازی و همزمانی وجود دارد. وقتی این دو ویژگی کنار یکدیگر قرار بگیرند وحدت را به وجود می‌آورند. موسیقی ایرانی هم وحدت را آموزش می‌دهد و هم روحیه گروهی کار کردن را در افراد تقویت می‌کند. پس برگزاری چنین جشنواره‌هایی باعث می‌شود افراد از سن کم با این ویژگی آشنا شوند.

من بر این باورم افراد با موسیقی به فردیت می‌رسند و «من» را کشف می‌کنند. فردیت وحدت را به وجود می‌آورد؛ بنابراین می‌توان گفت، موسیقی ایرانی وحدت را با خود به همراه دارد. پس جشنواره موسیقی «نوای خرم» می‌تواند وحدت را آموزش دهد.

مهر و عشق را ترويج دهيد نه خشم و ناهنجاری را
نجمه تجدد
موسیقی ایرانی (سنتی)، همچون تاریخ، اخلاق و زبان‌مان، فرهنگ سرزمین ما است. اما چنان از اصل دور هستیم گویی در دنیای دیگری زندگی می‌کنیم و همه آنچه که داریم را با ناباوری و دور از خیال می‌نگریم.
در عرصه موسیقی ایرانی فقط تعداد کمی برای زنده نگهداشتن آن می‌جنگند و باقی فقط نظاره‌گر هستند. اما همین تعداد اندک هم موسیقی اصیل را پرورش می‌دهند و جوانان هم پیروشان هستند.
شاید همین تعداد اندک بتوانند تاریخ را حفظ کنند و دیگران که بر اساس ذائقه بازار، اصالت را خرج می‌کنند تا بلکه شنونده‌ای داشته باشند.

آموزش هر چیزی به خصوص هنر درست به مانند تربیت، ابتدا در خانواده، بعد در مدرسه و سپس در جامعه حاصل می‌شود.
به عنوان مثال وقتی در خانواده‌ای عشقی میان پدر و مادر وجود ندارد، چون کسی به آن‌ها آموزش نداده است، چطور می‌توان انتظار داشت فرزند آن‌ها از عشق حرف بزند؟ همین مثال در مورد هنر و موسیقی نیز صدق می‌کند.

به اعتقاد من عشق، زیباترین راه بیان موسیقی اصیل است. زبان جهان، موسیقی است. گیاهان با نغمه شیرین پرندگان رشد می‌کنند، کودک با ضربان قلب مادر بزرگ می‌شود؛ حال فکر کنید موسیقی را از کودک بگیریم و حتی زمان نوازش هم اندکی از عشق موسیقایی خرج نکنیم.
چه اتفاقی می‌افتد؟ دنیای بدون عشق. آن مادر و پدر عشق را نیاموخته‌اند که حال بخواهند عشق را آموزش دهند. پس هر چیزی از خانواده شروع می‌شود.

موسیقی زبان گفتار، مِهر و عشق ما است. وقتی از بزرگانی، چون روح‌الله خالقی، مهدی خالدی، علی تجویدی، حبیب‌الله بدیعی، همایون خرم و پرویز یاحقی حرف می‌زنیم، از مهر و عشق حرف می‌زنیم؛ از زمانی که خانه‌ها را درختان سر به فلک کشیده تزیین کرده بود، از زمانی که به راحتی کوه دماوند دیده می‌شد، از زمانی که عشق در هر کوچه و خیابان موج می‌زد، موسیقی و عشق با هم گره خورده بودند. موسیقی امروزه اغلب عصیان و خشم است.
این‌گونه است که موسیقی اصیل ایرانی می‌تواند از کودک، فردی موفق در جامعه بسازد همچون اساتیدی مانند حسن کامکار که فرزندانی، چون هوشنگ، بیژن، پشنگ، قشنگ، ارژنگ، ارسلان، اردشیر و اردوان کامکار را به جامعه موسیقی معرفی کرد.
اساتیدی، چون شجریان، مشکاتیان، لطفی و علیزاده که هر‌کدام در معرفی و شکل گرفتن موسیقی اصیل ایرانی نقش بسیار مهمی داشتند. موسیقی باید مهر و عشق را ترویج دهد نه خشم و ناهنجاری را.

من بسیار خوشحالم که چنین جشنواره‌ای با این رویکرد در حال برگزاری است. همایون خرم مردی که سال‌ها با موسیقی‌اش زندگی کردیم.
در جامعه‌ای که ساز را نمی‌توان نشان داد برگزاری این جشنواره می‌تواند با تکرار ملودی‌های خوش‌نوای اساتید در معرفی موسیقی اصیل ایرانی به کودکان‌مان که در میان هجمه از ترانه‌های زیبا (ترانه‌های قدیمی) با تحریرهای اضافی و لازمه‌های عربی و هندی، ذهن‌شان را مشوش کرده‌اند، موفق عمل کند.

کودکان بسیاری را دیده‌ام که ترانه‌های زیبایی، چون «تو‌ای پری کجایی» و دیگر ترانه‌های ماندگار را زمزمه می‌کنند و این بسیار جذاب است.
من همواره معتقدم باید کودکان‌مان به دور از موسیقی عصیان و خشونت بزرگ شوند تا افرادی مهربان، اخلاق‌گرا، وطن‌دوست و موفق داشته باشیم و این رسالت جشنواره است.


۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید