تصاویر/ لبخند کارت پستالی از دورترین نقطه افغانستان

همانند بسیاری از مردم ساکن آواخان، او نیز با گله های احشام خود در این کوه‌ها زندگی می کند. آنها طوری از گله های خود نگهداری می کنند که انگار با آن ها ازدواج کرده اند.

16 ساله و به مدرسه می رود. او می گوید که اولین نفری است که از او عکس می گیرد. در این مناطق امکانات تحصیلی بسیار محدودی وجود دارد.

13 سال دارد و بعد از پایان روزانه مدرسه اش یه کمک پدرش در مزرعه می رود. آموزش و پرورش در این منطقه اهمیت خاصی نزد خانواده ها دارد.

قیچ بیگ وارد 71 سالگی زندگی خود می شود. او دارای مسافر خانه ای برای گردشگران منطقه است که به بهبود زندگی او کمک زیادی کرده است.

این سه دختر را در راه مدرسه متوقف کردیم. میانگین سنی آنها بین 10 تا 14 سال است. در مقایسه با نقاط دیگر افغانستان، آواخان از آزادی بیشتری برخوردار است. آن ها می توانند در جشن ها و مراسم های عمومی شرکت کرده و لباس های رنگارنگ و متنوع بپوشند.

باندانا زیاودین رنگ پرچم افغانستان را به یدک می کشد. با تمام انتقاداتی که از حکومت مرکزی دارند؛ اما همواره حس و عرق ملی خود را دارند.

این شخص به عنوان راهنمای تور گردشگری است که روزانه حدود 15 دلار برای هدایت افراد از کوه‌های پر پیچ و خم دریافت می کند. بعضی دیگر نیز برای آشپزی با گردشگران می روند.

این مرد نیز اسب های خود را در اختیار گردشگران قرار می دهد. گردشگری بخش مهمی از اقتصاد محلی است.

او نیز به مانند اکثر افراد ساکن منطقه در مزرعه کار می کند. گندم محصول اصلی در اینجاست، اما به دلیل آب و هوای شدید، کیفیت برداشت دانه اغلب ضعیف است.

احمد رشاد 8 ساله دانش آموز است. از خانواده ای است که زندگی نسبی خوبی دارد. برخلاف دیگر بچه های آواخان او در مزرعه کار نمی کند.

این پسر شش ساله حدود دو ماه پیش با صورت به زمین خورده است. خدمات بهداشتی در این منطقه بسیار ضعیف است. دولت افغانستان وعده داده است که به زودی در این منطقه کلینیکی را دایر خواهد کرد.

زهرای چهل ساله زمان زیادی را صرف بازدید از گردشگران منطقه می کند.

بی بی اسلی 42 ساله و سه فرزند دارد. او زایمان های خود را به صورت طبیعی انجام داده ولی بعض از زنها که نیاز به سزارین دارند باید مسافتی را حدود 10 ساعت طی کنند تا عمل سزارین را انجام دهند. ممکن است که بسیاری از این زنان در این مسیر جان خود را از دست بدهند.