تصاویر/ خانهای جدید در پس تراژدی
چهار عکاس برجسته ( اولی برن، تام استدردارت، ورونیک دو ویگری و دوگی والاس) با همکاری سازمان غیردولتی "شلترباکس" به سومالیلند و جزایر ویرجین انگلستان سفر کردند تا با خانوادههایی که در خشکسالی و ویرانی زندگی میکنند دیدار کنند. آنها همچنین زندگی خانوادههای روهینگیایی که در اردوگاه پناهندگان زندگی میکنند را ثبت کردند.
فرادید | چهار عکاس برجسته ( اولی برن، تام استدردارت، ورونیک دو ویگری و دوگی والاس) با همکاری سازمان غیردولتی "شلترباکس" به سومالیلند و جزایر ویرجین انگلستان سفر کردند تا با خانوادههایی که در خشکسالی و ویرانی زندگی میکنند دیدار کنند. آنها همچنین زندگی خانوادههای روهینگیایی که در اردوگاه پناهندگان زندگی میکنند را ثبت کردند.
"علی حسین" و همسرش "شومی نارا" مسلمانان روهینگیا هستند که بهتازگی ازدواجکردهاند. اما آشنایی آنها به سبب شوم بختی و تراژدی بود. خانوادههایشان برای نجات جان از روستاهای خود در میانمار فرار کردند و اکنون در اردوگاه پناهجویان "بالوخالی" (Balukhali) زندگی میکنند. ازدواج آنها توسط خانوادههایشان ترتیب داده شد.
شومی طبق سنت روهینگیا یک لباس عروس زرد رنگ به تن کرد. لباس را خودش در اردوگاه دوخت. علی گفت: "مراسم عروسی در این خانه برگزار شد. برخی از افراد محترم در اردوگاه را دعوت کردیم و جشن گرفتیم. یک بلندگو برای موسیقی کرایه کردیم و کمی مرغ پختیم."
خانوادههای روهینگیا به دلیل خشونت و جنگهای فرقهای از خانههای خود آواره شدند. آنها هیچچیز با خود نیاوردند و به سرپناه، آب و غذا نیاز دارند. اکنون فصل طوفانهای موسمی در راه است و ممکن است سرپناههای سست و بیدوامشان را خراب کند.
"تام استداردارت" از این اردوگاهها دیدن کرد و با "حسین جوهر" دوازدهساله دیدار کرد. حسین پتویی قرمز رنگ به دور خود پیچیده بود تا از نسیم خنک صبحگاهی در امان بماند. با دوستانش بر روی تپه "کوتوپالونگ" بازی میکرد.
حسین گفت: "به مدرسه می رم تا درس بخونم و با دوستانم در اطراف اردوگاه میچرخم. گاهی فوتبال بازی میکنم. من خیلی خوب بازی میکنم."
حسین با ده عضو دیگر از خانوادهاش (ازجمله مادر و خواهر و برادرهایش) فرار کردند. پدرش یک سال قبل از دنیا رفت: "ما فرار کردیم چون داشتند تمامی اهالی روهینگیا را میکشتند. سه روز در جنگل راه رفتیم."
"جوست ون دایک" در جزایر ویرجین انگلستان واقع است و هنوز آثار خسارات طوفان ایرما از آن پاک نشده است. والاس به شش هفته پس از طوفان به این منطقه سفر کرد از خسارات گسترده، فقدان برق و آب و مدارس تعطیل عکسبرداری کرد.
خانههای چوبی جزیره ویرانشده بود و تقریباً هیچ اثری ازشان دیده نمیشد. ساختمانهای بتنی نیز بخشی از سقف یا دیوارها را از دست داده بودند. این منطقه کوچک و دورافتاده است و ماشینآلات بزرگ برای جمعآوری ویرانیها وجود ندارد.
والاس گفت: "با قایق نجات به جوست ون دایک رفتیم، درحالیکه باران شدید میبارید و دریا بسیار پرتلاطم بود. طمع کوچکی از طوفانی را چشیدم که جزیره را نابود کرد. افرادی را ملاقات کردم که همهچیزشان را از دست داده بودند. احساس کردم که آنها آخرین اولویت هستند و کسی به آنها کمک نمیکند. بااینحال هنوز هم لبخند میزدند و با مسرت گفتگو میکردند. شدیداً تحت تأثیر این روحیه قرار گرفتم."
"اولی برن" به کشور خود خوانده سومالیلند سفر کرد که در آن خانوادهها تحت خشکسالی شدید زندگی میکنند. مردم این منطقه با دامداری زندگی میگذرانند و بسیاری حدود سهچهارم گلههایشان را از دست دادهاند.
"نیمو" (تصویر پایین) با شوهر و هفت فرزندش در جامعهای کوچک در 50 کیلومتری جنوب "هرگیسا" زندگی میکنند. او قبلاً بیش از 30 بز داشت، اما اکنون تنها ده تا برایش باقیمانده. زمانی که بزها مردند، لاشهها را به منطقهای دورتر برد تا جلوی چشم خانواده نپوسند: "کاری برای جلوگیری از تلف شدنشان از دستم برنمیآمد. دیگر چراگاهی برای حیوانات زنده وجود ندارد. میترسم آنها نیز بهزودی بمیرند."
نیمو میگوید در سالهای اخیر مناظر طبیعی سومالیلند بسیار تغییر کرده است: "باران زیاد میبارید و دامها در شرایط خوبی بودند. زندگی خوب و خوشی داشتیم، اما اکنون برای ادامه زندگی مبارزه میکنیم."
به آنها تارپولین دادند تا سقف خانه را با آن بپوشانند، اما باد شدید منطقه آن را جابهجا میکند. نیمو گفت: "فرزند جدیدم بهتازگی به دنیا آمد، اما من نمیتوانم سرپناهی برایش فراهم کنم. نگرانِ امنیتش هستم."
منبع: BBC
ترجمه: وبسایت فرادید