شناخت حریفان، امتیاز بزرگ ایران

مجید جلالی | جام جهانی از فردا با دیدار ایران- مراکش برای تیم ملی ما آغاز می‌شود. ایرانی‌ها امیدوارند ایران در این بازی دومین برد خود را در تاریج جام جهانی تجربه کند. بازی با مراکش برای ما دیدار راحتی نخواهد بود؛ همان‌طور که برای مراکش هم بازی آسانی نیست.

در مجموع ما به‌خوبی ظرفیت فوتبال خودمان را می‌شناسیم و به نظرمن با توجه به این ظرفیت، این شانس را داریم که در این دوره جام جهانی دو امتیاز بگیریم؛ یکی از این دو امتیاز هم می‌تواند مقابل مراکش باشد.

اما چرا دو تساوی؟ تیم ملی ایران تیمی است که در بهترین شکل خود قابلیت تخریب بازی تیم حریف را دارد و این کار را به بهترین شکل انجام می‌دهد. در این هفت سال تیم ملی روی این کار متمرکز بوده و به اعتقاد من در این سه بازی هم این تمرکز را ادامه خواهد داد.

ایران در بازی‌های سخت گذشته خود، مثل دیدار با کره‌جنوبی و دو بازی از سه بازی خود در جام جهانی با استفاده از همین توانایی نتیجه گرفت؛ ما نشان دادیم این نوع بازی را بلدیم.

درست است که مقایسه دو تیم درست نیست، اما باید در نظر گرفت تیم کنونی ایران نسبت به تیم چهار سال قبل تیم جوان‌تری شده و در این مدت با یک گروه تقریبا ثابت این نوع بازی را تمرین کرده است. در این مدت بازیکنان به‌خوبی به شرح وظایف خود آشنا شده‌اند و وظایف خود را درک می‌کنند. به همین دلیل است که می‌گویم ما شانس کسب دو تساوی را داریم.

کارلوس کی‌روش در بازی دوستانه با ترکیه دو هدف را دنبال کرد؛ نخست اینکه سطح انتظارات مردم را مدیریت کرد و دوم اینکه سعی کرد حریفان را گمراه کند.

به نظر من ترکیب بازی با مراکش با آنچه در بازی با ترکیه دیدیم، متفاوت خواهد بود. تیم ملی ما این امتیاز را در مقایسه با حریفان دارد که سرمربی ما نسبت به حریفان شناخت کامل‌تری دارد. در آن‌سو ایران برای مراکش و پرتغال تیمی کمتر‌شناخته‌شده خواهد بود؛ این مزیت می‌تواند در این دو بازی کمک کند.

در بازی اول، مراکش با تیمی که کمتر نسبت به آن شناخت دارد، روبه‌رو می‌شود. در بازی با پرتغال هم موضوع تکرار می‌شود. سرمربی ما هفت سال است که با تیم ایران کار می‌کند و قبلش هم سرمربی پرتغال بوده است.

مسلما شناختی که او نسبت به پرتغال دارد، با شناختی که پرتغال از ایران دارد، قابل مقایسه نیست و همین فاکتور‌های شناخت و غافلگیری می‌تواند ما را به دو امتیاز برساند. جام جهانی همیشه جایی بوده که ماحصل چند سال مسائل تاکتیکی و ایده‌های فوتبالی در آن ارائه شده است.

تیم‌ها بر اساس ایده‌ای که دارند، دو، سه سال کار می‌کنند تا آن ایده و برنامه را در جام جهانی که محل نتیجه‌گرفتن از کار‌های دو، سه سال قبل است، اجرا کنند. در این سال‌ها آنچه در فوتبال دنیا دیده شد، این است که اکثر تیم‌ها از ایده فوتبال با مالکیت بالای توپ عبور کردند و حالا فوتبال براساس قابلیت بدنی و دوندگی بسیار بالا در اولویت قرار گرفته است.

پیش‌بینی من این است که در جام جهانی ۲۰۱۸ ما فوتبالی مبتنی بر قدرت بدنی و دوندگی را شاهد خواهیم بود. در این میان تیم‌هایی مثل پرتغال، آرژانتین، برزیل و بلژیک توانستند این سبک بازی را با خلاقیت فردی تلفیق کنند؛ چراکه ابزار این کار را داشتند. با بررسی تمامی این موارد فرانسه، اسپانیا و انگلیس را مدعیان اصلی جام می‌دانم.

البته پیش‌بینی ما هم اکنون براساس تحلیل‌هایمان است. در جام جهانی بازی‌ها به نقطه‌ای می‌رسد که یک لحظه نتیجه را رقم می‌زند؛ به‌ویژه در مراحل حذفی این موضوع بار‌ها دیده شده است. یک تیم خوب در یک لحظه کنار رفته است. برای همین شاید پیش‌بینی‌ها با واقعیت هم‌خوانی نداشته باشد.

اخراج سرمربی اسپانیا یک روز پیش از شروع جام برای من خبری تعجب‌آور بود. این اتفاق نشان می‌دهد که در چنین کشور‌هایی به اصول و سلامت کار چقدر اهمیت می‌دهند. نگارنده اسپانیا، فرانسه و انگلیس را شانس‌های اصلی قهرمانی می‌دانم.