چهار زن شگفت‌انگیز
امروزه زنان به بلندترین قله‌های جهان صعود می‌کنند، در اعماق اقیانوس غواصی و در قطب اسکی می‌کنند. اما در زمانی نه‌چندان دور، زنان از انجام این ماجراجویی‌های سهمگین منع می‌شدند.
فرادید | این زنان با شکستن کلیشه‌های جنسیتی و محدودیت‌ها در مسیر ماجراجویی و سفرهای جهانی قدم گذاشتند و نام خود را در تاریخ ثبت کردند.
امروزه زنان به بلندترین قله‌های جهان صعود می‌کنند، در اعماق اقیانوس غواصی و در قطب اسکی می‌کنند. اما در زمانی نه‌چندان دور، زنان از انجام این ماجراجویی‌های سهمگین منع می‌شدند.
در اینجا با چهار زن پیشگام آشنا می‌شویم که حاضر به قبول محدودیت نشدند و به تعدادی از سخت‌ترین و خشن‌ترین مکان‌های طبیعی دست یافتند؛ بدین ترتیب راه را برای کاوشگران نسل آینده هموار کردند.
مریام اوبرین: کوهنوردی بدون مرد
در اوایل دهه 1930، سردبیران نشنال جیوگرافیک نام زن جوان و ماجراجوئی به نام "مریام اوبرین" را شنیدند- البته به لطف نامه‌ای از مادرش. مریام از دیدگاه آن‌ها پیشگام ورزشی جدید بود: کوهنوردی بدون مردها.
مریام اوبرین بر فراز صخره‌ای نوک‌تیز؛ او با دوربینی دردهانش از این صخره بالا رفت.
یک کوهنورد با استفاده از نردبان از شکافی یخی در کوه‌های آلپ برنی بالا می‌رود
در ماه اوت 1934، داستان مریام در مجله نشنال جیوگرافیک با این عنوان به چاپ رسید: "کوهنوردی بدون مرد در آلپ": صعود اولین زن به قله‌های مشهور بدون کمک مردها.
تصویری از "میشلین مورین" در حال کوهنوردی که توسط همراهش "مریام اوبرین" گرفته شده است. مورین سعی دارد بر روی صخره‌ای نوک‌تیز تعادل خود را حفظ و در برابر باد قوی که طنابش را به‌شدت تکان می‌دهد مقاومت کند.
مریام اوبرین در حال راه رفتن بر شیبی تند در آلپ برنی
زمانی که سردبیر مجله برایش نوشت که اولین شرح‌حالش بیش‌ازحد متواضعانه نوشته‌شده، مریام پاسخ داد: "بااینکه در نگاه اول نوشتن جملات و پاراگراف‌هایی با مضمون "من کوهنوردی فوق‌العاده و درمجموع زنی استثنایی هستم" آسان به نظر می‌رسد، اما در عمل انجامش بسیار سخت بود."
این شرح‌حال بسیار دقیق بود. ماریام که توسط مادری کوهنورد بزرگ شده بود، تابستان‌ها به کوهنوردی در قله‌های نیوهمپشایر و سپس در کوه‌های اروپا سپری می‌کرد. در آن دوره کوهنوردان زن بسیار نادر بودند. او خیلی زود فهمید که دنبال کردن فرد دیگری در کوه برایش رضایت‌بخش نیست.
تصویری از "آلیس دامزمه" بر قله "ماترهورن" که توسط ماریام اوبرین گرفته شد
ماریام در شرح‌حالش می‌نویسد: "اولین نفری که از طناب بالا می‌رود ماجراجویی بهتری را تجربه می‌کند، زیرا با چالش‌ها و مشکلاتی روبرو می‌شود که باید برایشان فوراً تاکتیک و استراتژی ایجاد کند. نمی‌فهمیدم چرا زن‌ها نمی‌توانند تنها به‌واسطه ماهیت خود کوهنوردان خوبی باشند... تصمیم گرفتند چند صعود را نه‌تنها بدون راهنما، بلکه بدون حضور یک مرد انجام دهم."
پس از اولین صعود ماریام و دوستش در سال 1929، یک کوهنورد مرد گلایه کرد: "اکنون‌که دو زن تنها موفق به صعود شده‌اند، دیگر هیچ مرد مغرور و پرافتخاری به خود اجازه نمی‌دهد دست به این کار بزند." اما چیزی جلودار این زنان نبود. آن‌ها در سال 1932 برای اولین بار بدون حضور هیچ مردی کوه ماترهورن را فتح کردند.
میرتل سیمپسون: پیشگام اسکی
پس از یک ماه و پیمودن 375 مایل در تندراهای یخ‌زده گرینلند، میرتل سیمپسون گفت " از اینکه در جایی قرار داشت که قبلاً پای هیچ زنی به آنجا نرسیده بود، احساس غرور می‌کرد." آن روز در ماه ژوئن 1965، او به اولین زنی تبدیل شد که از کلاهک یخی قطبی عبور کرد.
میرتل سیمپسون به همراه تیمش در حال اسکی در کلاهک یخی گرینلند. آن‌ها مجبور بودند به دلیل بادهای تند در پشت سرشان سرعت خود را بالا ببرند.
شغل سابق میرتل رادیولوژیست بود. او کارش را ترک کرد و به سیاحت مشغول شد. همسرش "هیو" یک آسیب‌شناس بود. او در حال انجام تحقیقاتی بود که نشان دهد آیا بدن انسان باگذشت زمان خود را با استرس‌های شدید و طولانی وقف می‌دهد یا خیر (او بعدها نتیجه گرفت که پاسخ سؤال منفی است). اما در مقاله‌ای که میرتل برای نشنال جئوگرافیک نوشت، اشاره کرد که آن‌ها می‌خواستند با پای پیاده از گرینلند عبور کنند- فقط و فقط برای ماجراجویی.
داستانی که به مجله پیشنهاد شد، خیلی موردتوجه قرار گرفت. زیرا سردبیران متوجه شدند که دستاوردی عظیم حاصل‌شده است. در یکی از یادداشت‌ها نوشته شد: "تا جائی که می دانیم خانم سیمپسون اولین زنی است که از سرتاسر گرینلند عبور کرده است. کوهنوردی به نام "بری بیشاپ" که سه سال قبل عضو نخستین تیم آمریکایی در فتح قله اورست بود گفت: "این افتخاری فوق‌العاده برای یک زن است."
یک چادر نایلونی تنها پناهگاه آن‌ها در برابر کولاک، باران و نور خورشید بود
میرتل چالش‌های عبور از آبدره‌ای را به یاد دارد که یخ‌هایش در حال ذوب شدن بودند: "نیمی از وجودم از گرما و نیمی دیگر از سرما آزار می‌دید." او و "ویلیام والاس" سورتمه را در آب می‌کشیدند و "راجر توفت" آن را از عقب هل می‌داد. آفتاب سوزان یخ را به برف آبکی تبدیل کرده بود. راجر در سوراخی که در یخ به وجود آمده بود افتاد و دیگر اعضای تیم او را نجات دادند.
یخ ذوب‌شده سبب ایجاد شکافی در مسیر تیم اکتشاف شده بود. آب و یخ نرم مشکلات زیادی برای آن‌ها به وجود آورد: شرایط خطرناک اسکی، شکاف‌هایی که درنهایت سورتمه‌هایشان را شکست و شکاف‌ها خطرناک در طول مسیر.
تیم اکتشاف در حال کشیدن سورتمه در امتداد چشم‌انداز یخی گرینلند. آن‌ها برای اجتناب از آفتاب سوزان، اغلب در طول شب سفر می‌کردند.
آن بنکرافت: پیشتازِ قطب
"آن بنکرافت" با قدم گذاشتن در قطب جنوب در اواسط ژانویه 1993، به اولین زنی تبدیل شد که به هر دو قطب سفر کرده است. بنکرافت و سه زن دیگر در گروهش 67 روز اسکی کردند تا به قطب جنوب رسیدند. هر یک از آن‌ها 200 پوند بار با خود حمل می‌کردند. نزدیک بود دو نفر از آن‌ها به دلیل بیماری سفر را ترک کنند، اما گروه تصمیم گرفت سرعت پیشروی را کم کند تا با هم بمانند و در کنار یکدیگر به خط پایان برسند. بنکرافت به نشنال جئوگرافیک گفت: "دوش‌به‌دوش هم می‌ایستادیم و سورتمه‌ها را پشت سرمان می‌کشیدیم و از این کار لذت می‌بردیم."
هفت سال قبل، بنکرافت که در مدرسه‌ای در ایالت مینه‌سوتا معلم بود، به اولین زنی تبدیل شد که از قطب شمال عبور کرد. او پس از سفر "رابرت پیری" در سال 1909، اولین کسی بود که با سورتمه‌ای کوچک و بدون تجهیزات اضافی که قطب شمال سفر کرد. این سفر 55 روزه شدیداً طاقت‌فرسا بود- بنکرافت با کمبود غذا مواجه شد و به شکلی معجزه‌آسا از سقوط در یخ در سرمای کشنده نجات پیدا کرد. او با در نظر گرفتن اینکه اولین زنی است که به این افتخار دست پیدا می‌کند در دفتر خاطراتش نوشت: "واقعاً هیچ‌وقت فکر نمی‌کنم اولین زنی باشم که به قطب جنوب می‌رسد. فقط تمام تلاشم را می‌کنم که به آنجا برسم."
سفر بی‌سابقه او به قطب‌ها آخرین رکوردی نبود که بنکرافت از خود به‌جا گذاشت. او اولین تیم زنان آمریکایی در عبور از گرینلند را هدایت کرد. او اولین زنی بود که به همراه هم‌سفرش در جنوبگان اسکی کرد. در سال 1955، نام او در تالار ملی مشاهیر زن ثبت شد.
گرلیند کالتنبرانر: ملکه انجمن هشت هزار متری
در سال 2011، " گرلیند کالتنبرانر" پرستار اتریشی وارد انجمن معتبر کوهنوردانی شد که به تمام چهارده قله هشت هزار متری جهان صعود کرده بودند. او راه خود را مصرانه ادامه داد و به عنوانی متمایز رسید: اولین زنی که بدون اکسیژن اضافی قله‌ها را فتح کرد. همچنین حاضر به دریافت کمک از شرپاها یا دیگر گروه‌های امداد نشد. تعداد کمی از کوهنوردان بدون این دو گزینه سفر خود را آغاز می‌کنند.
گرلیند کالتنبرانر در محاصره بادهای برفی تند، بخشی از طناب 9 هزار فوتی را بررسی می‌کند. تیم او برای درست کردن این طناب در طول مسیر هفته‌ها وقت گذاشتند.
گرلیند کالتنبرانر
گرلیند و تیمش در حال صعود به قله "کی 2" بین مرز پاکستان و چین. این قله دارای فنی‌ترین و سخت‌ترین مسیر صعود در جهان است؛ آن‌قدر سخت که اکثر کوهنوردان ترجیح می‌دهند رشته‌کوه "قراقروم" در شمال شرق پاکستان را انتخاب کنند.
آخرین قله‌ای که گرلیند فتح کرد کوه صعب‌العبور "کی 2" بود که یکی از کشنده‌ترین کوه‌های جهان در نظر گرفته می‌شود. این چهارمین تلاش او بود. سفر سال قبل منجر به مرگ کوهنورد همراهش شده بود. این بار گرلیند به همراه همسرش و گروه کوچکی عازم "کی 2" شدند. زمانی که همسرش متوجه نشانه‌های هوای بد و طوفان شد و از او خواست برگردند، گرلیند قبول نکرد. او چند روز بعد به قله رسید.
گرلیند و "رالف دوجموویتز" در حال بررسی مسیر منتهی به اردوگاه چهار و ورودی منطقه مرگ. در ارتفاع هشت هزار متری، کوهنوردی بدون اکسیژن بسیار طاقت‌فرسا می‌شود.
نشنال جئوگرافیک در یکی از مقالاتش توضیح داد: "هر طرف کوه‌هایی وجود داشت. کوه‌هایی که از آن‌ها بالا رفته بود، کوه‌هایی که جان دوستانش را ربوده بودند و نزدیک بود جان او را نیز بگیرند. اما او هرگز این‌قدر روی کوه دیگری سرمایه‌گذاری نکرده بود؛ کوهی که برای آخرین بار زیر چکمه‌هایش قرار داشت."
گرلیند در حال صعود از صخره‌ای یخ‌زده در "کی 2"
گرلیند در حال استراحت پس از فتح قله "کی 2"
منبع: National Geographic
ترجمه: وب‌سایت فرادید
