چه بر سر خانه ماه عسل ارنستو چه‌گوارا آمده است؟
محلی که روزی خانه چه‌گوارا بود، اکنون به بهشتی برای علاقه‌مندان به ورزش کایت سرفینگ بدل شده که البته ماجرای آن جالب و خواندنی است.
کد خبر :
۸۶۵۴
بازدید :
۷۵۲۷
تارارا، منطقه‌ای پر از خاطره و اتفاق
فرادید | محلی که روزی خانه چه‌گوارا بود، اکنون به بهشتی برای علاقه‌مندان به ورزش کایت سرفینگ بدل شده که البته ماجرای آن جالب و خواندنی است.
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، «تارارا» منطقه‌ای در کوبا است که ثروتمندان کوبا وقت خود را در آن می‌گذرانند و خانه مسکونی چه‌گوارا روزی در این منطقه واقع شده بود، اما دیگر محل برگزاری ورزش‌های آبی است.
ارنستو چه‌گوارا پس از اینکه انقلابیون کوبا قدرت را در هاوانا به دست گرفتند، از حمله آسم رنج می‌برد. او به ناچار و برای بهبودی از بیماری‌اش به خانه‌ای در منطقه آرام تارارا رفت و مدتی را در آنجا سپری کرد.
بیماری آسم چه‌گوارا و یک ماه عسل رویایی با آلیدا
سواحل بکر دریای کارائیب، آب زلال و - از همه چیز مهمتر برای ریه‌های چه‌گوارا - هوای پاک منطقه تارارا برای آن روزهای مردِ محبوب و انقلابی کوبا حیاتی بود. او می‌توانست مدتی را به دور از هیاهوی نبرد با ارتش فولخنثیو باتیستا سپری کند. چه‌گوارا اما نتوانست چندان هم استراحت کند؛ او بالاجبار جلسات طولانی را همراه با هم‌رزمانش برگزار می‌کرد که بعضا تا نیمه شب طول می‌کشیدند.
حال آلِیدا مارچ، همسر چه‌گوارا، خاطراتی را از همان چند هفته اقامت در منطقه تارارا به یاد دارد. آلیدا در زندگینامه خود از آن روزها می‌نویسد: «ما کلا دو ماه در آن خانه زندگی کردیم. البته آنقدری با آنجا انس نگرفتیم که نام خانه را بر رویش بگذاریم. با این حال، خاطرات بسیار خوبی را از آنجا در ذهنم دارم.»
آن‌ها آنقدر از زندگی در منطقه تارارا راضی بودند که بعدها ماه عسلشان را نیز در آنجا گذراندند.
تارارا در دهه 40 و 50 میلادی به منطقه‌ای کاملا تفریحی تبدیل شد. دیری نپایید که ثروتمندان کوبا و نظامیان ارتش باتیستا برای خوش‌گذرانی روانه تارارا شدند. مارچ در کتابش خود می‌نویسد: «آن خانه‌ای که چه‌گوارا در آن اقامت داشت متعلق به یکی از افسران گمرک بود که با دیکتاتور نیز ارتباط داشت.»
اما به محض اینکه فیدل کاسترو قدرت را به دست گرفت، اکثر ساکنین منطقه تارارا پا به فرار گذاشته و یا به زور از آنجا اخراج شدند.
امروزه تقریبا تمام آن 500 خانه‌ای که در منطقه تارارا وجود دارد، متعلق به دولت است. بسیاری از خانه‌ها البته نیاز به تعمیرات اساسی دارند. بسیاری از کسانی که در آنجا زندگی می‌کردند، چمدان‌هایشان را بسته و در دوران تغییرات حکومتی از کوبا گریختند. تارارا شهرستانی کوچک است که در طول این سال‌ها نقش پررنگی را بازی کرده است.
چرنوبیل و ونزوئلا
تارارا در دوران جنگ سرد به منزلگاه مقامات شوروی تبدیل شد؛ افرادی که برای مشاوره دادن به حاکمان کوبا راهی این کشور شده بودند. حتی پس از سقوط دیوار برلین نیز این منطقه تفریحی میزبان گروه‌های بازدید کننده از بلوک شوروی بود.
هزاران کودک آسیب دیده در فاجعه چرنوبیل در سال 1986 میلادی به عنوان بخشی از روند درمانی تحت نظارت حکومت به تارارا اعزام شدند. بیمارستان کودکان تارارا از سال 1990 میلادی مملو از کودکان روسی، اوکراینی و بلاروسی بود که بسیاری از آن‌ها از انواع سرطان و بیماری‌های پوستی رنج برده و امید داشتند تا با تنفس از همان هوایی که چه‌گوارا از آن تنفس کردند، درمان شوند.
کمی به جلوتر می‌آییم. بیماران ونزوئلایی برای درمان آب مروارید راهی منطقه تفریحی تارارا شدند. این اقدام البته بخشی از توافق معروف «نفت به جای پزشک» بود که بین دو کشور ونزوئلا و کوبا بسته شده بود و به واسطه آن، کوبا در ازای دریای نفت، خدمات پزشکی به ونزوئلا ارائه می‌داد.
گروهی از کودکان اوکراینی در تارارا در سال 2006 میلادی - آن‌ها هنوز از عوارض ناشی از حادثه چرنوبیل رنج می‌برند
تغییرات این روزهای تارارا
کافی است امروزه در تارارا چرخی بزنید. دیگر خبری از بیماران ونزوئلایی یا اوکراینی نیست؛ شما بیش از هر چیز علاقه‌مندان به ورزش کایت سرفینگ را خواهید دید که از سراسر جهان به این منطقه آمده‌اند. منطقه تفریحی تارارا شرایط بادی مناسب برای انجام ورزش‌های آبی را دارد. این خبر سینه به سینه در جهان در حال گسترش است.
ماتئو گاتی، مردی 40 و خورده‌ای ساله با موهای کاملا نامرتب که هویت جدیدی به ورزش‌های آبی تارارا بخشیده، می‌گوید: «پتانسیل‌های تارارا برای انجام ورزش کایت سرفینگ بسیار بالا است. قصد داریم اینجا را به دهکده ورزشی تبدیل کنیم تا مشتاقان به ورزش کایت سرفینگ، پارو زنی با دست (پدل بوردینگ)، یوگا و دوچرخه سواری به تارارا سرازیر شوند.»
گاتی در ادامه می‌گوید: «توفان‌های فصلی کوبا و سواحل خالی از جمعیت، موقعیت بسیار خوبی را مهیا می‌کنند. در طول روز می‌توان انواع ورزش‌های آبی را در اینجا انجام داد. شب‌ها نیز می‌توان اوقات خوبی را در کنار دوستان گذراند. هاوانا تا اینجا تنها 10 دقیقه فاصله دارد. شرایط تارارا بسیار خوب است.»
شاید حق با گاتی باشد. تارارا در روزهای خارج از تعطیلات حتی به جای بهتری برای انجام ورزش‌های آبی تبدیل می‌شود.
ماتئو گاتی باشگاه کایت سرفینگش را در سال 2012 تاسیس کرد
تبدیل شدن تارارا به قطب ورزش‌های آبی به هیچ وجه کار ساده‌ای نیست، اما وضعیت کوبا هم برای ورود گردشگران بیشتر به داخل خاک این کشور در حال بهتر شدن است. گاتی برای شروع فعالیت ورزشی و تاسیس باشگاه کاغذبازی‌های زیادی را پیگیری و مجوزهای فراوانی را اخذ کرد.
او می‌گوید: «به این دلیل به من مجوز دادند که از مردم خود کوبا و مربیان کوبایی در آن استفاده می‌کنم.» یکی از آن مربیان به نام خولیو چند دقیقه بعد به من نکته‌ای در مورد کایت سرفینگ یاد داد. این ورزش واقعا دشوار است و به مهارت بالایی نیاز دارد. در حال حاضر تمام تمرکزم بر این است که چگونه به خودم آسیب نرسانم. گاتی می‌گوید: «می‌خواهیم برای سال دیگر مسابقات بین‌المللی را در اینجا برگزار کنیم.»
مشخص نیست که اگر چه‌گوارا هنوز هم زنده بود، چه عکس‌العملی نسبت به برگزاری یک مسابقه بین‌المللی در محل زندگی‌اش از خود نشان می‌داد. البته شاید بهتر باشد سوال را جور دیگری بپرسیم: اگر ارنستو چه‌گوارا زنده بود، نسبت به تغییرات اخیر کوبا چه واکنشی از خود نشان می‌داد؟!
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید
مترجم: سبحان شکری
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، «تارارا» منطقه‌ای در کوبا است که ثروتمندان کوبا وقت خود را در آن می‌گذرانند و خانه مسکونی چه‌گوارا روزی در این منطقه واقع شده بود، اما دیگر محل برگزاری ورزش‌های آبی است.
ارنستو چه‌گوارا پس از اینکه انقلابیون کوبا قدرت را در هاوانا به دست گرفتند، از حمله آسم رنج می‌برد. او به ناچار و برای بهبودی از بیماری‌اش به خانه‌ای در منطقه آرام تارارا رفت و مدتی را در آنجا سپری کرد.
بیماری آسم چه‌گوارا و یک ماه عسل رویایی با آلیدا
سواحل بکر دریای کارائیب، آب زلال و - از همه چیز مهمتر برای ریه‌های چه‌گوارا - هوای پاک منطقه تارارا برای آن روزهای مردِ محبوب و انقلابی کوبا حیاتی بود. او می‌توانست مدتی را به دور از هیاهوی نبرد با ارتش فولخنثیو باتیستا سپری کند. چه‌گوارا اما نتوانست چندان هم استراحت کند؛ او بالاجبار جلسات طولانی را همراه با هم‌رزمانش برگزار می‌کرد که بعضا تا نیمه شب طول می‌کشیدند.
حال آلِیدا مارچ، همسر چه‌گوارا، خاطراتی را از همان چند هفته اقامت در منطقه تارارا به یاد دارد. آلیدا در زندگینامه خود از آن روزها می‌نویسد: «ما کلا دو ماه در آن خانه زندگی کردیم. البته آنقدری با آنجا انس نگرفتیم که نام خانه را بر رویش بگذاریم. با این حال، خاطرات بسیار خوبی را از آنجا در ذهنم دارم.»
آن‌ها آنقدر از زندگی در منطقه تارارا راضی بودند که بعدها ماه عسلشان را نیز در آنجا گذراندند.
اما به محض اینکه فیدل کاسترو قدرت را به دست گرفت، اکثر ساکنین منطقه تارارا پا به فرار گذاشته و یا به زور از آنجا اخراج شدند.
امروزه تقریبا تمام آن 500 خانه‌ای که در منطقه تارارا وجود دارد، متعلق به دولت است. بسیاری از خانه‌ها البته نیاز به تعمیرات اساسی دارند. بسیاری از کسانی که در آنجا زندگی می‌کردند، چمدان‌هایشان را بسته و در دوران تغییرات حکومتی از کوبا گریختند. تارارا شهرستانی کوچک است که در طول این سال‌ها نقش پررنگی را بازی کرده است.
چرنوبیل و ونزوئلا
تارارا در دوران جنگ سرد به منزلگاه مقامات شوروی تبدیل شد؛ افرادی که برای مشاوره دادن به حاکمان کوبا راهی این کشور شده بودند. حتی پس از سقوط دیوار برلین نیز این منطقه تفریحی میزبان گروه‌های بازدید کننده از بلوک شوروی بود.
هزاران کودک آسیب دیده در فاجعه چرنوبیل در سال 1986 میلادی به عنوان بخشی از روند درمانی تحت نظارت حکومت به تارارا اعزام شدند. بیمارستان کودکان تارارا از سال 1990 میلادی مملو از کودکان روسی، اوکراینی و بلاروسی بود که بسیاری از آن‌ها از انواع سرطان و بیماری‌های پوستی رنج برده و امید داشتند تا با تنفس از همان هوایی که چه‌گوارا از آن تنفس کردند، درمان شوند.
کمی به جلوتر می‌آییم. بیماران ونزوئلایی برای درمان آب مروارید راهی منطقه تفریحی تارارا شدند. این اقدام البته بخشی از توافق معروف «نفت به جای پزشک» بود که بین دو کشور ونزوئلا و کوبا بسته شده بود و به واسطه آن، کوبا در ازای دریای نفت، خدمات پزشکی به ونزوئلا ارائه می‌داد.
گروهی از کودکان اوکراینی در تارارا در سال 2006 میلادی - آن‌ها هنوز از عوارض ناشی از حادثه چرنوبیل رنج می‌برند
تغییرات این روزهای تارارا
کافی است امروزه در تارارا چرخی بزنید. دیگر خبری از بیماران ونزوئلایی یا اوکراینی نیست؛ شما بیش از هر چیز علاقه‌مندان به ورزش کایت سرفینگ را خواهید دید که از سراسر جهان به این منطقه آمده‌اند. منطقه تفریحی تارارا شرایط بادی مناسب برای انجام ورزش‌های آبی را دارد. این خبر سینه به سینه در جهان در حال گسترش است.
ماتئو گاتی، مردی 40 و خورده‌ای ساله با موهای کاملا نامرتب که هویت جدیدی به ورزش‌های آبی تارارا بخشیده، می‌گوید: «پتانسیل‌های تارارا برای انجام ورزش کایت سرفینگ بسیار بالا است. قصد داریم اینجا را به دهکده ورزشی تبدیل کنیم تا مشتاقان به ورزش کایت سرفینگ، پارو زنی با دست (پدل بوردینگ)، یوگا و دوچرخه سواری به تارارا سرازیر شوند.»
گاتی در ادامه می‌گوید: «توفان‌های فصلی کوبا و سواحل خالی از جمعیت، موقعیت بسیار خوبی را مهیا می‌کنند. در طول روز می‌توان انواع ورزش‌های آبی را در اینجا انجام داد. شب‌ها نیز می‌توان اوقات خوبی را در کنار دوستان گذراند. هاوانا تا اینجا تنها 10 دقیقه فاصله دارد. شرایط تارارا بسیار خوب است.»
شاید حق با گاتی باشد. تارارا در روزهای خارج از تعطیلات حتی به جای بهتری برای انجام ورزش‌های آبی تبدیل می‌شود.
ماتئو گاتی باشگاه کایت سرفینگش را در سال 2012 تاسیس کرد
تبدیل شدن تارارا به قطب ورزش‌های آبی به هیچ وجه کار ساده‌ای نیست، اما وضعیت کوبا هم برای ورود گردشگران بیشتر به داخل خاک این کشور در حال بهتر شدن است. گاتی برای شروع فعالیت ورزشی و تاسیس باشگاه کاغذبازی‌های زیادی را پیگیری و مجوزهای فراوانی را اخذ کرد.
او می‌گوید: «به این دلیل به من مجوز دادند که از مردم خود کوبا و مربیان کوبایی در آن استفاده می‌کنم.» یکی از آن مربیان به نام خولیو چند دقیقه بعد به من نکته‌ای در مورد کایت سرفینگ یاد داد. این ورزش واقعا دشوار است و به مهارت بالایی نیاز دارد. در حال حاضر تمام تمرکزم بر این است که چگونه به خودم آسیب نرسانم. گاتی می‌گوید: «می‌خواهیم برای سال دیگر مسابقات بین‌المللی را در اینجا برگزار کنیم.»
مشخص نیست که اگر چه‌گوارا هنوز هم زنده بود، چه عکس‌العملی نسبت به برگزاری یک مسابقه بین‌المللی در محل زندگی‌اش از خود نشان می‌داد. البته شاید بهتر باشد سوال را جور دیگری بپرسیم: اگر ارنستو چه‌گوارا زنده بود، نسبت به تغییرات اخیر کوبا چه واکنشی از خود نشان می‌داد؟!
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید
مترجم: سبحان شکری
۰
