چه کسی باید رویای ملت را به دوش بکشد؟
مردم نیاز دارند تا مسئولان به رویاهای ساده شان اهمیت دهند تا از جان برای آنها مایه بگذارند. مانند تیم ملی که صعود نکرد، اما مردم دیدند چگونه مربی و بازیکنان برای رسیدن به رویاهای مردم تا آخرین نفس جنگیدند. پس حتی با وجود عدم صعود نیز تمام قد برای آنها ایستادند و در کنار آنها خواهند بود.
کد خبر :
۵۹۵۰۸
بازدید :
۹۵۴
| فرید عطارزاده |
1.تا دقیقه ۹۵ بازی، مردم فراموش کرده بودند در بازار ارز، سکه، خودرو، مسکن و.... چه خبر است و به دنبال رویاهایشان در زمین بازی میگشتند. جایی میان غرور و تعصب. جایی برای اهمیت دادن به آرزوها و رویاهای ۸۰ میلیون نفر.
کارلوس کی روش پرتغالی که از بیشتر سیاستمداران ایرانی، سیاستمدارتر است قبل از بازی گفته بود رویاهای یک ملت روی دوش من است. همان جملهای که انتظار داشتیم رئیس جمهور بگوید، فلان مقام مسئول بگوید، اما آنها هنوز هم ترجیح میدهند با همان ادبیات کلاسیک خود در مورد وضع موجود حرف بزنند.
پس بار رویاهای یک ملت میافتاد روی دوش کی روش و ساقهای یازده بازیکن تیم ملی. وقتی تیم ملی نبرد و صعود نکردیم، انگار رویای یک ملت تمام شد. انگار هیچ چیز دیگری نبود که دلمان را به آن خوش کنیم. دیروز هیچ کس دل و دماغ نداشت. انگار یک چیزی در ته دلمان میگفت: حالا برگردیم به دنیای واقعی دلار و سکه و مسکن. این بود معجزه کی روش.
۲. پس از پایان بازی، در شبکههای اجتماعی پر بود از مصداق سازی بازی تیم ملی با وضعیت اجتماعی جامعه امروز. جایی که بیرانوند ضربه پنالتی رونالدو را گرفت و چند ثانیه چشمان خود را بست و غرق شد در رویاهای خود و یک ملت. انگار آن توپ لعنتی همه رویاهای ملت ما بود که بیرانوند نگذاشت به گل بنشیند و رویاهای یک ملت خراب شود.
او یک تنه رویاهای ملت ما را نگه داشته بود. تصویر دویدن میلاد محمدی نیز در خاطرهها ماند. مانند سکانسی از فیلم بچههای آسمان که میدویدند تا به آرزوهای خود برسند. میلاد محمدی هم از جان مایه گذاشت و دوید تا رویاهای یک ملت به باد نرود.
کریم انصاری فرد در پر اضطرابترین لحظات یک پنالتی شجاعانه زد تا رویای یک ملت زنده بماند. این معجزه کی روش بود که مثل یک فرمانده بدقلق به همه زیر دستان خود دستور داده بود تا لحظه آخر برای زنده نگه داشتن رویاهای ملت خود بجنگند.
3. وزیر جوان ارتباطات به میان کسبه پاساژ علاءالدین رفت تا با آنها صحبت کند. بدون تشریفات سیاسی معمول و محافظهای علنی. به راحتی میان کسبه خشمگین رفت و پای صحبتهای آنها نشست. وضعیت بازار را دید و با صراحت حرف زد.
همان کاری که از طریق شبکههای اجتماعی با مردم انجام میدهد. مثل همان لیستی که منتشر کرد و یک تنه، جور همه نهادهای دیگر اقتصادی و نظارتی را کشید. به صفحه شخصی و کامنتهای مردم برای او نگاه کنید.
آذری جهرمی به اندازه ای توانسته اعتماد مردم را جلب کند که از دور افتادهترین مناطق برای او کامنت میگذارند که آقای وزیر در فلان منطقه اینترنت دو ساعت قطع بود یا آنتن دهی موبایل در آن منطقه خوب نیست.
برخی کامنتها شگفت انگیزتر هم هست و خطاب به وزیر میگویند میدانیم که مربوط به شما نیست، ولی پیغام ما را به گوش فلان مقام مسئول برسانید. این یعنی اعتماد عمومی. یعنی هنوز هم میتوان کاری کرد که مردم رویاهای خودشان را روی دوش مسئولان بگذارند.
4. بگذارید یک مقدار عقبتر برویم. جایی که ظریف به میان بازرگانان و تجار رفت و تلاش کرد خیلی رک و پوست کنده با آنها حرف بزند و ببیند گرههای کار کجاست. خیلی راحت از مشکلات گفت و نترسید از گفتن حرفها. او میدانست که باید با مردم حرف بزند. میداند باید رویاهای یک ملت را روی دوش خود نگه دارد.
5. همه این مثالهایی که زدیم را بگذارید در کنار صحبتهای دیگر مسئولان در روزهای اخیر. هنوز هیچ کس نمیداند دلیل این مشکلات اقتصادی چیست و یک نفر نیامد رک و راست با مردم حرف بزند.
روز گذشته حتی سخنگوی دولت گفت:ایرانیهایی که در خارج از کشور هستند ارزشان را به داخل بیاورند و مردم هم ارز و طلای خود را به بازار بیاورند. دولت که به دنبال تقویت پول ملی است نیاز به حمایت ملی دارد، انتظار از دولت بحق و بجاست، هیچ کاری دولت بدون حمایت ملت نمیتواند پیش ببرد.»
این صحبتها احتمالا و حتما از نظر معنا صحیح است، اما آیا میتواند اعتماد عمومی را برای چنین کاری جلب کند؟ این مردم نیاز دارند تا مسئولان به رویاهای ساده شان اهمیت دهند تا از جان برای آنها مایه بگذارند. مانند تیم ملی که صعود نکرد، اما مردم دیدند چگونه مربی و بازیکنان برای رسیدن به رویاهای مردم تا آخرین نفس جنگیدند. پس حتی با وجود عدم صعود نیز تمام قد برای آنها ایستادند و در کنار آنها خواهند بود.
7. مثل کی روش و آذری جهرمی باشیم. رویاهای مردم را روی دوش خود بگذاریم تا با ما همراه شوند.
منبع: روزنامه هفت صبح
۰