درس محیط زیستی از تعطیلی دولت فدرال!

محمد درویش | سه‌شنبه گذشته مدیر سابق پارک ملی جاشواتری/کالیفرنیا در ایالات متحده آمریکا با تأسف و غمی بزرگ اعلام کرد: ترمیم آسیب‌های واردشده به این پارک - شامل خسارت به زیستگاه‌های حیات‌وحش، انباشت زباله، لبریزشدن توالت‌ها، آتش‌سوزی‌های عمدی، عبور آفرود‌ها از قلب اکوسیستم‌های حساس، کشتار جانداران و شکستن شاخه‌های درختان - در طول چندهفته‌ای که از تعطیلی دولت مرکزی آمریکا و در نتیجه فقدان یگان حفاظت رنجر‌ها می‌گذرد، دست‌کم به ۳۰۰ سال زمان نیاز دارد!

نخست آنکه اگر برای یک توحشِ چندهفته‌ای، طبیعت به ۳۰۰ سال زمان به‌منظور بازیابی توان و زیست‌پالایی‌اش نیاز دارد، فکر می‌کنید برای ترمیم فروچاله‌های دشت شهریار، کلاه‌قاضی اصفهان، دشت نیشابور، خان‌میرزا در لردگان، آبی‌بیگلو در اردبیل، فامنین در همدان و مهدی‌آباد ایژ در فسا چقدر زمان لازم باشد؟!

۵۰ تا ۷۰ هزار سال! باورتان می‌شود؟ آیا ممکن است فرزندان، نوادگان و نوادگانِ نوادگانمان روزی ما را ببخشند؟! و آیا سرانجام می‌توان نشانه‌هایی از عبرت‌گرفتن را در طراحی چیدمان توسعه دید؟

اگر چنین است، شاید نخستین گام، رهاسازی حقابه دومیلیاردمترمکعبی هورالعظیم از رودخانه کرخه باشد. بیاییم یک‌بار و برای همیشه نشان دهیم واقعا برایمان مهار ریزگرد‌ها مهم‌تر از چاه‌های نفت در حریم هورالعظیم است.

دوم اینکه آبروریزی بزرگ در غارت اموال عمومی و تخریب زیستگاه‌های ارزشمند آمریکا در طول ماه نخست میلادی در سال ۲۰۱۹، آشکارا نشان می‌دهد: حرفه‌ای‌های خودزنی که هر رفتار ناپسند گروهی از ایرانیان را، چون چماق بر سر همه فرود آورده و حتی از غفلت چند جوان فوتبالیست در آوردگاه بازی‌های آسیایی، یأسی فلسفی می‌بافند، خوب است نگاهی از سر دقت به رفتار خجالت‌بار آمریکایی‌های بسیار متمدن و طبیعت‌دوست انداخته و آن‌قدر غرور ملی را تحقیر نکنند.