بدبختی و ناامیدی در زیمبابوه؛ وقتی ثروتمندان رستوران میروند و آیفون میخرند!
در خیابانهای «اِمبِر»، آفتاب بیرمق زمستانی خودش را روی خانههای تمیز و مرتب با آن گلدانهای سبزیکاریشده پهن میکند، کودکان بازی میکنند و همسایهها گپ میزنند؛ اما این فقط آرامشی ظاهری در منطقهای حاشیهای و فقیر در زیمبابوه است که بر واقعیت تلخِ بدبختی و ناامیدی پایتخت پرده میکشد. «همیشه در هنگام تنظیم بازار مشکلاتی بهوجود میآید. ما با اقتصادی مواجهایم که دارد به سمت نوآوری و پیشرفت حرکت میکند... نباید این وضعیت را با بحران اشتباه گرفت. ما انتظار داریم قیمتها ثابت شوند. ما در مرحلهای هستیم که نیازمند قربانی دادن و ذخیرهکردن بیشتر است.»
کد خبر :
۷۲۱۸۶
بازدید :
۸۱۸۴
فرادید | در خیابانهای «اِمبِر»، آفتاب بیرمق زمستانی خودش را روی خانههای تمیز و مرتب با آن گلدانهای سبزیکاریشده پهن میکند، کودکان بازی می کنند و همسایهها گپ میزنند؛ اما این فقط آرامشی ظاهری در منطقهای حاشیهای و فقیر در زیمبابوه است که بر واقعیت تلخِ بدبختی و ناامیدی پایتخت پرده میکشد.
دودی که عصرگاه به آسمان بلند میشود یکی از سرنخها است. قطع برق اکنون از طلوع خورشید تا غروب طول میکشد. گاز بسیار گران است برای همین خانوادهها روی زغال آشپزی میکنند و با پایین رفتن خورشید و تاریکشدن هوا گرد منقلهای آتش جمع میشوند.
سروصدا سرنخ دیگر است. وقتی بنا باشد دهها خانواده در حیاطی به مساحت ۱۰ در ۲۰ متر جمع شوند، نمیتوان توقع داشت سکوت برقرار باشد.
در یکی از این خانههای اشتراکی، رز اِمخومو، ۲۷ ساله، از کودک ۲۷ ماههاش مراقبت میکند. ماریا پیتر، ۱۹ ساله، خوششانس است: او در یک مغازه فتوکپی کار میکند؛ اگرچه حقوق ماهیانهاش به سختی مخارج دو هفته زندگی را تأمین میکند.
او میگوید: «زندگی برای همه سخت است.»
زیمبابوه بعد از دیکتاتور
یکسالونیم از وقتی که حکومت سرکوبگر رابرت موگابه در یک کودتای نظامی سرنگون شد میگذرد و یکسال از وقتی میگذرد که دستِراست سابق دیکاتور زیمبابوه، ارمسون منانگاگوا، بعد از یک انتخابات به قدرت رسید.
موگابۀ ۹۵ ساله، از ماه آوریل در یکی از بیمارستانهای سنگاپور بستری است.
اگرچه شکوتردیدهایی درباره بهترشدن اوضاع وجود داشت؛ بسیاری در زیمبابوه امیدوار بودند انتقال دولت سرنوشت کشوری که زمانی مستعمره انگلستان بود و دههها تحت حاکمیت بد اداره شده بود، تغییر خواهد داد.
منانگاگوا قولِ اصلاحات دموکراتیک را داده بود، قول داده بود کشوری که دههها در سطح جهانی منفور بود، موج جدیدی از سرمایهگذاری و توانبخشی بینالمللی دریافت کند.
بیشتر بخوانید:
توصیههای عجیب جادوگران کنگو با قدرتهای جادویی!
مسافران شهر فقر و خشونت
خوشگذرانی نفرتانگیز ثروتمندان؛ شکار شیر در حصار
این جاسوس ارشد سابق که ۷۷ سال دارد و یکی از اعضای وفادار حزب حاکم «زانو پیاف» است، در تظاهرات اعلام میکرد، کشورش «بروی سرمایهگذارن» گشوده است و قول روزهای خوبی را در آینده به مردم میداد.
بهجای همه اینها، شرایط زندگی برای میلیونها نفر بدتر از قبل شد.
همسر امخومو که در سردخانه یک بیمارستان کار میکند، ۴۰ پوند در ماه درآمد دارد. این زوج ماهانه ۱۵ پوند کرایه خانه میدهند. یک کیلوگرم شکر تقریباً ۲۲ پوند است. تأمین هزینه نان ممکن نیست.
امخومو که بیکار است میگوید: «وقتی موگابه رفت، ما تصور میکردیم وضعیتمان بهتر میشود.. اما همهچیر از بد به بدتر تغییر کرده است.»
در هفتههای گذشته، دولت اقدامات ریاضتی را اعلام کرد تا بودجه ملی را در حالت تعادل نگه دارد، این موارد شامل قطع رایانه سوخت میشود.
وزیر دارایی زیمبابوه نیز استفاده از چند ارز را ممنوع کرد و یک واحد جدید پول به نام دلار زیمبابوه را راهاندازی کرد. کشتوکار ضعیف، توفان و خشکسالی مشکلات مردم را چندین برابر کرده است. دولت از اعلام آمار تورم سالانه که اکنون به ۱۷۵ درصد رسیده، خودداری میکند.
بسیاری در امبره و جاهای دیگر فقط دو بار در روز غذا میخورند - صبحانه چای و دونات خانگی میخورند و شام اسفناج و ذرت.
زیمبابوه میگوید: این وضعیت بحرانی نیست!
فقط آنهایی که خیلی ثروتمند هستند میتوانند بهقدر کافی غذا بخورند. بیمارستانها به تاراج رفتهاند. بیماران - شامل افراد اچآیوی مثبت - به داروهای حیاتبخش درسترسی ندارند. بسیاری از شرکتها بهدلیل قطع مکرر برق و کمشدن تقاضا برای محصولاتشان نیروهای خود را اخراج میکنند.
رئیس اجرایی اتاق معادن زیمبابوه میگوید: «بدون برق، تولیدی هم وجود ندارد.»
مسئولان که مشغول اجرای برنامهای هستند که صندوق بینالمللی پول طراحی کرده، میگویند، باید مشکلات را به منزله «نشانههای احیاء» نگریست.
معاون وزیر اطلاعات، انرژی موتُدی، میگوید: «همیشه در هنگام تنظیم بازار مشکلاتی بهوجود میآید. ما با اقتصادی مواجهایم که دارد به سمت نوآوری و قویتر شدن حرکت میکند... نباید این وضعیت را با بحران اشتباه گرفت. ما انتظار داریم قیمتها ثابت شوند. ما در مرحلهای هستیم که نیازمند قربانی دادن و ذخیرهکردن بیشتر است.»
برخی در زیمبابوه پولهای کلان به دست میآورند. علاقمندی به خودروهای تجملاتی در میان تعداد قلیل ثروتمندان این کشور ژانر جدیدی در رسانههای اجتماعی راه انداخته که در آن خودروهایی که نمایندگان پارلمان، تجار و برخی از مقامات ارشد کشور در خیابانهای پر از دستانداز هراره سوار میشوند را به نمایش میگذارد. در مناطق ثروتمندنشین زیمبابوه هنوز هم رستورانها مملو از جمعیت است و مغازهها گوشی آیفون میفروشند.
سازمان ملل میگوید: این وضعیت بحرانی است!
بیرون از شهر هراره، وضعیت کاملاً متفاوت است. انتظار اصلاحات در پایینترین حد است و نیاز به کمکهای بشردوستانه به شدت احساس میشود. سازمان ملل میگوید ۵ میلیون از جمعیت یا تقریبا یکسوم جمعیت زیمبابوه در مناطق روستایی فوراً به غذا نیاز دارند.
دیوید بیسلی، رئیس برنامه جهانی غذا در هفتههای اخیر گفته بود: «وضعیت این کشور بحرانی است ... بسیاری بهسوی قطحی پیش میروند.»
بیسلی گفت: «در حدود ۲.۵ میلیون نفر در زیمبابوه در آستانه گرفتار شدن در قطحی هستند. ما درباره مردمی صحبت میکنیم که اگر به سرعت به وضعیت آنها رسیدگی نشود، دچار گرسنگی مزمن خواهند شد.»
«ما با نوعی از خشکسالی مواجهایم که تا پیش از این مشاهده نشده است.»
با طوفان «آیدای» که اوایل امسال زیمبابوه را درنوردید، مشکلات زیمبابوه بهمراتب وخیمتر شد.
این طوفان که همچنین بخشهایی از مالاوی و موزامبیک را دربرگرفت، زندگی ۵۷۰۰۰۰ از ساکنان زیمبابوه را تحت تأثیر قرار داد و هزاران نفر را بیخانمان کرد.
سازمان ملل پیش از این خواستار کمک مالی ۲۹۴میلیوندلاری برای زیمبابوه شده بود، اما اکنون اعلام کرده این بودجه برای مبارزه با خشکسالی کم است و به پول بیشتری نیاز دارد.
افزایش ۲۰۰درصدی قیمتها طی ۱۲ ماه
زوج بازنشسته، تدی و وِستا، همیشه تصور میکردند سالهای طلایی زندگیشان را با کرامت و عزت سپری خواهند کرد.
تدی ۸۵ ساله است و ۴۶ سال در یک شرکت نظافتچی بوده است. او در اواخر خدمتش توانست ترفیع رتبه پیدا کند و در بخش پذیرش مشغول شد. وستا میگوید افزایش تورم رؤیای یک بازنشستگی راحت را از آنها گرفته است.
یکسال قبل، حقوق بازنشستگی تدی ۸۰ دلار ارزش داشت؛ اکنون فقط ۱۰ دلار میارزد.
وستا میگوید: «وقتی میبینم عزیزم در صبح تا شب در گوشهای نشسته است غصه میخورم. دوست دارم به او یک موز بدهم یا یک نوشیدنی خنک. اما توان خریدشان را ندارم. موز ۰.۴۰ دلار است.»
نشانههای سقوط اقتصاد را همه جا میتوان دید. سبدهای سوپرمارکتها این روزها به سختی پر است و خریداران در هنگام خرید هر کالایی بسیار فکر میکنند.
بهای اقلام ضروری مانند شکر و روغن سرخکردنی ۲۰۰درصد در ۱۲ ماه منتهی به ژوئن افزایش داشته است. بهای مراقبتهای بهداشتی هم همینطور.
بهای نان از ماه آوریل ۵برابر شده است.
در امبره، تعداد اندکی امید دارند شرایط به زودی تغییر کند.
امخومو میگوید: «شاید زمانی اوضاع بهتر شود، اما حالا نه، فکر نکنم حالا چنین اتفاقی بیفتد.»
منبع: گاردین ، بیبیسی ، بیبیسی
مترجم فرادید: عاطفه رضواننیا
۰