رفتار عجیب و غیرحرفهای، وقتی بیرانوند انتخاب نشد
مهدی تاج با کت و شلوار طوسیرنگ روی استیج آمد تا جوایز افراد دیگر را اهدا کند؛ گویی او اصلا نماینده فوتبال ایران نیست و وقتی وارد کشوری دیگر میشود مسئولیت حقوقیای را که در ایران دارد فراموش میکند.
کد خبر :
۷۴۶۲۲
بازدید :
۹۶۶۳
علیرضا بیرانوند بهعنوان برترین بازیکن سال آسیا انتخاب «نشد». عصر دیروز مراسم برترینهای آسیا در هنگکنگ برگزار شد و با وجود اینکه فوتبال ایران پنج نماینده در بخشهای مختلف داشت، اما با «صفر» جایزه به کشور بازگشت. مهمترین جایزهای که بسیاری از فوتبالدوستان پیگیر آن بودند تا به یک بازیکن ایرانی برسد، جایزه بازیکن برتر سال فوتبال این قاره بود که علیرضا بیرانوند یکی از کاندیداهای آن بود.
سنگربان پرسپولیس و تیم ملی ایران در سال ۲۰۱۸ با درخشش در تیم ملی و باشگاهش، پرسپولیس، یکی از نفراتی بود که شانس بالایی برای بردن این جایزه داشت؛ مهار پنالتی کریس رونالدو در جام جهانی، درخشش مقابل بازیکنان تکنیکی اسپانیا و مراکش و همچنین صعود با پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا همگی نوید تصاحب این جایزه را برای این بازیکن میداد، اما در کمال تعجب، مدافع تیم ملی قطر و باشگاه السد که هیچ افتخار بینالمللیای در آن سال به دست نیاورده بود به این جایزه رسید تا شوک عجیبی فوتبال ایران را فرابگیرد که چطور حضور فردی مثل مهدی تاج در بخش اجرائی و کمیته کنفدراسیون فوتبال آسیا هیچ سودی در این مواقع برای فوتبال ایران ندارد و لابی کشورهای دیگر اصولا بر لابی ایرانیها غلبه میکند.
در سال ۲۰۱۹، اما بیرانوند روند صعودی و رو به رشد خودش را ادامه داد؛ با پرسپولیس قهرمان لیگ برتر و جام حذفی ایران شد و با تیم ملی ایران بعد از پنجبار بسته نگهداشتن دروازهاش در جام ملتهای آسیا، ایران را بعد از ۱۵ سال به نیمهنهایی این تورنمنت رساند.
شکست سنگین مقابل ژاپن و حذف از مرحله مقدماتی لیگ قهرمانان آسیا، امتیاز منفی تیمی برای بیرانوند بود که همین امر میتوانست شانس او را مقابل اکرم عفیف ۲۱ ساله برای رقابت سال ۲۰۱۹ کمتر کند. به این خاطر که اکرم عفیف در جام ملتهای آسیا با تیم ملی قطر به مقام قهرمانی این رقابتها و با تیم السد نیز به نیمهنهایی لیگ قهرمانان آسیا رسید و اگر قضاوت عجیب و باورنکردنی داور عمانی نبود، چهبسا السد بهجای الهلال دیدار پایانی این رقابتها را مقابل نماینده ژاپن برگزار میکرد.
در هر صورت عصر دیروز پیش از آغاز مراسم برترینهای آسیا از سوی «خودیها» به گوش بیرانوند رسید که اکرم عفیف بهعنوان برترین بازیکن سال این قاره انتخاب شده، اما سنگربان لُرزبان تیم ملی ایران نمونه بارز فوتبالیستی است که از پایینترین سطح ممکن؛ چه از لحاظ مالی و ورزشی شروع کرد و حالا به بالاترین سطح ممکن در قاره کهن رسیده است.
بازیکنی که طبق گفته خودش، وقتی برای اولینبار به تهران آمد، با هیجان زیادی روبهروی میدان آزادی ایستاد تا با نماد تهران عکس بگیرد، فکرش را نمیکرد که روزی پنالتی بازیکنی را در جام جهانی مهار کند که از بهترینهای عصر حاضر است.
بیرانوند با استعداد ذاتی خود در نفت تهران چهره شد، با بلندپروازی و جاهطلبیای که داشت به پرسپولیس آمد تا درخشش او بیش از پیش دیده شود. بدون «پارتیبازی» ملیپوش و سنگربان شماره یک ایران شد و توانست پیراهن «یک» را از علیرضا حقیقی، رحمان احمدی و سیدمهدی رحمتی بگیرد.
او چیزی داشت که بقیه گلرهای ایرانی نداشتند؛ «ثبات». همین مورد چیزی بود که هم پرسپولیس از آن سود کرد و هم تیم ملی ایران در تورنمنتهای مختلف. فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش، اما همانند سایر عاشقان فوتبال فقط نظارهگر صعود بیرانوند در فوتبال بودند و طی سالهای اخیر تلاشی نکردند تا این چهره بیش از پیش دیده شود.
در مراسم برترینهای آسیا بهجای رایزنی دراینباره که حق او سال پیش خورده شد و مشخص نشد چطور مدافع تیم ملی قطر بدون هیچ افتخار فردی و تیمی بهعنوان برترین بازیکن سال آسیا انتخاب میشود، مهدی تاج با کت و شلوار طوسیرنگ روی استیج آمد تا جوایز افراد دیگر را اهدا کند؛ گویی او اصلا نماینده فوتبال ایران نیست و وقتی وارد کشوری دیگر میشود مسئولیت حقوقیای را که در ایران دارد فراموش میکند.
از همه این مطالب میتوان عبور کرد، اما اوج شاهکار مسئولان ورزشی مربوط به وزارت ورزش میشود؛ جایی که سخنگو و روابطعمومی این وزارتخانه باز هم در توییتر با انتشار پستی شگفتی آفرید. مازیار ناظمی که مشخص نیست چطور هیچ نظارتی از درون وزارتخانه روی صحبتهای او نیست، پیش از برگزاری مراسم اعلام کرد بیرانوند بهعنوان برترین بازیکن آسیا انتخاب نشد!
این رفتار غیرحرفهای از ناظمی با موجی از انتقاد کاربران توییتر همراه شد که چطور روحیه یک ورزشکار ایرانی را پیش از بزرگترین مراسم سال از بین برده است و چرا طوری توییت زده که انگار از این بابت هیجانزده شده است؟ میتوان تصور کرد در صورتی که علیرضا بیرانوند این جایزه را برده بود، «فدراسیون ۵ ستاره» چطور این جایزه را به نفع خودش مصادره میکرد و خبر از زحمات مدون و بلندمدتی مطرح میشد که برای بیرانوند طی این سالها کشیده شده است.
بیرانوند آن چیزی را که خودش کاشته بود برداشت کرد، اما فونداسیونی که بخش مدیریتی فوتبال میتوانست طی این سالها از جنبه حمایتی برای بیرانوند پیریزی کند، از او دریغ شد.
در آنسو کتایون خسرویار که یکی از کاندیداهای مربی برتر زنان در بخش فوتبال بود نیز به دلیل عملکردش با تیم فوتبال زنان (زیر ۱۹ سال) و همینطور نگاه مدرن و توسعهیافتهای که در این بخش داشت، مورد توجه رسانههای داخلی و خارجی قرار گرفت، اما طبق معمول، دریغ از حمایت معنوی و مادی از سوی مسئولان ورزش!
فوتسال ایران هم از معدود رشتههای ورزشی است که طی سالیان اخیر (بهجز یکی، دو سال) همیشه برترین تیم قاره کهن است، اما حتی این رشته نیز نتوانست در سال ۲۰۱۹ جایزهای را در بین آسیاییها کسب کند. در پایان، طبق انتظار یکبار دیگر فوتبال و درواقع ورزش ایران بدون اینکه جایزهای را دریافت کند به وطن بازگشت؛ انتظاری بیهوده از تلاشی که به صورت اصولی شکل نگرفته است.
بیژن ذوالفقارنسب، کارشناس فوتبال نیز درباره اینکه فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش حمایتی از کاندیداشدن بیرانوند در این بخش نکردند و اصولا از لحاظ ساختاری، بازیکنان ایران در این بخشها تنها هستند، در گفتگو با «شرق» گفت: «گزینش برترین بازیکنان در آسیا اصولا معیار درستی ندارد و بر اساس لابیهای ممکن طی سالیان اخیر به دست آمده است.
در این دوره نیز تصور نمیکردم جایزه به بیرانوند برسد، همانطور که سال پیش حق سنگربان تیم ملی ایران در این مراسم خورده شد. این مسابقات همانند جایزه فرانسفوتبال نیست که بر اساس آرای خبرنگاران ورزشی سراسر دنیا اهدا شود، بلکه هر فدراسیونی که لابی برتری داشته باشد، بازیکنش نیز شانسش بالاتر میرود. فدراسیون فوتبال ایران هم بهجای اینکه از بازیکنان ایران حمایت کند و حقش را بگیرد، به سایر مسائل حاشیهای میپردازد.
ورزشکاران ما به هر دلیل و با هر سبکوسیاقی که بوده، این ناملایمات را تحمل و پیشرفت میکنند و امیدوارم بیرانوند نیز بعد از اینکه نتوانست برای دومین سال پیاپی جایزه برترین بازیکن سال آسیا را تصاحب کند، ناامید نشود و به مسیر موفقیتآمیز خود که از سالها پیش آغاز کرده، ادامه دهد».
۰