لیلاحاتمی و پیمان‌معادی در لیست بازیگران برتر

لیلاحاتمی و پیمان‌معادی در لیست بازیگران برتر

آن‌ها در این فهرست بالاتر از بازیگران سرشناسی مانند وایولا دیویس بازیگر فیلم حصارها، تیموتی ‏شالامی بازیگر فیلم مرا به نام خودت صدا بزن، سالی‌هاوکینز برای فیلم شکل آب، رابرت پاتینسون برای فیلم زمان خوب و ‏امانوئل ریوا برای فیلم عشق قرار گرفته‌اند. ‏

کد خبر : ۷۵۶۸۳
بازدید : ۱۸۲۰
لیلا حاتمی و پیمان معادی در فهرست ٥٠ بازی برتر دهه
امین فرج‌پور | این روز‌ها دوباره شاهد انتشار فهرست بهترین‌های دهه ۲۰۱۰ در رسانه‌های سینمایی دنیا هستیم. به سیاق همه ‏ساله که در پایان هر‌سال نشریات و رسانه‌ها شروع می‌کنند به تحلیل سالی که پشت سر گذاشته‌ایم. انتخاب بهترین‌ها و بدترین‌ها ‏در زمینه‌های گوناگون، سیل فهرست‌ها و انتخاب‌های منتقدان و در کل تحلیل سالی که به پایان رسیده.
‏ امسال رسانه‌ها و نشریات فرهنگی- هنری گسترده‌تر و پردامنه‌تر از سال‌های پیش به این امر دست زده‌اند. شاید از این رو که ‏پایان‌سال ۲۰۱۹ نه فقط پایان یک سال، بلکه پایان یک دهه بود و شاید پایان یک دوره. همین هم آن را فرصتی می‌کند برای تحلیل ‏آنچه در ١٠سال گذشته پشت سر گذاشته‌ایم. ‏

یکی از فهرست‌های مهم این روز‌ها که برای سینمای ایران نویدبخش است، فهرست ۵۰ نقش‌آفرینی برتر بازیگران در یک ‏دهه گذشته است که نشریه معتبر ایندی‌وایر منتشر کرده است. فهرستی چنان محترم و معتبر که نام لیلا حاتمی و پیمان معادی ‏بازیگران فیلم اسکاری «جدایی نادر از سیمین» ساخته اصغر فرهادی در رده‌های سی‌وششم و سی‌وهفتم برترین بازی‌های دهه‌ای ‏که پشت سر گذاشته‌ایم، می‌تواند یکی از معدود موفقیت‌های جهانی قابل ذکر سینمای ایران در زمینه تخصصی بازیگری قلمداد ‏شود. ‏

در فهرست بهترین بازی‌های برتر دهه ٢٠١٠-٢٠١٩ فیلیپ سیمور‌هافمن به‌دلیل بازی در فیلم (مرشد) بر صدر فهرست تکیه ‏زده و بالاتر از کیت بلانشت بازیگر فیلم کارول، دنیل دی‌لویس ایفاگر نقش لینکلن و ایزابل هوپر بازیگر فیلم او قرار گرفته است.
‏حضور بازیگری، چون ماهرشالا علی در فیلمی، چون مهتاب در رده پنجم از موارد باورنکردنی این فهرست است که البته ‏انتقاد‌هایی را هم موجب شده است، چه این فیلم و موفقیت‌های اسکاری و فستیوالی‌اش همواره در دو سالی که از رونمایی‌اش گذشته، ‏متهم بوده به اینکه نان مضمون خود را می‌خورد و جز در جو برابری‌طلبی جنسیتی این روز‌ها چنین فیلمی نمی‌توانست جزو ‏فیلم‌های موفق‌سال ساختش قلمداد شود. ‏

در رده ششم ١٠بازی برتر دهه ۲۰۱۰ سرشا رونان برای فیلم لیدی‌برد ایستاده و بعد از او نیز ساندرا هولر برای ایفای نقش تونی ‏اردمن و البته لوپیتا نیونگو بازیگر فیلم ۱۲‌سال بردگی. در رده‌های نهم و دهم این فهرست هم رالف فاینس بازیگر هتل بزرگ ‏بوداپست و اسکار آیزاک بازیگر درون لوین دیویس ایستاده‌اند. ‏

شارلیز ترون برای فیلم مکس دیوانه، لئوناردو دی‌کاپریو برای فیلم گرگ وال‌استریت، ناتالی پورتمن برای فیلم جکی، کریستین ‏دانست برای فیلم ملانکولیا، لیدی گاگا برای تولد یک ستاره و تام کروز برای ماموریت غیرممکن بازیگران سرشناس این فهرست ‏هستند که در جایگاه‌هایی بین یازدهم تا سی‌وپنجم ایستاده‌اند. ‏
‏‏
آنچه حضور لیلا حاتمی و پیمان معادی را در این فهرست قابل توجه‌تر می‌کند، نه صرف قرار گرفتن‌شان در فهرست بهترین‌ها، ‏بلکه این واقعیت است که آن‌ها در این فهرست بالاتر از بازیگران سرشناسی مانند وایولا دیویس بازیگر فیلم حصارها، تیموتی ‏شالامی بازیگر فیلم مرا به نام خودت صدا بزن، سالی‌هاوکینز برای فیلم شکل آب، رابرت پاتینسون برای فیلم زمان خوب و ‏امانوئل ریوا برای فیلم عشق قرار گرفته‌اند. ‏

لیلا حاتمی و پیمان معادی در فیلم جدایی نقش زوجی را دارند که اشتیاق زن برای مهاجرت آن‌ها را در آستانه جدایی قرار داده ‏است. در این شرایط ورود پرستاری به زندگی‌شان برای مراقبت از پدر مرد خانواده آن‌ها را درگیر بحرانی می‌کند که قرار است ‏سنگ محکی باشد برای ارزیابی نقش اخلاق در زندگی‌های امروز.
‏‏
در تحلیل بازی معادی در رده سی‌وهفتم فهرست چنین آمده: روی کاغذ نادر شاید نقشی تک‌بعدی به نظر آید. مردی که قادر به ‏درک نگاه همسرش به زندگی نیست، یا درک نیاز او برای بزرگ کردن دخترشان در جایی غیراز ایران. اما پیمان معادی در ‏بازی‌اش با افزودن ابعاد دیگری به نقش شوهری در تلاش برای حفظ خانواده خود در یک جامعه پدرسالار کاری می‌کند این ‏پیش‌فرض‌ها چندان به چشم نیاید.
بعد از اینکه سیمین از او می‌خواهد پدر آلزایمری خود را رها کند، معادی شخصیت قلدرماب و ‏خودپسندش را با لایه‌هایی از عشقی که نمی‌تواند ابراز کند، هاشور می‌زند. ‏

فیلم‌نامه فرهادی البته نادر را در موقعیت محق بودن قرار نداده و با نگاهی جراحانه او را به سمت نوعی ابهام اخلاقی سوق می‌دهد ‏که مردانی در شرایط و جایگاه او کمتر در آن گرفتار می‌آیند. در این لحظات دشوار است که بازی معادی از اختلال شناختی که ‏منجر به اقدامات شخصیت او می‌شود، رونمایی می‌کند.
هرقدر نادر در این شرایط کنترل خود را از دست می‌دهد، معادی ظرایفی ‏بیشتر را درباره کاراکترش رو می‌کند و این باعث می‌شود کانون اخلاقی داستان مدام درحال تغییر باشد. در کل، تا امروز هیچ ‏بازیگری بهتر از پیمان معادی نتوانسته انسان‌گرایی خشک و خشن آثار فرهادی را به نتیجه برساند. ‏
‏‏.
اما نویسنده ایندی‌وایر درباره بازی لیلا حاتمی در نقش سیمین نوشته: درباره معادی گفتیم که تا امروز هیچ بازیگری بهتر از پیمان ‏معادی نتوانسته انسان‌گرایی خشک و خشن آثار فرهادی را به نتیجه برساند. حالا همین‌جا باید آن را نقض کنیم و بگوییم: البته به ‏استثنای لیلا حاتمی، همبازی او در فیلم جدایی. ‏

داستان اصغر فرهادی درباره پدر و مادری در میانه روند طلاق‌شان ممکن است برای کارگردان یک اسکار سزاوارانه به ارمغان ‏آورده باشد، اما بی‌تردید شخص لیلا حاتمی هم سزاوار یک اسکار دیگر بود. او نقش زنی را دارد که مشتاق فرار از قوانین ظالمانه ‏کشورش است (هر جور و هر جا که شد)، و هنگامی که شوهرش با او کنار نمی‌آید، تصمیم می‌گیرد هر طور که شده این کار را ‏انجام دهد. دادگاه مانع کار اوست، اما این فقط آغاز مشکلات آنهاست و زنی که استخدام شده تا به پدر مرد کمک کند، آن‌ها را ‏وارد معضلاتی پیچیده و ناخوشایند می‌کند‎. ‎

حاتمی مرکز فرماندهی فیلم است، یک زن مصمم که می‌خواهد کنترل اطرافیان خود را در دست داشته باشد، حتی اگر آن‌ها ‏نخواهند. او ناامید می‌شود، اما هرگز آن را تا سطح هیستری ابراز نمی‌کند. این خودداری مدیون بازی لیلا حاتمی است که با ‏نگاه‌های ناامید و واکنش‌های ناراحت‌کننده در دادگاه و سایر لحظاتی که دیگران به انواع مختلف متهمش می‌کنند، کاراکتر را به ‏سطحی متعالی ارتقا می‌دهد. در حقیقت او موتور محرکه خشم فیلم علیه سیستم است. ‏
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید