فیلم تی‌تی؛ تماشاگران را به سینما می‌کشاند؟!
قضیه رحم اجاره‌ای که در سال‌های اخیر بیشتر هم مورد توجه فیلم‌سازان قرار گرفته، به یکی از نقاط عطف فیلم‌نامه تی‌تی تبدیل شده و به قهرمان فیلم ژرفای بیشتری می‌بخشد.
کد خبر :
۹۰۵۵۶
بازدید :
۱۶۲۷
محمد جلیلوند | سی‌ونهمین دوره جشنواره فیلم فجر در حالی به پایان رسید که کاملا تحت تأثیر ویروس کرونا قرار داشت و همین امر نیز به جمع‌و‌جور برگزار‌شدن جشنواره منجر شد. جشنواره‌ای که با تنها ۱۶ فیلم بلند سینمایی آغاز به کار کرد و چند فیلم مهم آن نیز به دلایل مختلف از ممیزی و عدم صدور پروانه نمایش تا نیمه‌کاره‌ماندن مراحل فنی، از گود مسابقه بیرون ماندند.
عمده آثار به‌نمایش‌درآمده نیز به نوعی با مؤلفه‌های گونه ملودرام نزدیکی دارند و در زمره ملودرام‌های اجتماعی که عمده حجم فیلم‌های سال‌های اخیر را به خود اختصاص داده، قرار می‌گیرند. فیلم‌هایی با تلخی‌های آشکار و پنهان در قصه‌هایشان که به‌ندرت هم از پایانی امیدوارکننده برخوردار هستند!
از میان این ۱۶ فیلم تنها چند فیلم مورد توجه عموم اهالی رسانه قرار گرفته و نقد‌های ستایش‌آمیزتری را دریافت کرده‌اند. «تی‌تی» به کارگردانی آیدا پناهنده یکی از شاخص‌ترین آنهاست که به‌واسطه حضور در جشنواره‌های خارجی پیش از جشنواره فیلم فجر، در دو رشته بهترین فیلم و بهترین کارگردانی مورد قضاوت داوران قرار نگرفته است.
پناهنده که در دو فیلم قبلی‌اش «ناهید» و «اسرافیل» نشان داده که علاقه زیادی به قصه‌هایی با محوریت زنان دارد، در تی‌تی هم این مسیر را ادامه داده و این‌بار سراغ دختری جوان که ساده‌دلی‌های خاص خودش را دارد، رفته است. فیلم‌نامه هم که در رده شخصیت‌محور‌ها قرار دارد، با تکیه بر او آغاز شده، پیش رفته و به نقاط عطف می‌رسد.
پناهنده از همان پلان نخست فیلم به تماشاگر خود گوشزد می‌کند که تی‌تی شخصیت خاصی است که کمتر در سینمای ایران وجود دارد. به همین خاطر هم عمده تمرکزش را روی تی‌تی گذاشته و دو شخصیت دیگر فیلم «امیرساسان و ابراهیم» را در مقام مکمل قرار می‌دهد.
اولی نامزد اوست و برای تکمیل خانه نیمه‌کاره‌ای که قرار است همراه تی‌تی در آن زندگی کند به نوعی از تی‌تی سوءاستفاده مالی می‌کند. در طرف دیگر، ابراهیم قرار دارد که با وضع جسمانی ناامیدکننده ناشی از بیماری به بیمارستانی که در آن تی‌تی نظافتچی است، می‌آید و مثلث جذابی را در کنار این دو تشکیل می‌دهد.
قضیه رحم اجاره‌ای که در سال‌های اخیر بیشتر هم مورد توجه فیلم‌سازان قرار گرفته، به یکی از نقاط عطف فیلم‌نامه تی‌تی تبدیل شده و به قهرمان فیلم ژرفای بیشتری می‌بخشد. شکلی از یک از‌خود‌گذشتگی که ایده‌ای فوق‌العاده برای هرچه بیشتر کشاندن تماشاگر به سمت تی‌تی و همذات‌پنداری حداکثری‌اش با او به حساب می‌آید.
تی‌تی اساسا فیلم آرام و کم‌تنشی است که بدون روال همیشگی ملودرام‌های ایرانی از تنش مداوم به دور بوده و با طمأنینه خاصی قصه خود را روایت می‌کند. به همین خاطر هم نیمه میانی فیلم کمی کند به نظر می‌رسد و پناهنده نیز تعمدا با رفتن به این سمت‌و‌سو از این کندی بهره دراماتیک گرفته است. اما فیلم در پرده پایانی ریتم بهتری به خود گرفته و با یک جمع‌بندی درست و باورپذیر به نقطه پایانی می‌رسد.
پناهنده در پرداخت شخصیت‌ها نیز ظرافت به خرج داده و یکی از بهترین شخصیت‌های زن جشنواره امسال فیلم فجر را به نام تی‌تی خلق کرده که کاملا به باور تماشاگرانش می‌نشیند. مشابه این اتفاق برای شخصیت ابراهیم هم رخ داده که تماشاگر را با نگرانی منتظر فرجام کارش می‌نشاند.
امیرساسان نسبت به دو‌تای دیگر کلیشه‌ای‌تر از آب درآمده و پناهنده و همکاران فیلم‌نامه‌نویسش در خلق آن ظرافت‌های کمتری را به کار گرفته‌اند. در این قبیل ملودرام‌ها که شخصیت‌های محدود دارند، بازیگر به یک عنصر مهم و کلیدی تبدیل شده و نقش برجسته‌ای در موفقیت یا عدم آن پیدا می‌کند.
پناهنده که سابقه کار با ساره‌ای همچون هدیه تهرانی را در اسرافیل داشته، در اینجا به‌درستی دست روی الناز شاکردوست که تشنه بازی در نقش‌های متفاوت است گذاشته و شاه‌نقش تی‌تی را به او واگذار کرده است. او هم از این فرصت نهایت بهره را گرفته و در نقشی که فرسنگ‌ها دور از او به نظر می‌رسد، درخشان ظاهر شده که بخش مهمی از آن را مدیون نگاه‌های عمیق و تأثیرگذار خود است.
پارسا پیروزفر و هوتن شکیبا هم در دیگر نقش‌های مهم فیلم، حضور تأثیرگذاری داشته و بازی‌های به اندازه‌ای را به نمایش گذاشته‌اند که به نوعی به بیشتر دیده شدن بازی شاکردوست نیز کمک کرده‌اند.
تی‌تی از آن دسته فیلم‌هایی است که این روز‌ها و در‌حالی‌که رکود گریبان سینمای ایران را گرفته، بسیار مورد نیاز بوده و می‌تواند پس از ماه‌ها بار دیگر تماشاگر را به سالن‌های سینما بازگرداند. حتی با ماسک، الکل و رعایت پروتکل‌های بهداشتی!
۰
