کشف سریع‌ترین سیارک گردان به دور خورشید

فرادید| ستاره شناسان با استفاده از دوربین قدرتمند ۵۷۰ مگاپیکسلی انرژی تاریک (DECam) در شیلی که یکی از بهترین CCD‌های تصویربرداری با میدان دید وسیع در جهان است، سیارکی را با کوتاه‌ترین دوره مداری نسبت به هر سیارک شناخته شده در منظومه شمسی کشف کردند. مدار این سیارک با قطر تقریبی ۱ کیلومتر آن را هر ۱۱۳ روز، به فاصله ۲۰ میلیون کیلومتری (۰.۱۳ واحد نجومی) از خورشید می‌رساند.

به گزارش فرادید؛ این سیارک با نام ۲۰۲۱ PH۲۷ را اسکات شپرد از موسسه علوم Carnegie کشف کرده که حاصل داده‌های جمع آوری شده با استفاده از دوربین انرژی تاریک (DECam) است. این دوربین روی تلسکوپ ۴ متری Victor M. Blanco در رصدخانه اینترآمریکن سرو تولولو (CTIO) در شیلی نصب شده است.

این سیارک آنقدر به میدان گرانشی عظیم خورشید نزدیک است که بیشترین تاثیر نسبیت عام روی هر جرم شناخته شده‌ای در منظومه شمسی را تجربه می‌ کند. این مسئله خود را به صورت انحراف زاوی‌های جزئی در مدار بیضوی این سیارک در طول زمان نشان می‌ دهد، حرکتی به نام حرکت تقدیمی (precession) ، که در هر قرن به حدود یک دقیقه قوسی می‌ رسد.

سپیده دم یا شامگاه ، درست قبل از طلوع یا بعد از غروب خورشید ، بهترین زمان برای شکار سیارک‌ هایی است که داخل مدار زمین قرار دارند ، درست در جهت درونی‌ترین سیارات، عطارد و زهره. همان طور که هر رصدگری به شما خواهد گفت ، عطارد و زهره هرگز در آسمان از خورشید فاصله نمی‌ گیرند و همیشه نزدیک طلوع یا غروب آفتاب بهتر دیده می‌شوند. همین امر در مورد سیارک‌هایی که در مدار نزدیک خورشید قرار دارند، صدق می‌ کند. ستاره شناسان به سختی می‌توانند این نوع سیارک‌های داخلی را پیدا کنند، زیرا غالبا تابش نور خورشید آن‌ها را پنهان می‌ کند.

وقتی سیارک‌ها به خورشید نزدیک می‌ شوند، تنش‌های مختلفی را تجربه می‌ کنند، مانند تنش‌های حرارتی ناشی از گرمای خورشید و تنش‌های فیزیکی ناشی از نیرو‌های جزر و مد گرانشی. این تنش‌ها میتواند باعث خرد شدن برخی از سیارک‌های آسیب پذیر شود.

ممکن است زندگی ۲۰۲۱ PH۲۷ در کمربند اصلی سیارک‌ها بین مریخ و مشتری آغاز شده و در اثر اختلالات گرانشی ناشی از سیارات داخلی، که آن را به سمت خورشید می‌کشد، جا به جا شده باشد. اما انحراف مداری ۳۲ درجه‌ای آن نشان می‌دهد که شاید یک دنباله دار از بین رفته مربوط به منظومه شمسی بیرونی باشد، که هنگام گذر از نزدیک یکی از سیارات درونی منظومه شمسی گرفتار یک مدار نزدیک‌تر با دوره کوتاه‌تر شده است.

مشاهدات آینده این سیارک، اطلاعات بیشتری را در مورد منشأ آن در اختیار ما خواهد گذاشت. به گفته شپرد، اگر جمعیت سیارک‌های با مدار‌های مشابه ۲۰۲۱ PH۲۷ کاهش یافته باشد، می‌تواند به ستاره شناسان نشان دهد که چه بخشی از سیارک‌های نزدیک به زمین، توده‌ای از خرده سنگ‌ها هستند که به صورت سستی به هم چسبیده اند و چه بخشی از آن‌ها تکه سنگ‌های صلبی هستند که میتوانند عواقبی برای زمین در پی برخورد با سیارک‌ها داشته باشند. این یافته‌ها همچنین میتوانند در چگونگی منحرف کردن آن‌ها به ما کمک کنند.

منبع: noirlab.edu