خاکسپاری «سایه» و صبر مردم رشت
مدعوین میتوانستند کیفیتر انتخاب شوند؛ گرچه همه عزیزانی که سخنرانی کردند، بجا و به اندازه سخن گفتند. از قسمتهای بهیادماندنی مراسم، اجرای برنامه توسط استاد شکارچی، خالق قطعه «دایهدایه» به گویش بختیاری بود.
علیرضا پنجهای | با وجود وقفهای که در انتقال پیکر «سایه» به ایران به وجود آمد، خوشبختانه فرزندان او توانستند مساله را به خوبی مدیریت کنند. سرانجام صبح دیروز شنبه، نامایاد در شهر زادگاهش به خاک سپرده شد. هرچند بهتر بود که این مراسم روز جمعه برگزار میشد تا استقبال گستردهتری صورت میگرفت.
گویا به خاطر وجود مشکلاتی که برای کنترل مراسم و جمعیت وجود داشت، ترجیح داده شد که این مراسم روز شنبه برگزار شود. به هر حال در چنین مراسمی ممکن است حوادثی پیش بیاید، حال کسانی بد شود و چیزهایی مانند این.
خوشحالیم که این مراسم در شهر زادگاه «سایه» با کمترین حاشیه برگزار شد و همشهریان او به احترام این شاعر از طرح مطالباتشان در مراسم تدفین او خودداری کردند.
بنا به مشکلاتی که داشتم، نتوانستم در مراسم تدفین «سایه» حاضر شوم، اما از طریق شبکههای اجتماعی به صورت زنده مراسم را دیدم. خوشبختانه حتی تشویقهای مردم رشت در واکنش به سخنرانیهای انجامشده هم عموما در راستای ماهیت مراسم و مطابق با جایگاه هنری و ادبی «سایه» بود و این یعنی مردم رشت نخواستند از مراسمی مانند این برای طرح مسائلی خارج از حوزه فرهنگ سوءاستفاده کند.
از نکاتی که میتوانم در مورد مراسم بگویم، این است که مدعوین میتوانستند کیفیتر انتخاب شوند؛ گرچه همه عزیزانی که سخنرانی کردند، بجا و به اندازه سخن گفتند. از قسمتهای بهیادماندنی مراسم، اجرای برنامه توسط استاد شکارچی، خالق قطعه «دایهدایه» به گویش بختیاری بود.
همینطور حرفهای ناصر مسعودی، خواننده نامآشنای گیلانی، آقای جلالی نماینده یونسکو و یلدا ابتهاج، فرزند شاعر، هرکدام در مورد بخشی از شخصیت و اهمیت «سایه» اهمیت خاص خود را داشت. خصوصا وقتی که یلدا گفت حرفی ندارد که در مورد پدرش بگوید، جز آنکه در آخرین لحظات میگفت دوست دارد در زادبومش، رشت، به خاک سپرده شود.
آقای علی دهباشی هم در سخنانی کوتاه، توضیحاتی در باب اهمیت «سایه» دادند و سپس شعری خواندند. به هر حال «سایه» شاعری بود که اندیشهاش را با زبان شعر بیان میکرد. او زبان عشق و زبان دردهای جامعه خود را توانست با شعر به مردمش بشناساند. خوشحالم که بهرغم همه «نفرتپراکنی»هایی که با هدف کاهش استقبال از مراسم تشییع «سایه» شده بود، مراسم او به شکلی آبرومند برگزار شد.
این دستمریزاد دارد، خصوصا به خانواده شاعر که با پیگیریهایشان، ضمن انتقال پیکر شاعر به وطن، توانستند زمینه برگزاری مراسمی آبرومند برای او را در زادبومش فراهم کنند.