مهدی حسینی‌نیا؛ یک تنه مچ «پارسا» و «طناز» را خواباند!

این روز‌ها یاغی بیننده‌های زیادی دارد و موج اظهارنظر‌ها بیشتر حول بازی علی شادمان و طناز طباطبایی و یا پارسا پیروزفر می‌چرخد، حتی عده‌ای درباره نیکی کریمی هم حرف می‌زنند، اما ورای همه این‌ها کسی ایستاده که شاید کم نام و نشان‌تر باشد، اما به جرات در سطح دیگری بازی می‌کند.

مهدی حسینی‌نیا که اندازه تمام اسم‌هایی که آمد درخشیده آن هم در نقشی که جای کار زیادی ندارد، اما او به مانند یک بازیگر درجه یک با استفاده از تمام ظرفیت «بازی با نگاه»، در سکوت و صبر چنان نقش‌آفرینی می‌کند که همان لحظات کوتاهی که دوربین روی اوست چشمگیر و متفاوت است، بی‌اغراق او در کمینه‌ترین و بهینه‎‌ترین وضعیت بازیگری، چون الماسی میان نامدارانِ یاغی می‌درخشد، جایی که پارسا پیروزفر معمولی‌ست، نیکی کریمی کلا بد است، طناز طباطبایی در نهایت یک بازی متوسط دارد و علی شادمان هم راه دارد تا به اوج برسد، این، اما مهدی حسینی‌نیاست بالاتر از تمام فن‌پیج‌ها و متن‌های مَکُش مرگ ما.

زندگی هنری

مهدی حسینی‌نیا متولد ۲۸ شهریور ۱۳۶۰ بازیگر است. او کار خود را در سال ۱۳۸۹ با فیلم بلند سینمایی «اینجا بدون من» در سینمای ایران آغاز کرد. اما در فیلم بعدی خود محصول سال ۱۳۹۲ یعنی «روایت ناپدید شدن مریم» دیده شد و بسیار مورد توجه قرار گرفت.

از میان فعالیت‌های او در تئاتر نیز می‌توان به بازی در نمایش‌های «صور اسرافیل» و «او شمال من، جنوب من، شرق و غرب من بود» اشاره کرد.

حسینی نیا با سریال «پرده نشین» به کارگردانی بهروز شعیبی در سال ۱۳۹۳ اولین تجربه تلویزیونی خود را رقم زد. او در این سریال با ویشکا آسایش، فرهاد آئیش، حامد کمیلی و سارا بهرامی همبازی بود. فیلم «اینجا کسی نمی‌میرد» دومین تجربه حرفه‌ای سینمایی مهدی حسینی‌نیا محصول سال ۱۳۹۴ بود که در بخش «هنر و تجربه» سی و چهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش در آمد.

«اینجا کسی نمی‌میرد» روایتی موشکافانه از تنهایی‌های یک سرباز جوان است که برای گذراندن بخشی از دوره سربازی‌اش راهی منطقه‌ای مرزی می‌شود و زمانی که تلاش می‌کند تا با شرایط جدید کنار بیاید، متوجه اتفاقاتی عجیب می‌شود. مهدی حسینی‌نیا در این فیلم با هومن سیدی هم‌بازی بود.

در سال ۱۳۹۶ مهدی حسینی‌نیا در فیلم «متری شیش و نیم» به کارگردانی سعید روستایی نقش «حسن دلیری» یا «حسن گاوی» را ایفا می‌کرد که خرده فروش مواد مخدر بود و برای قاچاق شیشه به کشور ژاپن مقدار زیادی شیشه بلعیده و توانست به خوبی از پس ایفای نقش بربیاید و میزان تسطش با بازیگری را به نمایش بگذارد.

وی در «متری شیش و نیم» در کنار بازیگران مطرحی مانند پیمان معادی، نوید محمدزاده و فرهاد اصلانی به نقش آفرینی پرداخت. او در فیلم‌های «فروشنده» اصغر فرهادی و «خشکسالی و دروغ» پدرام علیزاده نقش‌هایی کوتاه و فرعی را ایفا نمود.

حسینی‌نیا در سال ۱۳۹۸ با بازی در فیلم سینمایی «شنای پروانه» به کارگردانی محمد کارت در نقش «مصیب» بار دیگر به خوبی درخشید و با بازیگران مطرحی مانند امیر آقایی، جواد عزتی، طناز طباطبایی، پانته‌آ بهرام، علی شادمان و ایمان صفا همبازی شد.

این فیلم که در جنوب شهر اتفاق می‌افتد، روایتگر داستان دختری‌ست بنام «پروانه» که عکسی از آن در حال شنا کردن منتشر می‌شود و بردار و همسرش درصدد گرفتن انتقام او از کسی که عکس را منتشر کرده، هستند. «شنای پروانه» در سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و در بخش‌های زیادی نامزد و یا برنده سیمرغ بلورین شد.

وی برای اولین بار در سال ۱۳۹۶ با بازی در سریال «عالیجناب» به کارگردانی محمدسام قریبیان در نقش «وزیر اقتصاد» پا به شبکه نمایش خانگی گذاشت. او همچنین در سال ۱۳۹۹ با حضور در سریال‌های «می‌خواهم زنده بمانم» و «سیاوش»، بار دیگر شبکه نمایش خانگی را تجربه کرد.

از دیگر کار‌های مهدی حسینی نیا می‌توان فیلم‌های - «ماهمه باهم هستیم» به کارگردانی کمال تبریزی - «بنفشه آفریقایی» به کارگردانی مونا زندحقیقی را نام برد.

بازیگر نقش رحمان (برادر بهمن خان) در سریال «یاغی»، شخصیتی مرموز و معمایی دارد در، اما در «روز ششم» که هم اکنون در سینما‌های کشور اکران می‌شود، نقشی متفاوت (شفیع) از آنچه تا کنون بازی کرده را بر عهده دارد. او در این فیلم بهترین و نزدیک‌ترین رفیق احمد (مصطفی زمانی) بازیگر اصلی این فیلم است.

کاراکتر مفتاح؛ یک «بدمن واقعی»

سهیل صفاری درباره شخصیت مفتاح می‌نویسد: به لحاظ فنی، یکی از برجسته‌ترین و بی‌نقص‌ترین بازی‌های سریال می‌خواهم زنده بمانم از آن «مهدی حسینی‌نیا» در نقش «مفتاح»، سرکرده باند قاچاق مواد مخدر است.

حسینی‌نیا که حضوری درخشان در «شنای پروانه» در نقش مصیّب داشت، این بار هم سردی و بی‌رحمی شخصیت مفتاح را با شوخ‌طبعی و نکته‌سنجی ترسناک او به خوبی در هم آمیخته و کاریزمای بازی او در سکانس‌هایی که حضور دارد، به خوبی خود را به رخ تماشاگر می‌کشد.

مفتاح بیش از آن که مربوط به بیغوله‌های حاشیه جنوبی تهران در سال ۶۷ باشد، گرته‌برداری از شخصیت‌هایی، چون «تونی مونتانا» در «صورت زخمی» (برایان دی پالما)، «نیکی سانتورو» در «کازینو» (مارتین اسکورسیزی) یا «لفتی» در «دانی براسکو» (مایک نیوول) است.

به عبارت دیگر، خصوصیات، کنش‌ها و جنس رفتار «مفتاح» به عنوان رییس باند قاچاق، بیش از این که تهرانی دهه شصتی باشد، نیویورکی دهه ۱۹۷۰ است که او به خوبی از پس این نقش برآمده.

مصیب؛ مرد شماره دوی شنای پروانه

اگر «شنای پروانه» را با بازی امیر آقایی در نقش گنده‌لاتی به نام هاشم تبلیغ کرده‌اند و او را به‌عنوان مظهر فیلم دیده‌اید، بعد از تماشای فیلمِ محمد کارت احتمالاً به این نتیجه می‌رسید که (به قول لات‌های درون قصه) «نفرِ یک» یا «بُزُرج» فیلم، بازی مهدی حسینی‌نیا در نقش مصیّب است؛ لاتِ شماره دوی «شنای پروانه»، شما را غافلگیر خواهد کرد.

سکانس‌های پایانی، جذاب‌ترین بخش فیلم شنای پروانه هستند. اعترافات مصیب با بازی حسینی‌نیا همان تاثیری را بر حجت (جواد عزتی) می‌گذارد که تلنگر نهایی برای تبدیل شدن او به یک هیولا، همچون دور و اطرافیانش است.

منبع: برترین ها