کشف قدیمی‌ترین انسان‌های دو پا

فرادید | «ساحل‌مردم چادی» (Sahelanthropus tchadensis) یک انسان‌تبارِ منقرض‌شده است که ۶-۷ میلیون سال پیش در دوره‌ی میوسن در غرب آفریقای مرکزی زندگی می‌کرد.

به گزارش فرادید، نخستین فسیل‌های این گونه سال ۲۰۰۱ در سه محل در منطقۀ چاد شمالی در آفریقا کشف شدند.

یافته‌های محققان شامل سه قطعه فک، چندین دندان افتاده و یک جمجمه‌ی کوچک، اما نسبتاً کامل به نام تومای (Toumaï) میشد.

به نقل از فرانک گای دیرینه‌انسان‌شناس از دانشگاه پواتیه و همکارانش: این جمجمه و به ویژه جهت و موقعیتِ قدامیِ روزنه‌ی وابسته به استخوان پس‌سری جایی که ستون فقرات وارد می‌شود، نشان‌دهنده‌ی حالتی از حرکت و جنبش روی دو پا است به این معنا که «ساحل‌مردم چادی» توانایی راه رفتن روی دو پا را داشتند.

در یکی از مکان‌ها در لِیک باسین چاد هم دو استخوان ساعد و یک استخوان ران کشف شد. این استخوان‌ها بصورت غیرقطعی به همین گونۀ باستانی نسبت داده شدند، چون هیچ پستاندار بزرگ دیگری در این محل یافت نشده است.

دکتر گای و همکارانش در این تحقیق جدید فسیل‌های نمونه‌های انسان‌نمای موجود و منقرض را مقایسه کردند از جمله: میمون‌های موجود (انسان‌ها، شامپانزه‌های معمولی و بونوبو، گوریل‌ها و اورانگوتان‌ها)، میمون‌های میوسین و فسیل انسان‌نمای اُرُرین توگِنی با نام علمی Orrorrin tugenensis، آسترالوپیث و انسان اولیه. تیم تحقیقاتی برای ارزیابی ریخت‌شناسیِ داخلیِ استخوان‌ها، از تصاویر میکرو سی‌تی با وضوح بالا بهره جست که از استخوان ران و اولنا (زند زیرین) گرفته شدند.

ساختار استخوان ران نشان می‌دهد که «ساحل‌مردم چادی» روی زمین معمولاً دوپا بودند، اما احتمال رفتن آن‌ها روی درخت‌ها هم وجود دارد.

این دوپایی در محیط‌های پردرخت با شکلی از چهارپایی هم‌زیستی داشته، به عبارت دیگر، چهار دست و پا بالا رفتن از درخت به لطف زور زیاد دست آن‌ها میسر بوده و این امکان به وضوح با وضعیت فیزیکی گوریل‌ها و شامپانزه‌ها که متکی به پشت استخوان‌های انگشت‌شان هستند فرق دارد.

تمام این داده‌ها تقویت‌کننده‌ی مفهومِ اولیه‌ی حرکت دوپایی در تاریخ بشر است، حتی اگر در این مرحله حالت‌های دیگر حرکت هم رایج بوده باشد.

این پژوهش در مجله‌ی Nature منتشر شده است.

منبع: sci.news

مترجم: زهرا ذوالقدر