شواهدی از حضور ۳۸ هزار سالۀ انسان‌ها در آمریکا
دانشمندان با بررسی استخوان‌های بجامانده از یک ماموت دریافتند که انسان‌ها ۳۷ هزار سال پیش در نیومکزیکو حضور داشته‌اند.
فرادید | باستان‌شناسان در هارتلی، سایتی در فضای باز در فلات کلورادو در شمال نیومکزیکو استخوان‌های قصابی‌شده‌ی یک ماموت مادر و نوزادش و نشانه‌هایی از آتش کنترل‌شده یافته‌اند.
به گزارش فرادید؛ تشخیص مکان‌های سکونت انسان‌های اولیه در قاره آمریکا به طور سنتی وابسته به کشف ابزار‌های سنگی است که استادانه روی آن‌ها کار شده است. منشا این فناوری به عصر پارینه‌سنگی پسین در اروپا یعنی حدود ۴۵ هزار سال قبل بازمی‌گردد.
(این ترکیب از دنده‌ها، استخوان‌های شکسته‌ی جمجمه، دندان آسیاب، تکه‌های استخوان و سنگفرش‌ها انباشتی از ماموت‌های قصابی‌شده است که در زیر جمجمه و عاج ماموت بالغ در سایت هارتلی در نیومکزیکو، ایالات متحده پیدا شده است.)
ابزار‌های سنگی دارای جزئیات و سبک از اروپا به آسیای مرکزی و سیبری گسترش یافتند و بعداً توسط اجداد بومیان آمریکایی حدود ۱۶ هزار سال پیش وارد قاره آمریکا شدند. قدیمی‌ترین شواهد فناوری سنگ عصر پارینه‌سنگی پسین در قاره‌ی آمریکا عموماً با ورود نخستین انسان‌ها برابر است.
با این حال، شواهد ژنومیکِ دو جمعیت پایه‌گذار، احتمالِ دو پراکندگی انسانی مجزا را تقویت می‌کند، یعنی نخستین ورود بومیان آمریکایی در هزاره‌های قبل. اگر صحت داشته باشد، نخستین ورود انسان‌ها رویدادی کاملاً مجزا از ورود فناوری عصر پارینه‌سنگی پسین به قاره‌های آمریکاست.
مایک کالینز، پروفسور بازنشسته‌ی دانشگاه تگزاس استِیت می‌گوید: «فرهنگ کلاویس که قدمت آن به ۱۶ هزار سال پیش بازمی‌گردد ابزار‌های پیچیده‌ای از سنگ از خود به جای گذاشته است. اما در سایت‌های قدیمی‌تر که ابزار‌های سنگی در آن‌ها یافت نشده، شواهد ذهنی‌تر می‌شود.»
(عکس هایی از استخوان‌های اصلاح‌شده‌ی ماموت بالغ هارتلی.)
سایت هارتلی در نیومکزیکو شامل فسیل‌های ماموت با شکستگی‌های ناشی از ضربات مستقیم یک جسم کند و چاقو‌هایی از جنس پوسته‌های استخوان با لبه‌های ساییده می‌شود. به لطف تحلیل تاریخ‌گذاری کربن روی کلاژن استخراج شده از استخوان‌ها، سن ثابت آن بین ۳۶۲۵۰ تا ۳۸۹۰۰ سال رقم زده می‌شود و به این ترتیب آن را در فهرست قدیمی‌ترین سایت‌های شناخته شده‌ی بجامانده از انسان‌های اولیه در آمریکای شمالی قرار می‌دهد.
از بین یافته‌های دیگر، سی‌تی اسکن‌ها پرده از پوسته‌های استخوانی برداشتند که شبکه‌هایی از شکستگی‌های میکروسکوپی داشت شبیه به آن‌هایی که در استخوان‌های تازه شکسته‌شده‌ی گاو و زخم‌هایی که در اثر پارگی ناشی از فرورفتن شی تیز در پوست ایجاد می‌شود و به تخلیه‌ی چربی از دنده‌ها و استخوان‌های مهره کمک می‌کند. افزون بر این، تحلیل شیمیایی رسوبات اطراف استخوان‌ها نشان داد که ذرات موجود برآمده از یک آتش‌سوزی کنترل‌شده‌ی (داخلی) هستند نه صاعقه یا آتش‌سوزی. ماده‌ی به دست آمده همچنین حاوی استخوان پودرشده و بقایای سوخته‌شده‌ی حیوانات کوچک بود که بیشترشان ماهی بودند، همین‌طور پرنده‌ها، جوندگان و مارمولک‌ها.
به نقل از پروفسور کالینز: «این مطالعات به مجموعه شواهد ما از جوامع پیش از کلاویس در آمریکای شمالی افزود و در عین حال ابزاری را فراهم کرد که می‌تواند به دیگران در یافتن شواهد نادیده گرفته‌شده کمک کند.» مقاله‌ی مرتبط با یافته‌های این پژوهش در مجله‌ی Frontiers in Ecology and Evolution منتشر شده است.
منبع: sci.news
مترجم: زهرا ذوالقدر
