اولین زنانی که پرواز کردند؛ عکسهایی از اولین خلبانان زن تاریخ
در دهه ۱۹۹۰ و در جنگ خلیجفارس بود که زنان آمریکایی بالاخره اجازه پرواز با هواپیماهای نظامی را در موقعیتهای خطرناک پیدا کردند.
فرادید | فقط چند دهه بعد از نخستین پروازِ برادرانِ رایت، تعداد هوانوردانِ زن روزبهروز افزایش پیدا کرد و هر روز توجه بیشتری را به خود جلب کرد؛ توجهاتی که با پروازهای آملیا ارهارت در بین دهههای ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ به اوج خود رسید. با مرگ ارهات در سال ۱۹۳۷، هوانوردانِ زن کمرنگتر شدند، اما همچنان به هوانوردی خدمات بزرگی ارائه میدادند؛ بهخصوص آنها در جنگ دوم جهانی حضور پررنگی به عنوان کمکخلبان داشتند.
به گزارش فرادید، الزابت تیبل در سال ۱۷۸۴ اولین زنِ مسافرِ یک بالون هوای گرم بود. یکقرن بعد، در سال ۱۹۰۹، زنان دوباره به آسمان بازگشتند؛ اینبار با هواپیما و نه با بالون.
یک زنِ فرانسوی به نام الیز دِروش (۱۸۸۹-۱۹۱۹)، که خودش را با عنوان بارونس معرفی میکرد (هرچند در مشروعیت این عنوان تردیدهایی وجود داشت)، نخستین زنی بود که در سال ۱۹۱۰ مدرکِ خلبانیاش را دریافت کرد. در چند دهه بعدی، زنان در آلمان، ایتالیا و آمریکا گواهی پرواز دریافت کردند و هدفِ بسیاری از آنها اثبات این قضیه بود که زنان به اندازه مردان در آسمان توانمند هستند.
نخستین زن آمریکایی که تنها پرواز کرد، بلانش اسکات (۱۸۹۰-۱۹۷۰) بود که توسط یک شرکت هوایی به نام کورتیس استخدام شد تا ایمنیِ هواپیماهای آنها را نمایش دهد. او ۶ سال آینده را در نمایشگاههای هوایی پرواز و در مقابلِ جمعیتِ هیجانزده حرکاتِ نمایشی اجرا میکرد.
بِسی کلمن (۱۸۹۳-۱۹۲۶) زن دیگری بود که علاوه بر حمله به موانع جنسیتی به موانع نژادی نیز حمله کرد. او اگرچه به دلیلِ نژادش مجوز حضور در مدارس پرواز آمریکایی را نداشت، توانست گواهی خلبانیاش را در فرانسه بگیرد و نخستین زن سیاهپوست در جهان شود که توانسته به چنین موفقیتی دست پیدا کند. او بعد از بازگشت به آمریکا در سال ۱۹۲۱ یک مدرسه پرواز در این کشور راهاندازی کرد و ۵ سال بعد از آن در یک سانحه هوایی کشته شد.
بین دهههای ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۰ زنان خلبان دیگری با موفقیتهای چشمگیر به این عرصه پا نهادند که از آن میان میتوان به هریت کیمبلی (۱۸۸۴-۱۹۱۲؛ نخستین خلبان زن که بر فراز کانال مانش پرواز کرد)، روت لا (که توانست رکود زنان و مردان را در پرواز بدونِ توقف بشکند)، و کاترین استینسون اشاره کرد. اما معروفترین خلبان زن آملیا ارهارت بود.
در جنگ دوم جهانی، اتحاد جماهیر شوروی زنان خلبان را به جنگ اعزام میکرد و اکثراً آنها را برای پرواز با بمبافکنهای قدیمی و حمله به مقرِ آلمانیها در کریمه به خدمت میگرفت. زنان خلبان، فارغ از اینکه در چه کشوری پرواز میکردند، با موانعِ مشابهی مواجه بودند. آنها نهتنها تا حدی با مقاومت خلبانهای مرد مواجه بودند، بلکه در بسیاری از موارد این مقاومتها از سوی صاحبان هواپیماها، خانوادههای خودشان و مردم نیز بود.
این مقاومتها ناشی از چند علتِ ابتدایی بود. برخی بر این باور بودند که زنان برای آنکه بتوانند کنترل یک وسیله هوایی را در ارتفاع و سرعت بالا برعهده بگیرند زیادی ضعیف یا زیادی کند هستند. پرواز، «غیرزنانه» دانسته میشد و زنانی که پرواز میکردند نیز همین برچسب را میخوردند.
اگرچه نقشِ زنان در نیروی نظامی همچنان محدودتر از مردان است، اما آنها از جنگ دوم جهانی نقشهای فنی و بزرگی در این عرصه داشتند. بهخصوص، آنها مجوزِ پیوستن به ارتش و پرواز در نقشِ کمکخلبان را در جبهه متفقین پیدا کردند. برای مثال زنان هواپیماها را از کارخانه تا پایگاه هوایی و در سراسر اروپا به پرواز درمیآوردند و به اینترتیب خلبانهای مرد وقتشان برای حضور در مأموریتهای جنگی آزاد میشد. اما، در آمریکا نقشِ زنان در نیروی هوایی نظامی سالها در همین محدوده متوقف ماند، زیرا مردم، ارتش و دولت تمایلی نداشتند که زنان را در موقعیتهای خطرناک قرار دهند.
درواقع، در دهه ۱۹۹۰ و در جنگ خلیجفارس بود که زنان آمریکایی بالآخره اجازه پرواز با هواپیماهای نظامی را در موقعیتهای خطرناک پیدا کردند.
در اینجا عکسهایی را از نخستین زنان خلبان خواهید دید؛ آنها نهتنها پیشگام حضور زنان در آسمان بودند بلکه به طور کلی ثابت کردند که باورهای عمومی در مورد «مردانه» بودن خیلی از کارها به هیچ وجه اصل و اساس درستی ندارند.
بسی کلمن با کلاه ایمنی، دستکش چرمی و کتِ خز خلبانی. او در سال ۱۹۲۱ نخستین زنِ سیاهپوستی شد که گواهی خلبانی را از فدراسیون بینالمللی هوانوردی در فرانسه دریافت کرد.
یک هوانوردِ زن در سال ۱۹۳۰.
روت لا. او در سال ۱۹۱۵ در مقابل جمعیت در ساحل دیتونا در فلوریدا دو بار در آسمان حلقه زد.
کارت پستال قدیمی با تصویرِ پلتیر، نخستین زنی که هواگردهای سنگینترازهوا را در تورین در سال ۱۹۰۸ به پرواز درآورد.
بلانش اسکات، احتمالاً نخستین زن هوانوردِ آمریکایی و دومین زنِ هوانوردی که در سال ۱۹۱۰ در سراسر آمریکا به پرواز در آمد.
هلن دوتریو (۱۸۷۷-۱۹۶۱)، هوانوردِ بلژیکی. دوتریو قهرمانِ دوچرخهسواری، موتورسوار بدلکار، راننده ماشین مسابقهای، بدلکار رانندگی و راننده آمبولانس جنگی نیز بود. سال ۱۹۱۴.
النور اسمیت، ۱۶ ساله، در کنار هواپیمای واکو ایستاده و قرار است که رکود تازهای در زمینه پرواز خلبانهای زن در ارتفاع ثبت کند. سال ۱۹۲۷.
النور اسمیت از نیویورک و بابی تروت از لسآنجلس با تجهیزاتِ رادیویی که قرار است اولین پرواز سوختگیری زنانه را انجام دهند. سال ۱۹۲۷.
وینیفرد اسپونر (۱۹۰۰-۱۹۳۳)، هوانوردِ انگلیسی. او در سال ۱۹۳۰ با خلبان دیگری، به نام کاپیتان ادوراد، از لندن عازم سفری هوایی به سمتِ آفریقای جنوبی شد تا اثبات کنند که این سفر میتواند بدونِ توقف ظرف ۵ ساعت انجام شود. یکشب، هواپیما که کنترلش را ادوارد برعهده داشت، ارتفاعش را از دست داد و در ایتالیا به داخلِ دریا سقوط کرد. ادوارد قادر به شنا کردن نبود، پس اسپونر ادوارد را روی قطعاتِ شکسته هواپیما قرار دارد و خودش تا ساحل که دو مایل فاصله داشت شنا کرد تا کمک بیاورد. سه سال اسپونر به دلیل ذاتالریه جان باخت. سال ۱۹۲۹.
روت نیکولاس (۱۹۰۱-۱۹۶۰) در هواپیمایش. نیکولاس توانست رکورد جهانیِ زنان خلبان در سرعت، مسافت و ارتفاع را بشکند. سال ۱۹۲۹.
ماتیلدا مویسانت یکی از نخستین زنان خلبان در آمریکا بود.
هریت کیمبلی نخستین زن آمریکایی که گواهی خلبانی دریافت کرد.
بلانس استوارد اسکات.
کاترین سای فان چونگ، هوانوردِ جوانی که تازه گواهی خلبانیاش را گرفته و درحالِ برگشت به چین است. او در چین مدرسه هوانوردی دخترانه افتتاح کرد. سال ۱۹۳۰.
هلن بوچر بوچر (۱۹۰۸-۱۹۳۴)، هوانوردِ فرانسوی. بوچر چندین رکودِ سرعت زنان را قبل از مرگش بر اثر سانحه هوایی شکست. سال ۱۹۳۰.
ماریس هیلس (۱۹۰۱-۱۹۴۶)، هوانوردِ فرانسوی. هیلس به خاطر پروازهای استقامتی معروف بود. او در سال ۱۹۳۳ به همراه آملیا ارهارت جایزه مشترکِ «زنان سال» را توسط فدراسیون بینالمللی هوانوردی دریافت کرد. در طول جنگ دوم جهانی او یکی از اعضای مقاومت فرانسه بود. سال ۱۹۳۰.
ماریس بستی (۱۸۹۸-۱۹۵۲) و گیلدا دِ بانکفورد. علاقه بستی به پرواز بعد از ازدواج او با یک خلبانِ جنگ دوم جهانی شروع شد. شوهر او در سال ۱۹۲۶ در یک سانحه هوایی کشته شد. او با حرکاتِ آکروباتیک هوایی گذران زندگی میکرد و بعدها توانست هواپیمای خودش را خریداری کند. او تا مرتبه کاپیتانی در نیروی هوایی فرانسه پیشرفت کرد و خودش نیز در یک سانحه هوایی کشته شد. سال ۱۹۳۰.
فلورانس لو بارنس، هوانوردِ آمریکایی، در نخستین دربیِ هواییِ زنان. سال ۱۹۳۰.
اِیمی جانسون سیبیای (۱۹۰۳-۱۹۴۱)، خلبانِ زن انگلیسیِ پیشرو، در حال تنظیم موتور هواپیما. او بهتنهایی و به همراه همسر خلبانش رکوردهای متعددی را در دهه ۱۹۳۰ شکست. او در یک هوای بد در سانحه هوایی کشته شد. دهه ۱۹۳۰.
جین گرادنر باتن (۱۹۰۲-۱۹۸۲)، هوانوردِ نیوزیلندی. او در سال ۱۹۳۶ نخستین پرواز تکنفرهاش را از انگلستان به نیوزیلند هدایت کرد. دو سال بعد او نخستین زنی شد که از فدراسیون بینالمللی هوانوردی مدال دریافت کرد. سال ۱۹۳۴.
لیدی لویی مونتاگو، دختر دوکِ منچستر، در کنار هواپیمایش ایستاده است. ۱۹۳۴.
الزابت لیون (۱۹۰۴-۱۹۸۸)، هوانوردِ فرانسوی. او نشان شوالیه لوژیون دونور را دریافت کرد. ۱۹۳۸.
آملیا ارهارت، بانوی اول پرواز، بلافاصله بعد از فرود آمدن در فرودگاه لسآنجلس بعد از سفر بینقارهای از سمتِ شرق. او به دلیلِ تأخیرهایی که در پروازهایش پیش آمد نتوانست واجد شرایط شود. او سفرش را خطرناکترین سفری که تا آن زمان داشت، توصیف کرد. سال ۱۹۳۳.
اِیدا دِ آکوستا سوار بر هواپیما در سال ۱۹۰۳. او نخستین زنی بود که یک هواپیمای موتوری را به پرواز در آورد.
ویلا براون، نخستین زن آفریقایی-آمریکایی که به عنوان ستوان در گشتِ هوایی غیرنظامی آمریکا کمیسیون دریافت میکرد.
بسی کلمن سال ۱۹۲۲.
صبیحا گوکچن، نخستین زن خلبانِ جنگی.
منبع: rarehistoricalphotos.com
ترجمه: سایت فرادید