نقش طبیعت‌گردی در سلامت روان
طبق تازهترین یافته‌ها، یک ساعت پیاده‌روی در طبیعت منجر به کاهش فعالیت در ناحیه‌ای از مغز می‌شود که با پردازش استرس مرتبط است.
فرادید | پس از ۶۰ دقیقه پیاده‌روی در طبیعت، فعالیت در نواحی مرتبط با پردازش استرس در مغز کاهش می‌یابد. این یافته‌ی پژوهش اخیری‌ست که در مجله Molecular Psychiatry منتشر شده است. زندگی شهری خطر شناخته‌شده‌ای برای ابتلا به اختلال‌های روانی است، در حالی که زندگی کردن نزدیک به طبیعت تا حد زیادی برای سلامت روان و مغز مفید است.
به گزارش فرادید، ثابت شده است که در موقع استرس، فعالیت یک ناحیه‌ی مرکزی مغز به نام آمیگدال که با پردازش استرس مرتبط است، در روستاییان در قیاس با شهرنشینان فعالیت کمتری دارد و این یافته حاکی از مزایای بالقوه‌ی طبیعت بر مغز انسان است. سُنجا سودیماک نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «اما تاکنون معمای مرغ و تخم‌مرغ حل نشده است، به بیان دیگر، آیا طبیعت سبب اثراتی در مغز شده است یا افراد خاصی انتخاب کرده‌اند که در نواحی روستایی یا شهری زندگی کنند.»
محققان برای دستیابی به شواهد علّی، فعالیت مغز را با استفاده از تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی (اف‌ام‌آر‌آی) در نواحی مرتبط با پردازش استرس در ۶۳ داوطلب سالم پیش و پس از یک پیاده‌روی یک‌ساعته در جنگلِ گرون‌والد و مراکز خرید در خیابان‌های شلوغ برلین بررسی کردند.
نتایج مطالعه نشان داد که فعالیت آمیگدال پس از پیاده‌روی در طبیعت کاهش می‌یابد، به این معنا که طبیعت اثرات سودمندی بر نواحی مغزی مرتبط با استرس دارد. سیمون کان، سرپرست تیم تحقیقاتی توضیح می‌دهد: «نتایج از رابطه‌ی مثبتِ فرض‌شده‌ی پیشین میان طبیعت و سلامت مغز پشتیبانی کرد، اما این نخستین مطالعه‌ایست که این رابطه‌ی علّی را اثبات می‌کند. جالب اینجاست که فعالیت مغز پس از پیاده‌روی شهری در این نواحی مغز ثابت ماند و افزایش نیافت و این خلاف دیدگاه رایجی‌ست که می‌گوید زندگی شهری سبب استرس اضافه می‌شود.»
نویسندگان این مطالعه نشان دادند طبیعت اثر مثبتی بر نواحی مغزی درگیر در پردازش استرس دارد و این تاثیر مثبت پس از یک پیاده‌روی یک‌ساعته مشهود است. این یافته به درک چگونگی تاثیر محیط فیزیکی زندگی بر مغز و سلامت روان کمک می‌کند. حتی حضور کوتاه‌مدت در طبیعت فعالیت آمیگدال را کاهش می‌دهد به این معنا که پیاده‌روی در طبیعت یک اقدام پیش‌گیرانه علیه پیشرفت بیماری‌های روانی و کاهش اثر زیان‌آور شهرنشینی روی مغز است.
این نتایج با نتایج مطالعه‌ی پیشین (۲۰۱۷، Scientific Reports) همسو است. در مطالعه‌ی پیشین نشان داده شد شهرنشنانی که در نزدیکی جنگل زندگی می‌کنند ساختار آمیگدال سالمتری به لحاظ فیزیولوژیکی دارند و بنابراین بهتر می‌توانند با استرس کنار بیایند. مطالعه‌ی جدید نیز تاکیدی بر اهمیتِ سیاست‌های طراحی شهری برای بیشتر کردن نواحی سبزِ دردسترس به منظور تقویت سلامت روان و رفاه شهروندان است.
محققان هم‌اکنون به منظور بررسی اثرات سودمند طبیعت در جمعیت‌ها و گروه‌های سنی مختلف روی مطالعه‌ای کار می‌کنند که هدف آن بررسی تاثیر پیاده‌روی یک‌ساعته در دو محیط شهری و طبیعی بر استرس مادران و نوزادان آنهاست.
منبع: neurosciencenews
مترجم: زهرا ذوالقدر
