(تصاویر) ۱۲ حقیقت جالب درباره جگوارها
این گربه‌های باشکوه بدنی تنومند و سنگین با فکی محکم و قوی و سر بزرگ دارند که به آن‌ها اجازه می‌دهد نسبت به اندازه‌ی خود قوی‌تر از هر گربه بزرگ دیگری گاز بگیرند.
فرادید | جگوارها گونه‌ای از گربه سانان هستند که «نزدیک به خطرانقراض» نام‌گذاری شده‌اند، بزرگترین گربه‌سانان قاره آمریکا و همچنین تنها نماینده زنده گونه «پانترا» هستند.
به گزارش فرادید؛ پیدا کردن این گربه‌های بزرگ یک قرن پیش بسیار ساده‌تر بود، زمانی که قلمرو آن‌ها از شمال نیومکزیکو و آریزونا در ایالات متحده و تا جنوب آرژانتین گسترش داشت. با این حال، به دلیل تهدیداتی مانند جنگل زدایی و تخریب زیستگاه، آن‌ها ۴۶ درصد از زیستگاه تاریخی خود را از دست داده اند. امروزه، اکثر جمعیت جگوار در حوضه آمازون متراکم شده اند و همچنان در حال کاهش هستند.
چند واقعیت در باره جگوارها وجود دارد که شاید ندانید و ما در این گزارش آن‌ها را برای شما لیست کرده ایم.
اطلاعات کلی:
نام رایج: جگوار
نام علمی: Panthera onca
میانگین طول عمر در طبیعت: ۱۲ تا ۱۵ سال
میانگین طول عمر در اسارت: تا ۲۰ سال
وضعیت فهرست قرمز IUCN: تقریباً در معرض خطر است
۱. جگوارها قوی‌ترین فک را برای گاز گرفتن در قلمرو گربه‌ها دارند (نسبت به اندازه)
این گربه‌های باشکوه بدنی تنومند و سنگین با فکی محکم و قوی و سر بزرگ دارند که به آن‌ها اجازه می‌دهد نسبت به اندازه‌ی خود قوی‌تر از هر گربه بزرگ دیگری گاز بگیرند.
مطالعاتی که درباره نیرویدگاز گرفتن ۹ گونه مختلف گربه انجام شد، نشان داد اگرچه نیروی گاز گرفتن جگوار تنها سه چهارم نیروی گاز گرفتن یک ببر قوی است، به خاطر اینکه جگوارها بسیار کوچکتر هستند، قدرت گاز گرفتن قوی تری دارند. فک جگوار می‌تواند مستقیماً از جمجمه طعمه خود گاز بگیرد و حتی می‌تواند پوست ضخیم کایمان (گونه‌ای سوسمار) را به راحتی سوراخ کند.
۲. آن‌ها عاشق آب هستند
برخلاف اکثر گربه‌ها، جگوارها به خیس شدن اهمیتی نمی‌دهند. آن‌ها شناگران بسیار ماهری هستند و زیستگاه آن‌ها معمولاً محدوده‌های آبی مشخص می‌شود. جگوارها برای زنده ماندن نیاز به پوشش جنگلی متراکم و محدوده شکار کافی دارند، اما گاهی اوقات در مناطق باتلاقی، علفزار‌ها و حتی جنگل‌های بوته‌ای خشک نیز یافت می‌شوند. از میان همه گونه‌های گربه بزرگ، جگوارها بیشتر در آب دیده می‌شوند.
۳. قلمرو‌های نرها دو برابر قلمرو ماده هاست
در مکزیک، جگوار‌های نر محدوده خانه سالانه حدود ۱۰۰ کیلومتر مربع را حفظ می‌کنند، در حالی که ماده‌ها حدود ۴۶ کیلومتر مربع را اشغال می‌کنند.. نرها زمان بیشتری را برای علامت‌گذاری قلمرو و دفاع از محدوده خانه خود در برابر سایر نرها، با استفاده از روش‌هایی مانند نعره زدن، خراشیدن درختان و علامت‌گذاری با بو اختصاص می‌دهند.
۴. جگوارها تنها هستند
جگوارها تمایل دارند به تنهایی در سرزمین خود پرسه بزنند و قلمرو خود را علامت گذاری کنند تا سایر جگوارها بفهمند متعلق به آن‌هاست. جگوار‌های ماده به تنهایی توله‌های خود را بزرگ می‌کنند و جگوارها در حدود دو سالگی به تنهایی شکار کردن را آغاز می‌کنند.
۵. اغلب آن‌ها را با پلنگ اشتباه می‌گیرند
جگوارها و پلنگ‌ها اغلب اشتباه گرفته می‌شوند. زیرا هر دو مایل به قهوه ای، خالدار و بزرگ هستند. واضح‌ترین تفاوت بین این دو در خال‌ها یا روزت‌ها است. اگر دقت کنید، خال‌های جگوار در واقع تکه تکه‌تر هستند و نقاط کوچک‌تری را احاطه می‌کنند. دانشمندان بر این باورند که این نقاط به پنهان شدن آن‌ها در جنگل یا چمن انبوه کمک می‌کند و به آن‌ها فرصت بیشتری می‌دهد تا از چشم طعمه خود پنهان بمانند.
۶. جگوارها هم در روز و هم در شب شکار می‌کنند
جگوارها معمولاً منزوی هستند و سبک زندگی جالبی دارند که هم روزانه و هم شبانه است. به لطف دید در شب، جگوارها می‌توانند به طعمه‌های شبانه خود حمله کنند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۰ نشان داد که در بلیز، ۷۰ ٪ از فعالیت جگوار در شب رخ می‌دهد، در حالی که در ونزوئلا این میزان از ۴۰ ٪ تا ۶۰ ٪ بود.
۷. افسانه‌ها و اساطیر ازآن‌ها الهام گرفته اند
با زندگی در جنگل‌های مرموز قاره آمریکا، جای تعجبی ندارد که جگوار جایگاه برجسته‌ای در اساطیر و افسانه‌ها به دست آورده است. در زبان‌های آمریکای جنوبی، جگوار از کلمه "یاگوارا" گرفته شده است، که به "جانور وحشی که بر طعمه خود غلبه می‌کند" ترجمه می‌شود. جگوارها جایگاه کمتر شناخته شده‌ای در فرهنگ‌های بومیان آمریکای ماقبل تاریخ مانند قبایل پوئبلو، آتاباسکان جنوبی و پیما شمالی در جنوب غربی آمریکا دارند.
۸. غرش منحصربه فردی دارند
شیرها، ببر‌ها و جگوارها به جای عنصر استخوانی مانند گربه خانگی، یک رباط الاستیک به نام اپی هیوئیدوم در پشت بینی و دهان خود دارند که به آن‌ها توانایی غرش کردن را می‌دهد، اما خرخر نمی‌کنند. غرش جگوار نر بلندتر از ماده است -، زیرا ماده‌ها صدا‌های ملایم تری دارند مگر اینکه در گرما باشند -، اما این دو با استفاده از یک سری صدا‌های خاص در طول فصل جفت گیری با هم ارتباط برقرار می‌کنند. شکارچیان با تقلید این صدا آن‌ها را شکار می‌کنند.
۹. شکارچیان فرصت طلبی هستند
جگوارها تقریباً هر چیزی را می‌خورند. آن‌ها تنوع گسترده‌ای از گونه‌های طعمه از جمله پستانداران، خزندگان و پرندگان (چه وحشی و چه دام) دارند. عمدتاً در حال شکار روی زمین هستند، آن‌ها همچنین به بالا رفتن از درختان و پریدن از بالا روی طعمه خود مشهور هستند. تخمین زده می‌شود که ۵۰ ٪ از کشتار آن‌ها طعمه‌های بزرگی است که در طی چهار روز مصرف می‌کنند، و این کار را برای حفظ انرژی انجام می‌دهند.
۱۰. زبان جگوارها به آن‌ها کمک می‌کند تا غذا بخورند
جدا از گاز گرفتن فوق‌العاده قوی، جگوارها زبان‌های خشن و پرزداری دارند که به آن‌ها در خوردن گوشت و لیسیدن استخوان‌های طعمه کمک می‌کند. همچنین به آن‌ها اجازه می‌دهند تا خود را تمیز کنند.
۱۱. جگوار‌های سیاه هم دیده شده است
در نتیجه یک ژن غالب، حدود ۱۰ درصد از جگوارها با نقص ژنتیکی ملانیستی به دنیا می‌آیند، اگرچه دانشمندان کاملاً مطمئن نیستند که چرا. مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۰ نشان داد که جگوار‌های سیاه که در جنگل‌های انبوه در کاستاریکا زندگی می‌کردند، بسیار بیشتر از میانگین جهانی بودند، که نشان می‌دهد این جهش به دلیل مزایای استتار و پنهان شدن رخ می‌دهد.
۱۲. آن‌ها قبلاً نیمی از زیستگاه تاریخی خود را از دست داده اند
از نظر تاریخی، محدوده زیستگاه جگوار از جنوب غربی ایالات متحده و مرز مکزیک ازحوضه آمازون و تا ریو نگرو آرژانتین ادامه داشت. امروزه جگوارها عملاً از اکثر مناطق شمالی مانند آریزونا و نیومکزیکو و همچنین ایالت سونورا در مکزیک، شمال برزیل، اروگوئه و علفزار‌های آرژانتین حذف شده اند.
IUCN می‌گوید که جگوارها در سال ۲۰۰۲ تنها حدود ۴۶ درصد از محدوده تاریخی خود را دارند و سال ۲۰۰۸ تخمین زده شد که این تعداد به ۵۱ درصد برسد. جنگل بارانی حوضه آمازون در حال حاضر ۵۷ درصد از جمعیت جگوار جهان را در خود جای داده است. دوربین‌های حیات وحش از راه دور در آریزونا حضور چندین جگوار را به طور دوره‌ای از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ ثبت کرده اند.
جگوارها که به خاطر پوست متمایز زرد-نارنجی و خال‌های منحصربه‌فردشان شناخته می‌شوند، در زیستگاه‌های جنگلی در سراسر آمریکای جنوبی، شمالی و مرکزی یافت می‌شوند. این گربه‌ها در فهرست قرمز IUCN از گونه‌های در معرض خطر انقراض هستند.
