اختلاف در مرکز حفظ و اشاعه

فرادید- بخش مهمی از موسیقی ایرانی برآمده از جنبشی است که از اواخر دهه 40 در مرکز حفظ اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت شروع شد. در مجموعه «صد قطعه موسیقی ایرانی که باید شنید» به تاثیرات این جنبش بر موسیقی چاووش و سه دهه پس از آن می پردازیم.

به گزارش فرادید، آغاز اختلاف ها در مرکز حفظ و اشاعه را به زمانی بر می گردد که استاد نور علی برومند از دانشگاه تهران دعوت شد تا با مرکز قرار داد همکاری امضاء کند. یکی از شروط استاد برومند کوتاه شدن دست دکتر صفوت از شیوه آموزش موسیقی و پرداختن به کارهای اداری بود. نور علی برومند شاگرد درویش خان و هم دوره ابوالحسن صبا بود. این در حالی بود که داریوش صفوت شاگرد استاد صبا و دستیار برومند در دانشگاه تهران در سال های پیش از آن بود. به هر حال اختلاف میان این دو استاد سرانجام به ترک مرکز از سوی استاد برومند انجامید.

اما پیش از این محمدرضا لطفی به خاطر اختلاف نظر با دکتر صفوت، استعفای یک خطی اش را نوشته و دکتر صفوت که طاقت هیچ نو سرپیچی را نداشت با استعفای وی موافقت کرده بود. اگرچه مرکز رفته رفته از اعضایش کم می شد اما تا سالها بعد هم هنرجویانی قدیمی و جدید در مرکز حضور داشتند و سالی یک بار در جشن هنر شیراز به اجرای برنامه می پرداختند.

گروه درویش یکی از گروه هایی است که در ادامه کار مرکز تشکیل شد و حتی در تلویزیون ملی به اجرای برنامه پرداخت. اعضای این گروه عبارت بودند از جلال ذوالفنون، پرویز مشکاتیان (بعدها رضا شفیعیان)، داریوش طلایی (بعدها عطا جنگوک)، داوود گنجه ای (بعدها محمد مقدسی) و محمد موسوی و بهمن رجبی (بعدها مرتضی اعیان) . البته همین اعضا نیز رفته رفته یا جذب رادیو شدند یا از ایران رفتند.

ادامه دارد...

آنچه که در ادامه می شنوید بخشی از اجرای گروه حفظ و اشاعه (درویش) در تلویزیون ملی ایران است. داوود گنجه ای، داریوش طلایی، پرویز مشکاتیان، ملیحه سعیدی و مرتضی اعیان عضو این گروه بودند.

از اینجا دریافت کنید