وقتی لطفی شعر هوشنگ ابتهاج را خواند

وقتی لطفی شعر هوشنگ ابتهاج را خواند

در مرحله اول سرود ها تنها با گروه کر ضبط می شد و در مرحله دوم اسماعیل صدقی آسا (نوازنده نابینای گروه شیدا) با ساز ماندولین آنها را همراهی کرد.

کد خبر : ۱۳۷۲
بازدید : ۶۷۸۳
فرادید | بخش مهمی از موسیقی ایرانی برآمده از جنبشی است که از اواخر دهه 40 در مرکز حفظ اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت شروع شد. در مجموعه «صد قطعه موسیقی ایرانی که باید شنید» به تاثیرات این جنبش بر موسیقی چاووش و سه دهه پس از آن می پردازیم.
به گزارش فرادید ، با تاسیس کانون زیر زمینی چاووش زیر زمین خانه محمدرضا لطفی محل تمرین و ضبط اعضای گروه شد. در مرحله اول سرود ها تنها با گروه کر ضبط می شد و در مرحله دوم اسماعیل صدقی آسا (نوازنده نابینای گروه شیدا) با ساز ماندولین آنها را همراهی کرد. زیر زمینی تنگ باریک که اعضا به قول مجید درخشانی به صورت اتوبوسی می نشستند و بعضا صدای ساز همدیگر را نیز نمی توانستند بشنوند.
بیژن کامکار نقل می کند که برای رد گم کردن گاهی نوازنده ها سازهای خود را با هم عوض می کردند تا شیوه نواختن شان موجب لو رفتن افراد نشود. قطعاتی که در این زیر زمین تمرین می شد بعدها در استودیو بل با کیفیتی بهتر ضبط و منتشر شد.
شیوه گروه نوازی در چاووش با دو دیدگاه دنبال می شد. یکی دیدگاه لطفی بود که متاثر از گروه نوازی انجمن اخوت در زمان درویش خان بود و بدون هیچ تنظیمی و کاملا یک خطی ارائه می شد و دیگری دیدگاه حسین علیزاده که متاثر از آموزه های هنرستان و دانشگاه بود.
گروه چاووش
اگرچه گروه نوازی و حتی بازسازی آثار قدما پیش از لطفی توسط ارکستر فرهنگ و هنر به رهبری فرامرز پایور صورت گرفته بود اما لطفی آن تجربه ها را دنباله مکتب غرب گرای کلنل وزیری و انحراف در موسیقی ایرانی می دانست. اضافه شدن هوشنگ کامکار یک سال بعد شیوه تنظیم چند صدایی در آثار چاووش را پر رنگ تر کرد.
اولین آلبوم چاووش اجرای دوباره تصنیف «به یاد عارف» بود. عارف قزوینی شاعر و موسیقی دان دوره مشروطه در زمره پیشگامان موسیقی اجتماعی در تاریخ موسیقی ایرانی بود و حالا لطفی در اولین تولید چاووش تصنیفی را در بزرگداشت او با شعری از هوشنگ ابتهاج را بازنوازی می کرد که سالها پیش ساخته خود را با تنظیم جواد معروفی به شیوه ارکسترال در رادیو ضبط کرده بود.
اما اینبار او همانطور که یک سال پیش در دانشگاه کرمان آن را به روی صحنه برده بود با یک گروه ایرانی و بدون رعایت قواعد موسیقی غربی اجرا کرد. این اثر در سال ۱۳۵۶ در استودیو بل اجرا و توسط ایرج حقیقی صدابرداری شد. ناظر ضبط فریدون شهبازیان بود کسی که در اجرای ارکسترال آن رهبری ارکستر را به عهده داشت.
آنچه در ادامه می شنوید تصنیف به یاد عارف با اجرای گروه شیدا است.
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید