تصاویر/ مشهورترین خودروهای فیلم‌های سینمایی

مشهورترین خودروی سینمایی تاریخ در سال 1963 به عنوان جایگزین سری DB4 به بازار معرفی شد.

به گزارش هفته نامه خودرو امروز، سینما و اتومبیل، دو پدیده با قدمت بیش از یک قرن که هر یک زندگی انسان را به طور متفاوتی دگرگون کردند، گه گاهی در ترکیب با یکدیگر خاطره ساز شده اند. استفاده از اتومبیل در سینمای کلاسیک هالیوود به عنوان پیش زمینه اصلی و در برخی موارد نقش اول فیلم، امری مرسوم بوده و همچنان نیز ادامه دارد. در ادامه مطلب به معرفی تعدادی از مشهورترین اتومبیل های دیده شده در فیلم های سینمایی می پردازیم.

استون مارتین دی بی 5 (گلدفینگر؛ 1964)


مشهورترین خودروی سینمایی تاریخ در سال 1963 به عنوان جایگزین سری DB4 به بازار معرفی شد. طراحی بدنه زیبای آن را استودیو کاروزریا تورینگ بر عهده گرفته بود و از یک پیشرانه 6 سیلندر خطی 4 لیتری به قدرت 282 اسب بخار بهره می برد. این اتومبیل به خودی خود یک اثر هنری متحرک است و زمانی که به اتومبیل مخصوص 007 تبدیل شود نیز خاص تر جلوه می کند.

لیست گجت ها و تجهیزات استفاده شده در آن شامل مسلسل های خودکار، صندلی اجکتور، اسپری روغن و ... می شوند اما جالب ترین ویژگی این اتومبیل، سیستم موقعیت یاب آن با نمایشگری در وسط کنسول است که سیستم های جی پی اس امروزی را در ذهن تداعی می کند. دی بی 5 باند در سال 2010 به قیمت 4.6 میلیون دلار به فروش رفت.


فورد ماستنگ جی تی 390 (بولت؛ 1968)


هر اتومبیلی که توسط استیو مک کویین رانده می شد یا حتی مورد تحسین قرار می گرفت، بلافاصله جذاب تر می شد. فیلم روایتگر داستان فرانک بولت، افسر پلیس سان فرانسیسکو است که موظف به حفاظت از یک شاهد خطرناک تا زمان برگزاری دادگاه می شود. خودروی شخصی بولت یک فورد ماستنگ سبز رنگ است که دستخوش تغییراتی مانند حذف زه ها و لوگوهای بدنه، رینگ های آمریکن ریسینگ و فرمان چوبی شلبی با دور دوزی چرم شده است.

تعقیب و گریز مشهور بولت، که به عنوان بهترین و واقع گرایانه ترین تعقیب و گریز تاریخ سینما شناخته می شود در مرکز شهر و خیابان های پر فراز و نشیب، شروع شده و با انفجار خودروی نقش منفی، یک داج چارجر 1968 مشکی رنگ، در یک پمپ بنزین در حومه شهر به پایان می رسد. گرچه از سرنوشت و حتی تعداد چارجرها و ماستنگ های بولت اطلاعات موثقی در دست نیست، اما به تازگی یکی از ماستنگ های مورد استفاده در این فیلم پس از سال ها در حالی که بدنه آن به رنگ سفید تغییر شکل داده شده بود پیدا شده و به آمریکا منتقل شد.


شلبی GT500 1967 (فرار در 60 ثانیه؛ 2000)


این فیلم که در حقیقت نسخه ای مدرن از فرار در 60 ثانیه سال 1974 است، در سال 2000 با هنرنمایی نیکلاس کیج روی پرده سینماها رفت. داستان فیلم روایت تلاش گروهی از سارقان حرفه ای برای سرقت لیستی از خاص ترین اتومبیل های کالیفرنیاست. آخرین خودروی باقیمانده در لیست که به نوعی ستاره فیلم است، یک شلبی جی تی 500 خاکستری رنگ با خطوط مشکی، رینگ های آمریکن ریسینگ، پیشرانه 427 کبری جت و کیت بدنه ای زیباست که با نام النور شناخته می شود.

فیلم با تعقیب و گریز النور و نیروی پلیس شهر ادامه پیدا می کند. تعداد 12 النور شامل 3 خودروی واقعی و 9 بدنه مخصوص تصادفات برای استفاده در سکانس های مختلف ساخته شد که سالم ترین نمونه آنها در سال 2013 به مبلغ یک میلیون دلار به فروش رسید.


فورد گرن تورینو 1974 (استارسکی و هاچ؛ 79-1975)


استارسکی و هاچ، پرطرفدارترین سریال پلیسی دهه 70 آمریکا، داستان پرونده های جنایی 2 افسر به همین نام ها در هری خیالی به نام بی سیتی است. اتومبیل اصلی آنها یک دستگاه فورد گرن تورینو 1974 قرمز رنگ با خط کشی مخصوص سفید است. این خط ها از بالای گلگیر جلو آغاز شده و با بالا رفتن از ستون های دو طرف، روی سقف به یکدیگر می پیوندند.

تورینو از کوپه های سایز متوسط فورد بود و با وجود طراحی زیبا و توانایی فنی چشمگیر، همواره زیر سایه محبوبیت ماستنگ قرار داشت ولی پس از سال 1973 و افول شدید نسل دوم ماستنگ، که اصالتا اتومبیلی را طراحی ایتالیایی بود به انتخاب کسانی تبدیل شد که خواهان خودرویی عضلانی و آمریکایی بودند.

پس از حضور این تورینو قرمز رنگ (که با نام مستعار Striped Tomato شناخته می شد) در فصل اول سریال، ترکیب رنگ مورد نظر به لیست آپشن های مخصوص تورینو تبدیل شد و فروش این محصول را در سال بعد چندین برابر کرد!


فورد فالکون ایکس بی 1973 (مکس دیوانه 2؛ 1981)


سه گانه فیلم های مکس دیوانه با بازی مل گیبسون، وقوع پدیده ای مانند آخرالزمان را در بیابان های استرالیا نشان می دهد. زمان و مکانی که قحطی سوخت، آب و غذا منجر به طغیان مردم و زندگی به شیوه دزدان و راهزن ها شده است. مکس که یک افسر پلیس است، پس از قتل خانواده اش توسط گروهی از موتورسواران به یک شکارچی تنها در بیابان ها تبدیل می شود.

خودروی مورد استفاده در این فیلم، یک فالکون ایکس بی 1973، از محصولات شعبه استرالیایی فورد است که روی پلت فرم مشترک با ماستنگ قرار دارد. این خودرو مشکی رنگ دارای یک دماغه کاملا متفاوت، 8 خروجی اگزوز بیرون زده از کناره ها و فضای مخصوص قرارگیری اسلحه و چاقو در داخل درهاست. فالکون مکس دارای پیشرانه 5.8 لیتری یا 351 اینچ مکعبی است که با یکم سوپرشارژر نمایشی در فیلم ظاهر می شود.


پورشه K917 1970 (لمانز؛ 1971)
لمانز، همان طور که از نامش پیداست، ایده شخصی استیو مک کویین برای ساخت فیلمی مستند و واقع گرایانه از یک راننده حرفه ای مسابقات 24 ساعته لمانز بود. مک کویین در فیلم نقش مایکل - دلانی، یکی از رانندگان تیم گالف را ایفا می کند که در رقابتی سخت و نفسگیر با تیم فراری قرار دارد. لمانز سرشار از سکانس های مهیج، اتومبیل های متنوع و زاویه های تصویربرداری منحصر به فردی است که برخی از آنها در حال حرکت با سرعت 300 کیلومتر بر ساعت ثبت شده اند.


پورشه 917 در بیش از 11 مدل گوناگون در فاصله سال های 1969 تا 1981 میلادی به تولید رسید. نمونه دیده شده در فیلم از نوع K917 یا نسخه دم کوتاه است که در سال های 1969 و 1970 میلادی برگ برنده پورشه و فاتح بلامنازع لمانز بود. 917 در چندین شکل بدنه و با پیشرانه های 12 سیلندر تخت 4.5، 47.9 و 5 لیتری تولید شد.


لینکلن فیوچرا کانسپت 1955 (سریال تلویزیونی بتمن)


فیوچرا، کانسپت موفقی بود که در سال 1955 توسط لینکلن و در نمایشگاه اتوشو از آن رونمایی شد. این کانسپت گران قیمت توسط بیل اشمیت و جان نجار طراحی و در تورین ایتالیا، توسط گیا به صورت دست ساز تولید شد. این اتومبیل توسط کمپانی فورد به جرج پریس فروخته شد. در 1966 بریس سفارش طراحی یک اتومبیل برای شو تلویزیونی بتمن را دریافت و فیوچرا را گزینه ای مناسب برای الگوی کار ارزیابی کرد.

او معتقد بود بدنه غیرمعمول و بالچه های عقب آن ایده ای عالی برای شکل گیری بتموبیل است. نتیجه نهایی کار خودرویی به رنگ مشکی با خطوط قرمز، روباز و دارای شیشه های حبابی شکل بود. بتمومبیل از پیشرانه 368 اینچ مکعبی فورد نیرو می گرفت. بریس پس از اتمام ساخت سریال نیز همچنان مالک فیوچرا بود و آن را در سال 2013 در حراجی برت جکسون به قیمت 4.6 میلیون دلار به فروش رساند.


داج چلنجر 1970 (نقطه تلاقی؛ 1971)
کوالسکی، راننده تحویل خودروهای سرقتی در میان ایالت ها، جدیدترین سفارش خود یک داچ چلنجر سفید رنگ را برای تحویل از دنور به سان فرانسیسکو دریافت می کند؛ مسافتی 1900 کیلومتری که رانندگی مداوم سه روزه را می طلبد ولی کوالسکی باید خود را تا ساعت 3 ظهر فردا به کالیفرنیا برساند. فیلم سرشار از رانندگی با سرعت بالا، تصادفات و تعقیب و گریزهای میان کوالسکی و پلیس در بیابان های یوتا و نواداست. در سکانس های دیگر شاهد جدال میان چلنجر و جگوار ای تایپ خاکستری رنگی هستیم که با پرت شدن جگوار به رودخانه به پایان می رسد.


چلنجر که جدیدترین محصول داج محسوب می شد از پیشرانه 440 مگنوم 375 اسب بخاری، گیربکس دستی و رینگ های رالی بهره می برد. در پایان فیلم، پلیس با ردیابی کوالسکی راه را با بلوک های بتنی بر او می بندد و فیلم با برخورد شدید چلنجر (که البته در برخورد با یک دستگاه شورولت کامارو 1967 جایگزین شده است) با موانع و انفجار آن به پایان می رسد.


لوتوس اسپریت 1977 (جاسوسی که عاشق من بود؛ 1977)
آخرین اتومبیل قرار گرفته در لیست نیز از جالب ترین خودروهای مامور 007 است. نسل اول اسپریت در سال 1976 با طراحی بدنه اثر جورجیارو، بدنه فایبرگلاس و پیشرانه 2 لیتری 4 سیلندری که توانایی تولید 160 اسب بخار را داشت به بازار عرضه شد. اسپریت هدایت شده توسط باند در سکانس تعقیب و گریزی طولانی با یک موتورسیکلت، یک اتومبیل و در نهایت یک هلیکوپتر نقش آفرینی می کند و در نهایت با تبدیل شدن به یک زیردریایی در اعماق دریا ناپدید می شود!


در ابتدا عوامل ساخت فیلم برای انتخاب خودروی باند دچار سردرگمی بودند و از طرفی اسپریت جدیدترین خودروی اسپرت بازار بریتانیا بود که حضور آن در پرده نقره ای تاثیر بسزایی در فروش آن می گذاشت.

مدیر روابط عمومی لوتوس در اقدامی جالب با پوشاندن آرم های بدنه یک دستگاه اسپریت و پارک کردن آن مقابل استودیو فیلمسازی، باعث جلب نظر عوامل ساخت برای انتخاب اسپریت شد. مانند بسیاری از سکانس های اتومبیلی فیلم های باند، قابلیت تبدیل شدن اسپریت به زیردریایی نیز دروغی بزرگ بود و یک زیردریایی در ابعاد واقعی و شمایل اسپریت برای فیلمبرداری در زیر آب ساخته شده بود.

این نمونه جالب در سال 2013 و حراجی RM توسط الون ماسک، مدیرعامل شرکت تسلا خریداری شد.