10 گانه شاهکارهای سینمایی «کریستوفر نولان»

کریستوفر نولان این روزها با «دانکرک» توانسته دوباره همه توجه ها را و این بار حتی بیشتر از قبل به خودش جلب کند. منتقدان آخرین فیلم او را معنای کامل سینما می دانند و برای اولین بار احتمال زیادی از جانب منتقدان داده شده که فیلم این کارگردان انگلیسی در اسکار بتواند موفقیت کسب کند.

به گزارش روزنامه هفت صبح، کریستوفر نولان این روزها با «دانکرک» توانسته دوباره همه توجه ها را و این بار حتی بیشتر از قبل به خودش جلب کند. منتقدان آخرین فیلم او را معنای کامل سینما می دانند و برای اولین بار احتمال زیادی از جانب منتقدان داده شده که فیلم این کارگردان انگلیسی در اسکار بتواند موفقیت کسب کند. سیاهه موفقیت های یکی از کارگردانان بزرگ هزاره سوم را بخوانید.

1) دانکرک (Dunkirk)

امتیاز در متاکریتیک: 94 از 100 (2017)


«دانکرک» نام خلیجی است که در جنگ جهانی دوم یکی از مهم ترین نبردها در آن اتفاق می افتد و فیلم نولان هم شرح آن نبرد است. ماجرا از این قرار است که نیروهای متفقین متشکل از انگلستان، بلژیک و فرانسه در خلیج دانکرک توسط نیروهای آلمانی محاصره می شوند و در شرایطی سخت مجبورند که دانکرک را تخلیه کنند.

راجر مور (مووی نیشن - 100 از 100): فیلمسازان بزرگ، فیلم های بزرگ می سازند و با «دانکرک»، کریستوفر نولان دومین شاهکارش را ساخته است. تاریخ تکان دهنده و هیجان انگیز دوباره روایت و به یاد آورده شده و از آن لذت می بریم. تعداد فیلم های تابستان امسال که از دیدن شان به وجد بیاییم از شمار انگشتان دست هم کمتر بود اما «دانکرک» بلاک باستر نادری است که تکان تان می دهد. این معنای فیلمسازی جسورانه با بودجه زیاد است که در نهایت می توان نام هنر را بر آن نهاد. تا اینجای کار بهترین فیلم سال است.


2. شوالیه تاریکی (Dark Knight)

امتیاز در متاکریتیک: 82 از 100 (2008)


گاتهام حالا یک تهدید جدید جدی دارد: جوکر که از گذشته آمده تا انتقامش را از مردم گاتهام بگیرد و در شهر آشوب به پا کند. حالا شوالیه تاریکی باید یکی از سخت ترین آزمایش های روانی زندگی اش را از سر بگذراند تا بتواند از توانایی اش در مبارزه با بی عدالتی استفاده کند.

جاستین چنگ (ورایتی - 100 از 100): مفتون تان می کند. یک قصه جنایی جاه طلبانه که فرم کاملی دارد و سوژه اش درباره افتخار و پیچیدگی های اخلاقی است. این یک فیلم سرگرم کننده جدی است که تمام هوش تان را به چالش می کشد. بیل در نقش اصلی تمام آن تروماها و زخم های عمیق کاراکتر را شخصی می کند. در این قسمت از بتمن شاهد بخشی از هملت هم خواهید بود. فیلمی که فراتر از تاریکی است. زهرآلود درست مثل ذهن جوکر است. کنار «بتمن آغاز می کند» حالا «شوالیه تاریکی» به موومان کامل کننده یک سمفونی می ماند. این بهترین فیلم ابرقهرمانی است که تا امروز ساخته شده.


3. ممنتو/ یادآوری (Memento)

امتیاز در متاکریتیک: 80 از 100 (2000)


داستان مردی به نام لئونارد که به او و همسرش حمله می شود و همسرش را به قتل می رسانند. لئونارد از این ماجرا جان سالم به در می برد اما حافظه کوتاه مدتش را از دست می دهد و مجبور است برای یادآوری همه چیز را بنویسد. با شرایطی که دارد، چیزهایی از آن حمله به یاد می آورد و می خواهد انتقام همسرش را بگیرد.

شان لوی (پورتلند - 91 از 100): فیلمی سخت و دشوار و درخشان که در همه چیز بهترین شیوه را برای به ثمر رسیدن انتخاب کرده است. مسحور کننده و در عین حال عصبانی کننده. فیلمی که شبیه یک جدول کلمات متقاطع است و قطعا ارزش این را دارد که وقت بگذارید و این جدول را حل کنید.

ریچارد شیکل (تایم - 70 از 100): فیلم تلاش می کند تا روایتش را تا جایی که امکان دارد در هم بشکند تا به آخرین قطعاتی برسد که می توانند هنوز پیوستگی قصه را حفظ کنند و با این وجود سرشار از عجایب است.


4. بی خوابی (Insomnia)

امتیاز در متاکریتیک: 78 از 100 (2002)


ویل دورمر، کارآگاهی که در تحقیقات جنایی شهرت زیادی دارد به همراه هپ، همکارش از لس آنجلس به ناحیه ای در آلاسکا فرستاده می شوند که خورشید در آنجا هیچ وقت غروب نمی کند تا درباره مرگ یک زن جوان تحقیق کند. دورمر به رمان نویس محلی مشکوک می شود در حالی که آنها بازی روانی خطرناکی را با هم شروع می کنند و همزمان دورمر از بی خوابی رنج می برد.

مایک کلارک (یو اس آ تودی - 100 از 100): یک تناسب کامل و بی نقص میان فیلمساز و مصالح داستانی اش (درام روانی نروژی محصول 1997 به همین نام) باعث شده که این بازسازی از فرضیه های همیشگی فراتر رود و تبدیل به یک تریلر روانشناسانه خارق العاده شود. از معدود بازسازی هایی که از نسخه قبلی پیشی می گیرند. کارگردان و فیلمبردار با استعدادش، ویلی فیشر، تصاویر زیبایی خلق کرده اند که چشم نواز است. مثل بهترین های این ژانر آنها یک داستان معمولی را در سطح ژانر می گیرند و به اعماق سردترین آب های درون نگری فردی پا می گذارند.


5. شوالیه تاریکی بر می خیزد (Dark Knight Rises)

امتیاز در متاکریتیک: 78 از 100 (2012)


هشت سال بعد از هرج و مرجی که جوکر بر گاتهام مسلط کرد، به کمک سلینا شوالیه تاریکی از سیاهچالی که به آن تبعید شده بود، نجات پیدا می کند تا گاتهام را نجات بدهد. حالا به جای جوکر غول بی شاخ و دم و خشنی به اسم بین، تهدید اصلی است و البته مغز متفکر دیگری پشت جریان است.

تاد مک کارتی (هالیوود ریپورتر - 100 از 100): باعث می شود هر چیز دیگری که در رقابت با آن در جهان مارول ساخته شده یا می شود، کودکانه و احمقانه به نظر برسد. در زمان مناسب مرعوب تان می کند، وقتی که توقعش را ندارید، هوشمندانه و از لحاظ بصری خیره کننده است. بهترین قسمت سه گانه بتمن نولان با هر استانداردی یک بلاک باستر به شمار می رود. نقش های زنان مکمل آن هاتاوی و ماریون کوتیار خارق العاده اند. این ساختن یک فیلم ابرقهرمانی در مقیاس و اندازه ای است که تصورش را هم تا الان نمی کرده اید. با تمرکز روی از دست رفتن اخلاقیات و سستی قهرمان.


6) میان ستاره ای (Interstellar)

امتیاز در متاکریتیک: 74 از 100 (2014)


کوپر که با خانواده اش زندگی می کند و به خصوص دخترش خیلی دلبسته اوست مجبور می شود برای نجات کره زمین به یک ماموریت فضایی برود. ماموریتی که بیش از یک دهه به طول خواهد انجامید. او در هزار توی فضا گم می شود و برای به پایان رساندن ماموریتش مجبور می شود از رمزهایی که با دخترش داشته در بُعد دیگری از زمان استفاده کند.

اسکات فونداس (ورایتی - 100 از 100): در میان سیاهچاله های تخیلات گسترده مولان، این فیلم شبیه یک مسابقه مارپیچ نشاط آور است. فیلمی جسورانه و زیبا، با برداشتی سورئال و رویاگونه و با این حال آنقدر زمینی به نظر می رسد که به شدت واقعی است. هم مغزتان را به کار می گیرد و هم همزمان هیجان انگیز است. فیلمی که بار علمی دارد و به طرزی سهمگین به ما یادآوری می کند که چه چیزی باعث شده تبدیل به نوع بشر شویم. فیلم مرا تکان داد و احساساتم را بر انگیخت.


7. اینسپشن (Inception)

امتیاز متاکریتیک: 74 از 100 (2010)


کاب دزد است. او به تکنولوژی اشتراک رویاها دست پیدا کرده و می تواند لایه لایه وارد خواب دیگران شود اما این بار قرار نیست فکر کسی را از او بگیرد. این بار ماموریت دشواری بر عهده اش گذاشته اند که همراه تیمش وارد مغز یک مدیرعامل شود و افکار جدیدی را در آن جایگزین کند.

پیت هاموند (مجله باکس آفیس - 100 از 100): اگر به معنای اصالت خالص جاه طلبی و دستاورد توجه کنید، «اینسپشن» فیلمی است که همیشه در رویاهای تان می دیدید. این فیلم یک جدول متافیزیکی است. باید آن را به عنوان یک جدول استعاری هم ببینید. بین رویابافی های کاب و سبک فیلمسازی کریستوفر نولان می شود خطوط مرتبطی پیدا کرد. فعالیتی که صرف شباهت وهمناک واقعیت یا خیال شده و قصد دارد ما را مجذوب کند.

دیوید ادلشتاین (والچر - 40 از 100): «اینسپشن» سعی می کند پر سروصدا و گیج کننده باشد و مشکل این است که اصلا به همین نیت مدیریت و کارگردانی شده است.


8. بتمن آغاز می کند (Batman Begins)

امتیاز در متاکریتیک: 70 از 100 (2005)


پدر و مادر بروس وین توسط یک ولگرد کشته می شوند. پدر او کارخانه داری بشردوست است. او با احساس عذاب وجدان از این که نتوانسته برای پدر و مادرش کاری کند، خانه اش را ترک کرده و شروع به تحقیق درباره جرم و جنایت می کند. مردی به اسم دوکار او را پرورش می دهد تا به خانه اش در شهر گاتهام برگردد.

کرک هانیکات (هالیوود ریپورتر - 90 از 100): برای کریستوفر نولان تبدیل «بتمن آغاز می کند» به چنین تجربه دیدنی، مسحور کننده، باهوش و شجاعانه ای، یک کار خیره کننده است. فیلم حقیقتا معنای اسمش را زنده می کند. بتمن با این فیلم نولان دوباره آغاز می کند!

پیتر تراورس (رولینگ استون - 75 از 100): پایه های داستان به طور یکنواخت مهیج تر می شوند و هر چه قصه جلوتر می رود، جاذبه اش افزایش پیدا می کند. دلیلش هم این است که نولان در تمام مدت تاکیدش را روی کاراکتر اصلی اش حفظ می کند و نه اسباب بازی ها و لوازم بتمن.


9. حیثیت (Prestige)

امتیاز در متاکریتیک: 66 از 100 (2006)


داستان دو شعبده باز که هم رفیق و هم رقیب یکدیگر هستند و هر دو در کارشان درجه یک اند و البته نسبت به هم حسادت دارند. وقتی آلفرد در یکی از شعبده هایش حقه ای می زند که تا آن زمان کسی ندیده و توضیح عقلایی هم برایش وجود ندارد، رقابت دوستانه شان شکل خطرناکی پیدا می کند.

اوون گلیبرمن (اینترتینمنت ویکلی - 83 از 100): فیلم «حیثیت» هنر نیست اما برای پاسخ دادن به این سوال که «چطور این کارها را انجام می دهند؟» اطلاعات سرگرم کننده ای به مخاطبش می دهد. با طراحی صحنه پرجزئیات و بازیگرانی که به سختی برای نقش شان تلاش کرده اند. نولان فیلمنامه را به همراه برادرش جاناتان نوشته است. فیلمنامه پیچیده ای که هدفش خیلی ساده سرگرم کردن مخاطب است. فیلم لحظه های خاصی هم دارد.

مایکل فیلیپس (شیکاگو تریبون - 63 از 100): فکر می کنم بسیاری از مخاطبان این فیلم عاشقش می شوند. به نظرم البته عنوان «تردست» برای این فیلم مناسب تر بود چون هدف فیلم در واقع تردستی است.


10. تعقیب (Following)

امتیاز در متاکریتیک: 60 از 100 (1998)


اولین فیلم کریستوفر نولان داستان نویسنده جوانی را دنبال می کرد که برای پیدا کردن مصالح لازم برای نوشتن داستان هایش غریبه ها را در خیابان تعقیب می کرد تا در یکی از این تعقیب ها با دزدی ملاقات می کند که او را زیر پر و بال خودش می گیرد. اولین فیلم نولان، ضعیف ترین کار او پیش منتقدان است.

جانت مسلین (نیویورک تایمز - 88 از 100): عناصر اصلی نیرنگ و فریب و طرح یک نقشه اینجا خیلی خوب به نمایش گذاشته شده اما با جابجایی قالب های زمانی همه چیز اینجا پیچیده تر می شود. تریلر نوارگونه کریستوفر نولان به طرزی غیرمعمول رنگ و لعاب پیدا کرده و به عنوان اولین فیلم سینمایی این کارگردان این اطمینان را به ما می دهد که این فیلمساز در نوشتن متن بسیار هوشمند و از نظر تکنیکی به طرز عالی کامل است.

مایکل اتکینسون (ویلج وویس - 40 از 100): فیلم فروتن و درگیر کننده است اما در اصرارش برای باهوش بودن با هر چیز غیر مربوط یا اریجینالی بازی می کند.