نبرد با پرتغال؛ از ماراکانا تا سارانسک
واقعا می‌توانیم پرتغال را شکست دهیم؟ از قرن هفده میلادی ما با پرتغال‌ها سرشاخ هستیم. سر راه رقابت پرتغال و انگلیس برای دست اندازی به هند، بندرعباس و هرمزگان و قشم مدام بین ایران و پرتغال و انگلیسی‌ها دست به دست می‌شد. حالا تاریخ را کمی رها کنیم. رامین رضاییان و پورعلی گنجی از پس رونالدو بر می‌آیند؟
کد خبر :
۵۹۳۴۸
بازدید :
۸۸۰
واقعا می‌توانیم پرتغال را شکست دهیم؟ از قرن هفده میلادی ما با پرتغال‌ها سرشاخ هستیم. سر راه رقابت پرتغال و انگلیس برای دست اندازی به هند، بندرعباس و هرمزگان و قشم مدام بین ایران و پرتغال و انگلیسی‌ها دست به دست می‌شد. حالا تاریخ را کمی رها کنیم. رامین رضاییان و پورعلی گنجی از پس رونالدو بر می‌آیند؟
بیرانوند که تا این ساعت یکی از بهترین دروازه بان‌های جام جهانی بوده است می‌تواند دروازه اش را مقابل رونالدو حفظ کند؟ آیا در تک فرصتهایمان، سردار و طارمی توان هدفگیری و در چارچوب زدن را دارند؟ آیا می‌توانیم یک شگفتی کامل و واقعی رقم بزنیم و یقه یک تیم مدعی را بگیریم؟ امیدواریم، اما معقول.
شانس بردمان کم است، اما صفر نیست. بیشتر از آنکه به بازی و تواناییهایمان فکر کنیم به مهربانی سرنوشت دل بسته ایم. اینکه تقدیر به کمک ما بیاید. آن هم وقتی که هواشناسی دمای بالای ۴۰ درجه را برای تهران در آخر هفته پیش بینی کرده و دلار هم ۹ هزار تومان شده است. ته دلمان می‌گوییم بخت و تقدیر دیگر در این یک مورد باید با ما همراه شود. نمیشود که!
دو بار با پرتغال بازی کرده ایم. یک بار در سال ۷۲ میلادی. سال ۱۳۵۱. در جام جهانی کوچک در برزیل. در استادیوم ماراکانا. با تیمی که هنوز اوزه بیوی بزرگ را در ترکیب خود داشت و با بنفیکا قهرمانی باشگاه‌های اروپا را تجربه کرده بود و در جام ۱۹۶۶ هم به مقام سوم جهان رسیده بود و خب با سه گل از آن‌ها شکست خوردیم.
در آن مسابقات ایران به عنوان نماینده آسیا شرکت کرده بود و به جز شکست سه بر صفر مقابل پرتغال، برابر شیلی و ایرلند هم با نتایج مشابه دو بر یک شکست خوردیم و با اکوادور یک - یک مساوی کردیم. برخورد دوم ما به سال ۲۰۰۶ بر می‌گردد.
35 سال بعد. این بار پرتغال با عنوان نایب قهرمان اروپا جلوی ما صف کشیده است. تیمی پرستاره با لوییز فیگو و دکو و روی کاستا و مانیش و کاروالیو و فرناندو کوتو و یک جوان ۲۳ ساله به نام کریستیانو رونالدو.
اسیرشان بودیم و شانس آوردیم فقط دو گل خوردیم. حالا دیدار سوم است. این بار حریفمان قهرمان اروپاست، اما کم ستاره‌تر از همیشه است. برناردو سیلوا گوش راست من سیتی، گوئدس گوش چپ والنسیا و یا آندره سیلوا مهاجم نوک آث میلان هیچ کدام ستاره‌های ترسناکی محسوب نمی‌شوند.
مشکل، اما کریستیانو رونالدو است که در ۳۳ سالگی پخته‌تر و بهتر و جوان‌تر از همیشه بازی می‌کند و غیر قابل مهار به نظر می‌رسد. ۴ گل زده است. یکی با شوت از راه دور، یکی با پنالتی، یکی با ضربه سر و یکی هم با ضربه آزاد. یک ماشین گلزنی کامل. خواستیم خدمتتان عرض کنیم که چنین وضعیتی داریم. امشب ساعت ۲۲ و ۳۰ دقیقه در ورزشگاه شهر کوچک سارانسک.
منبع: روزنامه هفت صبح
۰
