مبارزۀ زنان پاکستان برای رسیدن به توالت

آن‌ها مجبورند تا در طول روز طولانی کاری در مزارع خود را نگه دارند و منتظر شب و پوشش تاریکی بمانند. طاهره بی‌بی، عروس صدیقه، می‌گوید که زنان برای قضای حاجت بایستی دل به دریا بزنند و از مار و سگ‌ها و حتی برخورد با مردان غریبه نترسند.

کد خبر : ۶۴۸۱۶

۰۵ آذر ۱۳۹۷ - ۱۵:۲۷

بازدید : ۱۹۲۰۸

فرادید | عایشه صدیق، از زمانی که به خاطر دارد، با خویشاوندان مردش برای دسترسی به توالت مبارزه کرده است؛ اما حرکت نخست‌وزیر تازۀ پاکستان، عمران خان، در راستای اشاعۀ پاکیزگی، می‌تواند زندگی را در جامعۀ مردسالار پاکستان برای زنان آسانتر کند.

به گزارش فرادید به نقل از AFP، صدیقه، که شصت‌واندی سال سن دارد و در باستی امیروالا، یک روستای زراعی در مرکز استان پنجاب زندگی می‌کند، می‌گوید: "من به آن‌ها می‌گفتم: "شما هر جا بخواهید می‌روید، اما من، محدود هستم. "" اهالی این روستا، نسل‌هاست که در فضای باز قضای حاجت می‌کنند.

صدیقه و دیگر زنان روستا می‌گویند که زنان روستا از قدیم مجبور بوده‌اند که اقتضائات جسمی خود را از جامعۀ محافظه‌کار و شدیداً مردسالار خود پنهان کنند.

این زن سی‌وپنج ساله، با تاکید بر اینکه حرفش شرح حال همۀ زنان روستاست، می‌گوید: "من مجبور بودم که مصرف آبم را محدود کنم تا در طول روز مجبور به دستشویی رفتن نشوم. "

اما، در یک و نیم ماه گذشته، طاهره بی‌بی دیگر مجبور به انتظار نبوده است. چرا که یک توالت آجری که مجهز به توالت سبک ایرانی است، در مقابل خانه‌اش ساخته شده است.

این اقدام به همت پروژۀ پایلوت لودران، یک موسسۀ غیرانتقاهی پاکستانی صورت گرفته است که اعضای تیمش برای تبلیغ بهداشت به نقاط دوردست سفر می‌کنند. به گفتۀ این نهاد، اغلب مردان مخاطب این تبلیغات هستند.

توالت برای مردان "اولویت نیست"

به گفتۀ الطاف حسین، یکی از مامورین برنامۀ لودران، فراهم کردن توالت، در این منطقه، مسئولیت مردان است.

او می‌گوید: "وقتی از آن‌ها می‌پرسیم، از اینکه زنانشان مجبور به مدفوع کردن در بیرون هستند، شرمسارند؛ و به ما می‌گویند که هیچ وقت، توالت به ذهنشان خطور نکرده است. البته مسلماً دروغ می‌گویند. آن‌ها پول دارند که خرج تلویزیون، سیگا و دیگر چیز‌ها کنند، اما سرویس بهداشتی برایشان در اولویت نیست. "

او می‌گوید که علاوه بر این با مسئلۀ فرهنگی هم مواجه هستیم: "مردم مدفوع کردن در فضای باز را عادی می‌دانند و آن را کود برای خاک به حساب می‌آورند. آن‌ها متوجه عواقب این موضوع نیستند. "

به گفتۀ آژانس کودکان سازمان ملل، ۲۲ میلیون پاکستانی در فضای آزاد قضای حاجت می‌کنند. در نواحی روستایی، تنها ۴۸ درصد مردم به توالت دسترسی دارند، در حالی که این میزان در شهر‌ها ۷۲ درصد است.

بر اساس داده‌های سازمان ملل هر ساله ۵۳۰۰۰ کودک در پاکستان، بر اثر اسهال ناشی از مصرف آب آلوده، می‌میرند.

تیفوس، وبا، اسهال خونی و هپاتیت شایع است. به گفتۀ کیتکا گویول، متخصص آب و بهداشت در یونیسف، کسانی که نمی‌میرند، میزان جذب مواد مغذی در بدنشان کاهش می‌یابد.

همچنین می‌تواند عاملی در اختلال رشد باشد که حدود ۴۴ درصد کودکان پاکستانی از آن رنج می‌برند.

طاهره بی‌بی می‌گوید که یکی از چهار فرزندش به علت "شکم درد" جان داد در حالی که یکی دیگر از آن‌ها وضع بسیار وخیمی پیدا کرده بود.

او به آرامی می‌گوید: "ما فکر کردیم که مشیت الهی است. "

غرور برای توالت

سازمان ملل متحد که این هفته روز جهانی توالت را گرامی داشت، می‌گوید که فقدان توالت، سالانه ۲.۵ میلیارد دلار هزینه به پاکستان تحمیل می‌کند.

عمران خان که در ماه آگوست به قدرت رسید، ماه گذشته وعده داد که مشکل کمبود توالت در کشور را تا سال ۲۰۲۳ حل کند.

نارندرا مودی، همتای او در همسایۀ رقیب، هند، در سال ۲۰۱۴ برنامۀ خود را برای بهداشتی‌سازی کشور کلید زد.

دهلی نو مدعی است که تعداد افرادی را که مجبور بودند در فضای باز مدفوع کنند را از ۵۵۰ میلیون نفر در آن سال به ۱۵۰ میلیون نفر در حال حاضر رسانده است.

به گفتۀ مالک امین اسلام، وزیر تغییرات اقلیمی پاکستان، دولت خان، برنامۀ "پاکستان پاک سبز" را کلید زده که یک اقدام عظیم اجتماعی و زیست محیطی است که هدف از آن تغییر رفتار در نواحی گوناگون پاکستان است که از جملۀ آن بهداشت در قضای حاجت است.

نهاد‌های غیرانتفاهی نظیر لودران که بخشی از "پاکستان پاک سبز" محسوب نمی‌شوند، هم‌اکنون در حال هموار کردن راده در مناطقی نظیر باستی امیروالا هستند که اکنون از ۶۰ خانوار، ۱۵ تایشان صاحب توالت شده‌اند.

در روستای چاه جمالیان‌واتا، که لودران در آنجا نیز مشغول است، ۳۵ خانه از ۶۰ تا صاحب توالت هستند که ۶ تایشان همین اواخر به این جمع افزوده شده‌اند.

محمد نصیر، مرد لاغراندام ۴۵ ساله‌ای است که همین اواخر این گام را برداشته است.

او همچون بسیاری از دیگر مردان در این ناحیه، با توجه به اینکه ۲۸ سال از فضای آزاد برای قضای حاجت استفاده کرده بود، توالت را یک اولویت نمی‌دانست، و در عوض پولش را صرف دیش ماهواره، تلویزیون و پنل خورشیدی می‌کرد.

در نهایت، پس از اینکه دکترش به او نسبت به سلامت همسرش هشدار داد، در زمین کوچکش یک توالت بی‌سقف ساخت.

ساخت‌وساز توالت برای او ۱۵۰۰۰ روپیه (۱۱۰ دلار) خرج برداشت، که معادل یک ماه دستمزدش است، اما می‌گوید از این که بالاخره توالت‌دار شده، احساس "غرور" می‌کند.