سه بحرانی که نبايد فراموش شوند

صدف فاطمی | سال ۲۰۱۸ رو به اتمام است و هنوز بحران‌های حل نشده بسیار جدی از سال قبل در سراسر جهان باقی مانده که نباید به دست فراموشی سپرده شوند. سوری‌ها همچنان خودشان را به آب و آتش می‌زنند که از کشورشان فرار کنند چرا که زندگی در آنجا زیر بار موشک می‌گذرد و بمباران.

حالا چند سالی می‌شود که مفهوم وطن برای سوری‌ها با بوی باروت هجی می‌شود و خون. در طول تابستانی که گذشت، میلیون‌ها نفر در معرض حمله احتمالی در استان ادلب بودند که می‌توانست منجر به یک فاجعه بزرگ بشری شود.

در آفریقا، با اینکه معاهده صلح سودان جنوبی شادی کوچکی در دل شهروندان ایجاد کرد، اما مقررات آن هنوز اجرا نشده است. در بنگلادش نزدیک به یک میلیون پناهنده روهینگیایی در برزخ به دام افتاده‌اند. ترس بازگشت به میانمار دست از سرشان برنمی‌دارد و مثل خوره جان‌شان را می‌خورد.

در سالی که گذشت موج زیادی از مردم ناچار به فرار از خانه‌های خود در اتیوپی، ونزوئلا، سوریه و جمهوری دموکراتیک کنگو شدند. حالا سال ۲۰۱۸ به خط پایان رسیده و جهان در حالی به پیشواز سال ۲۰۱۹ می‌رود که دست‌کم سه بحران بسیار حاد وجود دارد که ممکن است در سال جاری بدتر از قبل هم شوند؛ بحران‌هایی که انسانیت را نشانه گرفته‌اند و با جان بشر بازی می‌کنند. تعریف‌شان در یک خط ترس دارد و پریشانی؛ این‌جا هر روز عده‌ای می‌میرند.

آوارگی در کامرون ادامه دارد
مدت‌های زیادی کامرون پناهگاه امنی برای تمامی افرادی بود که از درگیری در همسایگی جمهوری آفریقای مرکزی و نیجریه فرار کرده بودند. حالا، اما کامرون هم بحران‌های لاینحل خود را دارد و اردوگاه‌های کامرون دیگر امن نیست. از اکتبر سال ۲۰۱۷ چندین گروه مسلح برای مبارزه با استقلال در مناطق انگلیسی زبان کامرون وارد شده‌اند که منجر به حکومت شدید امنیتی در این مناطق شده است.

این وضعیت در شش ماه گذشته به سرعت در حال افزایش ب

در درگیری‌های اخیر بازداشت شده بودند را صادر کرده است. اما انتخابات محلی در سال ۲۰۱۹ دوباره می‌تواند به بحران‌ها دامن بزند و آتش زیر خاکستر را شعله‌ور کند و درگیری‌ها را به کشور همسایه، نیجریه هم بکشاند؛ سناریویی که بسیار وحشتناک است.

در حالی‌که چالش کامرون به عنوان نقطه‌ای بحرانی در جامعه جهانی شناخته نشده، بودجه کمی که برای حل بحران این منطقه در نظر گرفته شده، نه تنها کامرون، بلکه مردم آواره جمهوری مرکزی آفریقا و نیجریه را هم تحت تاثیر قرار خواهد داد.

سایه قحطی در یمن
جنگ یمن در سالی که گذشت غیرنظامیان را بیشتر از هر زمان دیگری مورد هدف قرار داد. پس از سه سال درگیری مسلحانه، زیرساخت‌ها، مکان‌های عمومی، خانه‌ها، مدرسه‌ها و در واقع زندگی بسیاری از مردم با خاک یکسان شد. در خبر‌ها آمد، حدود دومیلیون نفر از غیرنظامیان یمن ناچار به ترک خانه‌های خود شدند. آژانس‌های محلی در یمن یک صدا درباره قحطی قریب‌الوقوع هشدار می‌دهند.

این گرسنگی جسمی ناشی از برداشت ناپایدار یا بلایای طبیعی نیست. در یمن، شهروندان به آسانی در اثر گرسنگی جان می‌بازند و این چیزی جز یک فاجعه انسانی نیست که باعث و بانی‌اش انسان‌ها هستند. جنگ، محدودیت دسترسی و تحریم‌های اعمال شده علیه غیرنظامیان از سوی احزاب دشمن تنها مورد سرزنش قرار می‌گیرد و هیچ اقدام کارسازی در دستور کار نیست.

مذاکرات صلح در استکهلم در اوایل ماه جاری منجر به توافقنامه آتش‌بس طولانی‌مدت برای شهر بندری حدیده شد. با این حال، میلیون‌ها نفر از زنان، مردان و کودکان نیازمند دیدن تاثیرات توافق‌نامه‌ها در خاک یمن هستند، جایی‌که درگیری‌ها هنوز هم ادامه دارد.

انگلیس، ایالات متحده، فرانسه و سایر قدرت‌هایی که از یمن حمایت می‌کنند و مخالف ادامه خشونت‌ها در این منطقه هستند، باید از قدرت و نفوذ خود برای پایان دایمی این درگیری‌ها استفاده کنند. خون مردم و به خصوص کودکان بی‌گناه یمن در دست احزاب و حامیان این سرزمین است. اگر موافقتنامه ساخته شده در استکهلم سال آینده اجرایی شود، ریسک قحطی پیش‌رو می‌تواند جان میلیون‌ها نفر را نشانه بگیرد.

بحران فراموش‌شده کنگو
جمهوری دموکراتیک کنگو در سال ۲۰۱۸ ناامنی‌های بسیار زیادی را دیده که مثل آتش به یک‌باره تمام منطقه را در برگرفته است. خشونت‌های درونی در استان امن ایتوری در کنگو بالا گرفت. گروه‌های مسلح بی شماری به مبارزه با یکدیگر و حمله به غیرنظامیان در شرق و بخش‌های مرکزی این کشور وسیع پرداختند. در مورادی که خانواده‌ها قادر به بازگشت به خانه‌های خود بودند، با ساختمان‌های ویرانی مواجه می‌شدند که با خاک یکسان شده و دیگر قابل زندگی کردن نبودند.

علاوه بر تمامی خشونت‌های بی‌رویه، نرخ گرسنگی بین مردم افزایش یافت. بر اساس گزارش‌های منتشر شده، نرخ گرسنگی در سال ۲۰۱۸ نسبت به سال ۲۰۱۷ افزایش صد درصدی داشت و میزان ناامنی غذایی به‌شدت بالا رفت.

با شروع انتخابات ریاست‌جمهوری کنگو در ۳۰ دسامبر که مردم برای دادن رای خود پای صندوق حاضر می‌شوند، دوربین دنیا بطور موقتی روی آن سرزمین و مردمش زوم خواهد شد. این، اما پایان داستان است؛ انتخابات تمام می‌شود و باز رسانه‌ها سراغ سوژه‌های دیگر می‌روند. این وسط کنگو می‌ماند و مردمی که با بحران ادامه‌دارشان دست و پنجه نرم می‌کنند.

در خبر‌ها نوشته شده، اما نگاهی کوتاه به وضعیت کنگو به خوبی نشان می‌دهد که بحران این سرزمین در سال ۲۰۱۹ بیشتر از قبل خواهد شد. مردم بی‌شماری به سوی جنگ با گرسنگی می‌روند و بحران تغذیه شدت می‌گیرد. اگر خشونت کاهش پیدا نکند و واکنش‌های بشردوستانه تقویت نشود، خانواده‌های بسیار زیادی شاهد ابتلای فرزندان خود به سوءتغذیه و انواع بیماری‌های واگیردار خواهند بود.

آن‌طور که الجزیره می‌نویسد، کمک‌های انسان‌دوستانه می‌تواند تا حد زیادی رنج مردم کنگو، یمن و کامرون را کاهش دهد. اما این اتفاق تنها در صورتی عملی می‌شود که کشور‌های حامی، کمک‌های مالی خود را افزایش دهند و به داد جوامعی برسند که درگیر جنگ هستند؛ حالا نوبت مردان سیاست است که پا به میدان بگذارند چرا که تنها راه‌حل‌های سیاسی در مواجهه با این درگیری‌ها به طور قطع می‌تواند از وقوع فاجعه‌های بلاعوض بشری جلوگیری کند.

تصورش سخت است که در دنیای تکنولوژی‌ها و در حالی‌که بسیاری از مردم جهان هر روز با اختراعی تازه روبه‌رو می‌شوند، عده دیگری با گرسنگی بجنگند و درگیر تامین نیاز‌های ابتدایی‌شان باشند. امروز مرگ‌های قابل پیش‌بینی بسیار زیادی مقابل چشمان جهان است و اگر از آن‌ها جلوگیری نشود، وجدان دنیا حتما درد می‌گیرد.