دختران بنگلادشی نه گفتن به ازدواج اجباری را می‌آموزند

دختران بنگلادشی نه گفتن به ازدواج اجباری را می‌آموزند

دو سال بعد از تصویب قانونی که می‌گوید: دختران زیر ۱۸ سال با رضایت والدین و قوه قضاییه و در «مواردی خاص» مثل حاملگی زودهنگام، یا زمانی که ازدواج مایه حفظ «آبروی خانواده» است، می‌توانند ازدواج کنند، مخالفان این قانون می‌گویند، تعداد ازدواج‌های زودهنگام در کشور رو به افزایش است و این مسئله ناشی از پیامد‌های منفی تصویب چنین قانونی است.

کد خبر : ۶۹۶۳۳
بازدید : ۱۲۲۸۴
دختران بنگلادشی نه گفتن به ازدواج اجباری را می‌آموزند
فرادید | هنگامی که مدینا بیگوم شنید یک دختر ۱۳ ساله در روستایشان واقع در مرکز بنگلادش قرار است به عقد ازدواج دربیاید، معطل نکرد. او یک راست سراغ والدین دختر رفت و آن‌ها را تشویق کرد ازدواج را به هم بزنند و با این کار دختر نوجوان را از دچار شدن به سرنوشتی که خود از آن گریخته بود، نجات داد.

بیگوم که اکنون ۱۹ سال دارد می‌گوید: «من والدینم را متقاعد کردم ازدواجم را لغو کنند و اجازه دهند تحصیلاتم را تمام کنم و قبل از آن که ازدواج کنم، روی پای خودم بایستم.»

بیگوم اکنون در «باشگاه اج» (Edge) به گروهی از دختران مهارت‌های دیجیتالی و انگلیسی می‌آموزد. او می‌گوید: «حالا والدینم کاملا به من ایمان دارند و من آنقدر اعتماد به نفس دارم که خودم از حقم دفاع کنم.»

باشگاه اج، طرح سازمان Brac، یک سازمان انگلیسی فعال در حوزه توسعه اجتماعی، است. این سازمان دختران را به مهارت‌های مختلف تجهیز می‌کند و حقوق شان را به آن‌ها می‌آموزد.

این طرح، علی رغم سنگ اندازی‌ها از سوی جناح‌های مختلف، موفقیت‌های زیادی در زمینه ایجاد برابری جنسیتی به دست آورده است.

دو سال بعد از تصویب قانونی که می‌گوید: دختران زیر ۱۸ سال با رضایت والدین و قوه قضاییه و در «مواردی خاص» مثل حاملگی زودهنگام، یا زمانی که ازدواج مایه حفظ «آبروی خانواده» است، می‌توانند ازدواج کنند، مخالفان این قانون می‌گویند، تعداد ازدواج‌های زودهنگام در کشور رو به افزایش است و این مسئله ناشی از پیامد‌های منفی تصویب چنین قانونی است.
دختران بنگلادشی نه گفتن به ازدواج اجباری را می‌آموزند
شیرین هوک

بنگلادش چهارمین کشور دنیا در زمینه ازدواج کودکان است، اما مخالفت‌ها علیه ازدواج زیر سن در این کشور بسیار جدی است.

شیرین هوک، موسس یک سازمان حقوق زنان Naripokko می‌گوید: «بعضی افراد که از این اقدام دولت حمایت می‌کنند می‌گویند: این اقدام چیز بدی نیست، چرا شما از تصویب این قانون ناراحت هستید؟ آن‌ها می‌گویند که به هرحال والدین دختران جوان باید از دادگاه اجازه بگیرند، بنابراین، این موارد توسط دادگاه بررسی می‌شود.»

او می‌افزاید: «اما سابقا کارمندان دولت سرزده به مراسم ازدواج می‌رفتند و به محض اینکه متوجه می‌شدند یک دختر یا پسر زیر سن قانونی دارد ازدواج می‌کند، این مراسم را متوقف می‌کردند. اما حالا آن‌ها گمان می‌کنند، بسیار خب، این ازدواج‌ها قانونی است و والدین از دادگاه مجوز گرفته اند. بعد از عقد دیگر نمی‌توان کاری کرد.»

هوک این سخنان را در جشنواره بین المللی زنان در داکا، که در آن تبعیض‌های عمیق بین حقوق زنان روستایی و شهری، و در حوزه‌های عمومی و خصوصی، موضوع بحث بود، ایراد کرد.

این نخستین باری است که داکا میزبان این جشنواره بین المللی با موضوع بزرگداشت توانمندی‌های زنان و مقابله با نابرابری جنسیتی است.
دختران بنگلادشی نه گفتن به ازدواج اجباری را می‌آموزند
نصرت جهان رافی، دختر ۱۹ ساله‌ای که بعد از گزارش آزار جنسی مدیر مدرسه به پلیس، توسط محلی‌ها آتش زده است.

این جشنواره در حالی در داکا برگزار می‌شود که درست اوایل همین ماه، دختری ۱۹ ساله اهل شهر کوچکی در جنوب شرق داکا، بعد از گزارش آزار جنسی مدیر مدرسه، به نفت آغشته و آتش زده شد. او ۱۰ روز بعد در بیمارستان جان باخت.

این حادثه مسائل اجتماعی‌ای که زنان قربانی تعرض بعد از گزارش این اتفاقات با آن مواجه می‌شوند را، برجسته کرد.
وزیر آموزش، دیپو مونی، می‌گوید: «تغییرات مثبتی برای زنان رخ داده است، به خصوص طی ۱۰ سال گذشته. تعداد دخترانی که برای آموزش‌های فنی و حرفه‌ای و پایه ثبت نام می‌کنند، افزایش یافته است. در بعض زمینه ها، مثل پزشکی، تعداد دختران از پسران بیشتر است و آن‌ها به مراتب موفق‌تر از پسران هستند. اما هنوز راهی طولانی پیش روی ماست.»

مونی یکی از ۱۴ وزیر زن کابینه در کشوری است که زنان در آن سابقه طولانی در موقعیت‌های مدیریتی دارند. امروز، نخست وزیر، رهبر اصلی‌ترین حزب مخالب، و سخن گوی پارلمان زن هستند.

هوک می‌گوید: «خیلی خب است که ما این تعداد زن در موقعیت‌های قدرتمند داریم. چنین چیزی برای ما اهمیت نمادین دارد و برای دختران جوان الهام بخش است. اما به هیچ عنوان کافی نیست. این تغییرات اساسی نیستند.»
هوک می‌گوید هنوز بسیاری از افرادی که در کتب درسی نقش دارند، بسیار محافظه کار و افراطی هستند، به نحوی که داستان‌ها یا نوع پوشش بخشی از جامعه همواره از کتب درسی حذف می‌شود.

مکتثره چاکما، که سازمان او برای دفاع از حقوق زنان بومی فعالیت می‌کند، می‌گوید: «امروز، بنگلادشی‌ها بسیار بازتر از گذشته هستند، اما این میزان از گشودگی در مورد حقوق زنان فقط در جامعه شهری دیده می‌شود. اگر شما به یک منطقه روستایی بروید و از کلمه «فمنیسم» استفاده کنید، بازخورد خوبی دریافت نخواهید کرد. در مناطقی که جنگ و درگیری وجود دارد، زنان قربانیان اصلی تجاوز، تجاوز گروهی، خشونت خانگی و آدم ربایی هستند.»

«من مواردی از تهدید به تجاوز و مرگ... به خصوص در زمانی که تلاش می‌کنند یک دختر بومی را بفروشند، شنیده ام. در برخی مناطق اگر دختران «خوب» نباشند، فروخته می‌شوند. این دختران معمولا به مردانی فروخته می‌شوند که بیشترین پول را بابتشان پرداخت کنند که اغلب یا ناتوانی‌های فیزیکی دارند، یا بسیار مسن هستند و یا زن و بچه دارند.»

او می‌گوید: «امروز دختران بومی و روستایی هم متوجه حقوق خود شده اند، اما هنوز اوضاع با داکا متفاوت است.».
اما تزافی حسین که سازمانش به توانمندسازی زنان اشتغال دارد، می‌گوید حتی زنان شهری هم هنوز در بسیاری از موارد مشکلات حقوقی دارند و مورد خشونت‌های خانگی قرار می‌گیرند.

الیتا کریم، روزنامه نگاری که با انتشار یک موزیک ویدیو دختران زیر ۱۹ سال را تشویق کرد بازی فوتبال انجام دهند و به سراغ ورزش بروند، می‌گوید، رسانه‌ها ماندن زنان بیرون از خانه برای تمرین یا یادگیری یک مهارت را بد جلوه می‌دهند.

با همه این‌ها هوک خوشبینانه به قضیه نگاه می‌کند. او می‌گوید: «دولت بسیار علاقمند است که چهره اش به عنوان مدافع حقوق زنان و توانمند سازی آن‌ها حفظ شود و ما می‌توانیم از همین فضا برای پیشبرد آرای خود استفاده کنیم. اما قطعا برای بسیج کردن زنان باید کار بیشتری انجام شود.»

منبع: گاردین
مترجم فرادید: عاطفه رضوان نیا
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید