زوجهای عاشق هنگکنگ زیر یک سقف زندگی نمیکنند
برطبق یک گزارش دولتی که در سال ۲۰۱۸ منتشر شده است، از هر ۱۰ زوج در هنگکنک ۱ زوج با همسرش زندگی نمیکند؛ و ۱۲ درصد از زوجهای بین ۲۵ تا ۳۴ سالهای که با هم زندگی میکنند، در واقع در خانه پدرومادرشان ساکن هستند. حتی اجاره یک واحد در یک واحد آپارتمان (پدیدهای در هنگکنگ که واحدهای آپارتمانی پارتیشنبندی شده است و هر یک از قسمتهای آن به یک خانواده اجاره داده میشود) هزینهای در حدود ۴۰۰۰ دلار هنگکنگ (۵۱۰ دلار آمریکا) در ماه خواهد داشت. این بخشها آنقدر کوچک است که معمولاً فقط یک تختِ خواب در آن جای میگیرد.
کد خبر :
۷۲۸۹۸
بازدید :
۶۹۸۴
فرادید | لَم لاک و جیسون چائو وقتی هر دو در تابستان سال ۲۰۱۲ در دیسنیلند کار میکردند، با هم آشنا و عاشق هم شدند. جیسون عاشق شخصیت اجتماعی لم و لم عاشق حمایتهای جیسون شد. لم به پیشنهاد ازدواج جیسون بله گفت. ۳ سال بعد آنها یک بچه داشتند. اما، برخلاف عشق رمانتیکی که داشتند، زندگیشان هیچ شباهتی به داستانهای افسانهای ندارد.
لاک، ۳۱ ساله است و با والدینش دریک هنگ کنگ زندگی میکند. او یکساعت با جایی که چائوی ۳۵ ساله به همراه والدینش زندگی میکند، فاصله دارد. دختر ۳ ساله آنها، یو، از دوشنبه تا سهشنبه با لاک است و آخر هفتهها را با چائو میگذراند. لاک میگوید، آنها نمیتوانند به هم ملحق شوند و با هم زندگی کنند؛ زیرا فضای اتاق خواب برای زندگی دو نفر بزرگسال و یک کودک بسیار کوچک است.
لاک میگوید: «اوایل تحمل چنین وضعیتی سخت بود. گاهی آنقدر از هم دوریم که شک میکنیم ازدواج کرده و متأهل هستیم. جدا از هم زندگیکردن حس مجردبودن ایجاد میکند. یکسال طول کشید تا به این شکل از زندگی عادت کنیم.»
اولین ماهی که یو متولد شد، مراقبت از او حتی با کمک مادرش بسیار سخت بود. «شوهرم نمیتوانست در امور مربوط به بزرگ کردن یو کمکی کند، زیرا او بسیار دور از من بود. ما نتوانستیم بزرگشدن یو را با هم تماشا کنیم.»
اگر چنین وضعیتی غیرطبیعی بهنظر میرسد باید گفت که تعداد چنین زوجهایی بهطرز شگفتآوری در هنگکنگ، که بهای مسکن در آن فراتر از توان خانوادههاست، روبهافزایش است. لاک و چائو در زمره زوجهایی هستند که تعدادشان بهسرعت روبهافزایش است و حتی با مشارکت هم نمیتوانند بهای یک خانه را تأمین کنند.
قیمتهای بالا، انتظارات پایین
برطبق یک گزارش دولتی که در سال ۲۰۱۸ منتشر شده است، از هر ۱۰ زوج در هنگکنک ۱ زوج با همسرش زندگی نمیکند؛ و ۱۲ درصد از زوجهای بین ۲۵ تا ۳۴ سالهای که با هم زندگی میکنند، در واقع در خانه پدرومادرشان ساکن هستند.
لاک قوانین محدودکننده استفاده از زمین و همینطور بهای مسکن در هنگکنگ را که طی ۹ سال گذشته رکوردار بالاترین بهای مسکن در جهان بوده است، مقصر ناتوانی زوجها در خرید خانه میداند.
برطبق مطالعۀ قدرتِ خرید بینالمللیِ مسکن که در سال ۲۰۱۹ انجام و در آن ۳۰۹ ابرشهر در ۸ کشور جهان رتبهبندی شدهاند، هنگکنگ گرانترین شهر است. بهای یک خانه با قیمت متوسط ۲۱ بار از درآمدِ سالانۀ یک خانوادۀ سطح متوسط بالاتر است. ایندرحالیست که در گرانترین بازار اروپایی مسکن در لندن، بهای خانه فقط ۸.۳ بار بالاتر از درآمد سالانه یک خانوادۀ سطح متوسط است.
حتی اجاره یک واحد در یک واحد آپارتمان (پدیدهای در هنگکنگ که واحدهای آپارتمانی پارتیشنبندی شده است و هر یک از قسمتهای آن به یک خانواده اجاره داده میشود) هزینهای در حدود ۴۰۰۰ دلار هنگکنگ (۵۱۰ دلار آمریکا) در ماه خواهد داشت. این بخشها آنقدر کوچک است که معمولاً فقط یک تختِ خواب در آن جای میگیرد.
درآمد ماهانه متوسط برای کارگران هنگکنگی که بین ۱۵ تا ۲۴ سال هستند ۱۰.۷۵۰ دلار هنگکنگ است و کارگران بین ۳۰ تا ۳۹ سال ۲۱۰۰۰ دلار هنگکنگ در ماه درآمد دارند. مایکل روزِ، مدیرعامل پیشین برنامه سرمایهگذاری در هنگکنگ، میگوید: «حتی اگر زن و شوهر شغل خوبی داشته باشند، باز هم خانوادههای سطح متوسط به سختی میتوانند خانهای با سایز مناسب تهیه کنند.»
عصبانیت از بهای زیاد مسکن تظاهرات اخیر در هنگکنگ را تشدید کرده است. اگرچه جرقههای ابتدایی تظاهرات به واسطه لایحۀ استرداد- که اکنون دولت درباره آن عقبنشینی کرده - و همینطور نگرانی نسبت به نفوذ پکن و بنبست برای رسیدن به سطح بالاتری از دموکراسی زده شد؛ کلافگی مردم از شکست دولت در مبارزه با نابرابری و همینطور نگرانیها از تأثیر مهاجرتها به سرزمینِ اصلیِ چین بر بهای مسکن، از دلایل زیرلایۀ این تظاهرات هستند.
لاک در رسانه کار میکند و چائو در دیسنیلند شاغل است و دستمزد هر دو پایینتر از سطح میانگین است. آنها به والدین خود اجاره پرداخت نمیکنند، اما همچنان برای پسانداز پول برای خرید خانه مشکل دارند؛ زیرا هزینههای بزرگکردن فرزند در هنگکنگ بسیار بالاست.
چائو میگوید: «برنامه داریم با هم زندگی کنیم، اما این برنامه در کوتاه-مدت قابل دسترس نیست.»
با هم و از هم جدا
زوجهای هنگکنگی برای آنکه بتوانند با هم زندگی کنند باید به دنبال راههای جایگزین مانند زندگی در خانههای عمومی بگردند. اما دسترسی به یک آپارتمان عمومی کار آسانی نیست؛ زیرا تقاضا برای این خانهها زیاد است و تعداد آنها کم. هر زوج بهطور میانگین باید تقریباً ۵ سال و نیم برای دسترسی به این خانهها در فهرست انتظار باشد. از ماه جولای امسال، ۱۴۷ هزار نفر در لیست انتظار بودهاند.
بیشتر بخوانید:
چرا با یک انیمه ازدواج کردم؟
تفریحگاه شگفتآور عروس؛ نقشه جاسوسان موساد برای پوشش
چینیها برای خرید کارت نمیکشند، فقط لبخند میزنند
کتی تام، ۲۸ ساله و شوهرش لوئیس لی، ۳۲ ساله است. آنها توانستند یک خانه عمومی پیدا کنند، زیرا همسرش از سال ۲۰۱۲، یعنی سالها قبل از اینکه در سال ۲۰۱۷ ازدواج کنند، برای گرفتن یکی از این خانهها ثبتنام کرده بود.
تام میگوید: «ما از ازدواجمان مطمئن بودیم برای همین حتی پیش از پیدا کردن خانه با هم ازدواج کردیم.»
این زوج مجبور شدند قبل از آنکه صاحب یک آپارتمان ۲۱ متری شوند، یکسال را جدا از هم زندگی کنند.
«جدا زندگی کردن باعث شده بود فکر کنیم خانوادهمان کامل نیست، اما حالا راضی هستیم که در کنار هم زندگی میکنیم. بدون اینکه در کنار هم باشیم فکر داشتن بچه را هم نمیکردیم».
نبود اشتیاق در زوجهایی مانند تام و لی برای داشتن فرزند، آینده هنگکنگ را نیز تحت تأثیر قرار میدهد؛ زیرا آینده هنگکنگ به تصمیم زوجهایی مانند آنها بستگی دارد. میزان فرزندآوری در هنگکنگ به سرعت رو به کاهش است ؛ بر اساس آمارهای دولتی، میزان تولد بیش از ۵۰ درصد کاهش داشته و از ۱۶.۸ تولد در هر ۱۰۰۰ نفر در ۱۹۸۱ به ۷.۷ نفر در هر ۱۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۷ کاهش یافته است.
هنگکنگ همچنین یکی از پیرترین کشورهای آسیایی است. جمعیت پیر هنگکنگ یک-سوم جمعیت این کشور را تا سال ۲۰۳۶ تشکیل خواهد داد. اگر میزان تولد با روند کنونی ادامه یابد، بچههای زیر ۱۵ سال فقط ۱۰ درصد از جمعیت هنگ کنگ را تا سال ۲۰۶۶ تشکیل خواهند داد.
روشن نگه داشتن آتش عشق
یکی دیگر از نگرانیها نبود روابط سالم بین زوجهایی است که مجبورند جدا از هم زندگی کنند.
آمارهای جمعیت شناختی یگانه نگرانی نیست؛ بلکه حفظ بنیان خانواده و رابطه سالم نگرانی مهمتری است. چطور میتوانید یک ازدواج را بدون اینکه با هم زندگی کنید سالم نگه دارید؟
ولیفرد ونگ و جویس لئونگ، هر دو ۳۰ ساله و زن و شوهر هستند.
جویس لیونگ در تخت دوران کودکی به همراه عروسکهایش و همسرش با پدر و مادرش زندگی می کند.
آنها میدانستند سالها نمیتوانند با هم زیر یک سقف زندگی کنند؛ با این وجود با هم ازدواج کردند.ونگ میگوید برای دیدن هم قرار ملاقات میگذارند. «شاید عجیب باشد، اما دور بودن از هم شعلههای عشق را روشن نگه میدارد.»
لاک و چائو هم با هم قرار ملاقات میگذارند. آنها گاهی که پدر و مادرشان میتوانند مراقب یو باشند، سفری به ژاپن میروند. چائو آخر هفتهها تا آنجا که میتواند با یو و لاک در ایستگاه قطار قدم میزند و بعد به خانه باز میگردد.
در این بین، فقط جوانهای هنگکنگی نیستند که زیستن در کنار هم برایشان آرزوست. ما هوآی، ۶۹ سال دارد و همسرش جین گیو فی، ۶۲ ساله است. آنها با هم در یک آپارتمان اشتراکی در فضایی ۵.۵ مترمربعی زندگی میکنند. جین اهل پکن است و خانهای در آنجا دارد. او که به خاطر فضای غیربهداشتی آپارتمان بیمار شده است، هر از گاهی به چین میرود. اجاره بهای این آپارتمان اشتراکی دو-سوم حقوق ما هوآی است. آنها برای دریافت آپارتمان عمومی ثبت نام کردهاند و ۳ سال است خبری نیست.
با این حال هر دو از شرایطشان و از اینکه یکدیگر را دارند بسیار خوشحالند.
۰