محمود کدخدایی؛ سلطان وحشت

محمود کدخدایی یک شخصیت خاص در ورزش ایران است؛ کسی که شهرتش را نه در میادین ورزشی، بلکه خارج از آن به دست آورده است.

کد خبر : ۷۳۸۰۵
بازدید : ۱۶۰۵۳
فرهاد عشوندی | محمود کدخدایی، کشتی گیر آزادکار ایرانی، یکی از افرادی بود که در دهه ۶۰ برای کار به ژاپن رفت. در میان جوان‌های دهه ۶۰ که در گیر و دار بیکاری بار سفر به ژاپن بسته بودند تا با انجام کار‌های سخت، پولی به جیب بزنند، به جرات می‌توان گفت که محمود کدخدایی یکی از خاص‌ترین‌ها بود.

«سلطان وحشت» لقب کدخدایی بود و همین لقب کافی است تا از خاص بودن او در میان ایرانی‌های ساکن ژاپن مطمئن شوید. قهرمان سابق کشتی آسیا، سال‌های سال با حواشی مختلف در ژاپن زندگی کرد و حالا در تهران، یک زندگی عادی دارد.

شما در دوران ورزشی تان هیچ وقت در حد یک قهرمان جهان یا المپیک ظاهر نشدید.

کشتی ورزش بسیار سختی است. بسیار طاقت فرسا، ولی خدا شاهد است که سه برابر بیشتر از همه ورزش می‌کردم. اما نشد.

در حال حاضر از زندگی خودتان راضی هستید؟

خدا را شکر.

احتمالا می‌توان گفت: اگر نیمه اول را باختید، نیمه دوم را بردید؟

از اینکه خدا خانواده خوبی به من داده خوشحالم. خدا را شکر که سلامت هستم و زیاد هم از زندگی انتظار ندارم. زندگی می‌کنم و از اینکه سلامت هستم و نیاز به کسی ندارم راضی هستم.

چه کسی بین کشتی گیر‌های امروز شما را یاد جوانی‌های خودتان می‌اندازد؟

من در زمانی که کشتی می‌گرفتم هم بالای بدن حریف کار می‌کردم و هم پایین. الان، اما اینطور ورزشکاری وجود ندارد. الان کشتی گیر‌ها همه زیر می‌گیرند و به نظر من هم زیر‌های خوبی نمی‌گیرند. البته به هر حال مدال می‌گیرند و قابل تقدیر است، اما من زیاد پسند نمی‌کنم.

در دوره شما آنالیز هم نبود. کشتی گیر باید همه کار را خودش می‌کرد.

دقیقا. الان کشتی گیر‌ها باید بروند دنبال ایراد‌هایی که دارند، اما می‌روند دنبال دارو و دوپینگ می‌کنند. کشتی آلوده شده. آن زمان خدا شاهد است ما با نان و پنیر کشتی می‌گرفتیم. اگر هم ایرادی داشتیم به دنبال برطرف کردن ایراد می‌رفتیم. الان خوشبختانه اوضاع بهتر شده، اما کشتی گیر‌ها دنبال ایراد‌ها نمی‌گیرند. ولی به هر حال همه زحمت می‌کشند و همه را دوست دارم.

به عقب برگردید، چه تغییری در روش زندگی تان ایجاد می‌کنید؟

اگر من این تجربه را داشتم، قطعا کشتی را به این راحتی کنار نمی‌گذاشتم. ده سالی برای این رشته زحمت کشیده بودم. یعنی من واقعا خودم را صرف این رشته کردم.
شما بین کشتی گیر‌ها هم خوشتیپ بودید و هم فنی کشتی می‌گرفتید. یعنی همه هم نظر هستند که خیلی حیف شد.

قسمت من هم این بوده. واقعا من خودم را صرف کشتی می‌کردم. من از صبح بلند می‌شدم و زندگی ام کشتی بود تا بخوابم. به جرات می‌توانم بگویم هیچکس اندازه من تمرین نمی‌کرد.

از شما یک دورانی هیولا ساخته بودند. آن هیولا چقدر خود واقعی شما بود؟

من الان ده سالی است که تهران زندگی می‌کنم. درگیری برای همه در همه زندگی هست. من هم نه با مردم کار دارم نه آن‌ها با من کار دارند. یکسری چیز‌ها را، اما چون نمی‌شود باز کرد، من هم نمی‌گویم تا بتوانم زندگی خودم را انجام دهم. کوچکترین مشکلی هم با کسی ندارم. یکسری اتفاق به وجود آوردند و داستان درست کردند.

منظورمان این است که چقدر حرف‌هایی که زده شد راست بود و چقدر دروغ؟

۹۹ درصد همه چیز‌هایی که رد و بدل شد دروغ بود. خدا را شکر مردم با ما برخورد می‌کنند و از برخوردشان معلوم است این دروغ‌ها را باور نکردند.

سفر به ژاپن به خاطر پول بود یا، چون شرایط خوب نبود به این کشور رفتید؟

کلا ما آسیب روحی دیدیم. من یادم هست ۱۷ سال سن داشتم قهرمانی آسیا بود. من انتخابی تهران کشتی گرفتم، قهرمانی کشور هم اول شدم و .... متاسفانه آقای معزی پور، شاگرد خودش را که الان هم با هم دوست هستیم، به جای من به مسابقات بردند. من را کنار گذاشتند و تنها علت هم این بود که ایشان شاگرد آقای معزی پور بودند و گفتند من جوان هستم. در حالیکه من خیلی آماده بودم و زحمت زیادی کشیده بودم.
آقای حمیدی هم متاسفانه آنجا بازنده شدند و در مسابقات ۲۲ بهمن دوباره این من بودم که اول شدم. دو ماه بعد از بازی‌های آسیایی، من راهی بلغارستان شدم و آنجا هم خیلی خوب بودم. سال ۱۹۸۳ هم که ما برای جهانی انتخاب شدیم، اگر خاطرتان باشد معمولا در کشتی‌ها اول فرنگی شروع می‌شود بعد آزاد.
آنجا مسابقات فرنگی که شروع شد و سیاست‌ها هم مشخص نبود که ما باید با اسرائیل کشتی بگیریم یا خیر؟ کشتی گیر به هر حال یک سرباز است. بعد که بازی‌های فرنگی تمام شد قرار بود ما برای بازی‌های آزاد وزن کشی کنیم. به ما خبر رسید که اعلام شده کشتی نگیریم.
دستور دادند که تیم برگردد و کشتی نگیرد و ما هم برگشتیم. سال ۱۹۸۴ هم المپیک لس آنجلس بود. تحریم کردند و تیم ندادند. باز ۱۹۸۵ یک روز مانده به مسابقات ما را خط زدند.
این روز‌ها دقیقا چه می‌کنید و چقدر ورزش را دنبال می‌کنید؟

عاشق ورزش بودم و هنوز هم هستم و همچنان ورزش را دنبال می‌کنم.

شما به هر حال یکی از ورزشکاران اسمی ایران بودید و یک عقبه خاص و ورزشی از شما وجود دارد. از آن دهه ۶۰ و خود کشتی‌های تان برای ما می‌گویید؟

من کشتی را از همان سال ۵۷ شروع کردم. فکر کنم هنوز هم انقلاب نشده بود. بعدش هم درگیر انقلاب بودیم و ورزش تعطیل بود. اما بعد دوباره در باشگاه فردوسی کشتی را شروع کردم. تا رسیدیم به اینجا که الان هستیم. حدودا دو سالی تمرین می‌کردم. در تیم ملی جوانان و نوجوانان هم بودم.
متاسفانه مسابقات برون مرزی کم شرکت کردم. چون زمان جنگ هم بود و دوران خوب کشتی من هم به این اتفاق گره خورد. ورزش به اولویت چندم پیوست و زیاد رسیدگی نمی‌شد. کشتی هم در ابتدای انقلاب خیلی مورد توجه قرار نمی‌گرفت. من یادم هست سال ۱۳۶۳-۱۳۶۴ در جام تختی هم کشتی گرفتم.
کشتی من هم انتخاب کردند که از تلویزیون پخش شود. کشتی هم که پخش می‌شد، جمعیت تماشاگر بیشتر در کادر مشخص بودند و من یادم هست حتی مرحوم مادرم می‌گفت: چرا اسمت بیشتر می‌آید و تصویرت نیست!
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید