دایناسور‌ها دوباره به زمین بازمی‌گردند؟!

دایناسور‌ها دوباره به زمین بازمی‌گردند؟!

این امر با پیشرفت‌های باورنکردنی‌ای که در سال‌های اخیر در علم ژنتیک و زیست صورت گرفته است، امری غیرممکن نخواهد بود و اکثر محققان دستیابی به این امر را کاری بسیار سخت و پیچیده، اما ممکن می‌دانند.

کد خبر : ۷۴۹۰۱
بازدید : ۱۵۳۳۱
دایناسور‌ها دوباره به زمین بازمی‌گردند؟!
با وجود گذشت میلیون‌ها سال از انقراض دایناسورها، علاقه دانشمندان به شرایط و شیوه زندگی این جانداران عظیم‌الجثه باعث شده است تلاش‌های گسترده و جهانی‌ای به منظور بررسی شیوه‌های ممکن بازگرداندن دایناسور‌ها به دنیای کنونی آغاز شود.
این امر با پیشرفت‌های باورنکردنی‌ای که در سال‌های اخیر در علم ژنتیک و زیست صورت گرفته است، امری غیرممکن نخواهد بود و اکثر محققان دستیابی به این امر را کاری بسیار سخت و پیچیده، اما ممکن می‌دانند.

نظریه‌های مطرح درباره کشف دی‌ان‌ای دایناسور‌ها
دی‌ان‌ای درون کهربا: پارک ژوراسیک بر اساس ایده استخراج دی‌ان‌ای دایناسور‌ها از درون شکم حشره‌ای که درون کهربا به دام افتاده و سالم باقی مانده، ساخته شد.
با اینکه ممکن است این طرح در نگاه اول امکان‌پذیر به نظر برسد، اما احتمال اینکه دانشمندان بتوانند دی‌ان‌ای قابل استفاده دایناسور‌ها را از درون شکم حشره‌ای پیدا کنند، بسیار بعید به نظر می‌رسد. برای انجام این کار دانشمندان به گونه‌ای خاص از حشرات، پشه‌ای ماده که دقیقا قبل از به‌دام‌افتادن درون صمغ درختان، مقدار زیادی از خون دایناسور‌ها را مکیده باشد، نیاز خواهند داشت.
از آنجایی که فسیل‌شدن درون کهربا به خودی خود پدیده‌ای بسیار نادر به شمار می‌رود، از این رو یافتن چنین پشه‌ای نیز تقریبا غیرممکن خواهد بود. کمبود گونه جانوری مورد نیاز تنها مشکلی نیست که بر سر راه شبیه‌سازی دایناسور‌ها وجود دارد، بلکه بیشتر حشرات کشف‌شده درون کهربا بسیار جوان‌تر از آن هستند که بتوانند خون دایناسور‌ها را درون شکم خود داشته باشند، زیرا پیش از اینکه حشرات در درون صمغ به دام بیفتند، دایناسور‌ها منقرض شده بودند.
از سویی دیگر، بسیاری از حشرات پس از به‌دام‌افتادن درون صمغ گیاهان، از درون به بیرون پوسیده می‌شوند و به این شکل هیچ ماده‌ای برای دانشمندان باقی نخواهد ماند تا بتوانند چیزی از درون آن استخراج کنند. در نهایت، نمونه‌های احتمالی باید به شدت خشک باشند، زیرا دی‌ان‌ای در حضور آب به سرعت از بین می‌رود. در خوشبینانه‌ترین حالت، اگر چنین نمونه‌ای هم پیدا شود، استخراج دی‌ان‌ای از خون درون شکم پشه کار بسیار دشواری خواهد بود.
خون مملو از دی‌ان‌ای دایناسور درون بدن پشه قرار دارد، بدنی که از دی‌ان‌ای مخصوص به خود پشه برخوردار است. همچنین امکان به‌دام‌افتادن دی‌ان‌ای دیگر سلول‌ها درون صمغ نیز وجود دارد که می‌تواند نمونه مورد نظر را به خود آلوده کند. حتی دی‌ان‌ای بدن دانشمندانی که تلاش دارند دی‌ان‌ای دایناسور را استخراج کنند نیز می‌تواند نمونه را آلوده کند.

کشف دی‌ان‌ای درون استخوان‌های فسیل‌شده: متأسفانه آنچه به‌عنوان استخوان‌های فسیل‌شده دایناسور‌ها در گوشه‌گوشه دنیا کشف و استخراج می‌شود استخوان به مفهوم امروزین آن نیست. در میلیون‌ها سال از فرایند فسیل‌شدگی، مواد آلی موجود در استخوان‌ها تماما از بین می‌روند و به جای آن‌ها مواد معدنی جایگزین می‌شوند.
از این رو، این تکه‌های استخوانی که به‌عنوان استخوان دایناسور می‌بینیم در حقیقت تکه‌های سنگی است که به شکل و قالب استخوان‌های دایناسور‌ها بر جای مانده و فاقد هرگونه ماده آلی ازجمله دی‌ان‌ای است.
با وجود مطالب گفته‌شده، چندی‌قبل گروهی از دیرینه‌شناسان موفق شدند بافت نرمی را درون استخوان‌های یک «تیرانوسوروس» (Tyrannosaurus rex) بیابند. وقتی دکتر «مری شوایتز» از دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی مواد معدنی را از قطعه‌ای از فسیل این تیرانوسوروس ۶۸ میلیون‌ساله زدود، به الیاف شفاف و انعطاف‌پذیری رسید که به رگ‌های خونی شباهت دارند.
همچنین آثاری از آنچه سلول‌های خونی به نظر می‌رسید، پیدا شد. سلول‌های دیگری که به سلول‌های سازنده و نگهدارنده استخوان (اوستئوسیت‌ها) شباهت داشت نیز کشف شد. اینکه آیا این بقایای نرم متعلق به دایناسور است یا مواد ارگانیکی‌ای است که بعدا به فسیل راه یافته، معلوم نیست.
اما اگر تکه‌هایی از مولکول‌های دایناسور اصلی در آن وجود داشته باشد، سرنخ‌های تازه‌ای درباره ارتباط میان تیرانوسوروس و گونه‌های زنده مانند پرندگان به دست خواهد داد. تاکنون دانشمندان موفق نشده‌اند دی‌ان‌ای را از این بافت نرم استخراج کنند. با اینکه کشف این بافت لزوما موفقیت در استخراج دی‌ان‌ای را از درون فسیل تضمین نمی‌کند، اما احتمال این موفقیت را در چند سال آینده افزایش می‌دهد.

ایجاد تغییرات ژنتیکی در جانداران نزدیک به خانواده دایناسورها: در نظریه‌ای دیگر دانشمندان اظهار کردند که با ایجاد تغییرات ژنتیکی وسیع در جاندارانی که به عنوان نزدیک‌ترین خویشاوندان دایناسور‌ها شناخته می‌شوند (مانند پرندگان و تمساح‌ها) می‌توان به گونه‌ای از این جانداران دست پیدا کرد.
با وجود مورد قبول واقع‌شدن این نظریه، تلاش دانشمندان هنوز به نتیجه نرسیده است. ایده دیگر این است که دانشمندان توالی ژنوم دایناسور‌ها را به دست آورده و رشته‌های مورد نیاز و مفقود آن را بازسازی کنند. در حال حاضر امکان انجام چنین کاری وجود ندارد.
دستیابی به توالی ژنوم انسان ۱۳ سال طول کشید و نتیجه نهایی این توالی چیزی نبود که دانشمندان بتوانند با استناد به آن یک انسان دیگر را شبیه‌سازی کنند. از این رو بازسازی رشته‌هایی از ژنوم دایناسور‌ها نیازمند فناوری‌ای است که فراتر از توانایی‌های امروزی انسان است.

جدا از تمامی این موضوعات، رایج‌ترین شیوه شبیه‌سازی که امروزه مورد استفاده قرار دارد، انتقال اتمی است. دانشمندان هسته یک سلول را درون سلول دیگری از همان گونه که هسته آن تخریب شده، قرار می‌دهند. در‌حال‌حاضر هیچ سلول دایناسوری وجود ندارد که بتواند نقش سلول میزبان را برعهده بگیرد. ازاین‌رو دانشمندان باید شیوه‌ای متفاوت را برای رشددادن دی‌ان‌ای دایناسور‌ها بیابند.
منبع: ScienceUncovered
ترجمه: زینب همتی
۱
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید