اگر میخواهید کودکانتان زبان باز کنند، بخوانید
«یکی از ویژگیها این است که باید با گامِ بلندتر – در حدود یک اُکتاو بالاتر – صحبت شود. نکته دیگر این است که منحنیِ آهنگِ صدا پرپیچ و خم و اغراقآمیز است؛ یعنی اوجها بالاتر و نجوای کلام، بسیار پایینتر است؛ که باعث میشود صدا پرهیجان و شاد به نظر برسد.» «و در آخر اینکه، مکثهایِ بین عبارات طولانیتر است و کلام آهستهتر جاری میشود تا کودک فرصت کافی برای مشارکت در این تعامل اجتماعی را پیدا کند.»
کد خبر :
۷۶۷۱۵
بازدید :
۴۱۲۹
فرادید | «گاگا میخوای؟» «تو نینی کوچویوی کی هَشتی؟»
اگر ایدهتان درباره «بچهگانه صحبت کردن» این است که طوری صحبت کنید گویی دچار حالت تهوع شدهاید، وقتش رسیده در این مورد آموزش ببینید.
در حقیقت، بچهگانه صحبت کردنِ واقعی، که بر اساسِ نتایج یک تحقیقِ جدید میتواند باعث تقویتِ مغزِ نوزاد و رشدِ گفتارِ او شود، همان گفتارِ بزرگسالانه است که با حسی متفاوت ارائه میشود.
ناجا فِجران رامیرِز، استادیار بخشِ زبانشناسی در دانشگاهِ واشنگتن، میگوید: «گفتارِ بچهگانه همان ادای درستِ کلمات و کاربرد قواعد دستوریِ درست است، اما با گامِ (pitch) بالاتر، سرعتِ اجرای (tempo) آهستهتر و آهنگِ صدای (intonation) اغراقآمیزتر ادا میشود.
«تصور اکثر افراد از صحبتِ بچهگانه، ترکیبی از واژهها و صداهای خندهدار (یا بیمعنی) است که با قواعدِ دستوریِ نادرست ادا میشود.»
«مثلاً جملهای مثل این: کشفاشو تو پاهای کولوچوش!»
شیوۀ صحبتِ پدر و مادر با کودک که تقریباً در تمامِ زبانهای جهان مرسوم است، به «گفتارِ بچهگانۀ واقعی» معروف است. پیش از این به آن «گفتارِ مادرانه» گفته میشد؛ اما از آنجا که کودک فقط در معرضِ کلام مادر نیست و پدر و سایر اطرافیان نیز با او صحبت میکنند، به آن «گفتارِ والدین» گفته میشود. مراقبین و اطرافیانِ کودک به صورتِ ذاتی و غریزی میدانند که باید با کودک صحبت کنند تا او صحبت کردن را بیاموزد.
پاتریشیا کُهل، یکی از رؤسای مؤسسه یادگیری و علومِ مغز در دانشگاه واشنگتن، که دهها سال است درباره زبانِ کودکان تحقیق میکند، میگوید: «بچهگانه صحبت کردن باید ۳ ویژگی داشته باشد.»
«یکی از ویژگیها این است که باید با گامِ بلندتر - در حدود یک اُکتاو بالاتر - صحبت شود. نکته دیگر این است که منحنیِ آهنگِ صدا پرپیچ و خم و اغراقآمیز است؛ یعنی اوجها بالاتر و نجوای کلام، بسیار پایینتر است؛ که باعث میشود صدا پرهیجان و شاد به نظر برسد.»
بیشتر بخوانید:
«و در آخر اینکه، مکثهایِ بین عبارات طولانیتر است و کلام آهستهتر جاری میشود تا کودک فرصت کافی برای مشارکت در این تعامل اجتماعی را پیدا کند.»
کُهل میگوید، به نظر میرسد که تشویقِ «مغزِ اجتماعی» کلیدِ تقویتِ گفتار و زبان کودک است.
همه کودکان به صورت غریزی این نوع گفتار را ترجیح میدهند - که گویی سیستم اعصاب آنها برای چنین گفتاری طراحی شده است.
کُهل برای آنکه نشان دهد کودکان به «گفتارِ والدین» یا «بچهگانه صحبتکردنِ واقعی» واکنش نشان میدهند، یک آزمایش انجام داد. او یک کودکِ ۷-ماهه به نام پاول را که روی پای مادرش نشسته بود در معرضِ دو نوع کلامِ متفاوت قرار داد.
در سمتِ چپِ پاول، در پشتِ دیوار، یک زن به مدتِ ۸ دقیقه با کلامِ بچهگانه صحبت میکند. در سمتِ راستِ پاول، یک زن طی همین مدت، با زبانِ معمولِ بزرگترها صحبت میکند. این آزمایش بارها تکرار میشود و هر بار پاول به زبانِ بچهگانه واکنش نشان میدهد.
مطالعاتِ کُهل نشان میدهد وقتی نوزادان به کلام گوش میدهند، «نهتنها منطقه شنیداری کورتکس مغزشان روشن میشود بلکه منطقۀ حرکتی نیز فعال میشود که در نهایت به عملِ صحبت کردن میانجامد.» برای همین وقتی با کودک صحبت میکنید واکنشهای لب و نگاه او طوری است که گویی میخواهد پاسخ شما را بدهد.
کُهل میگوید: «هرچه والدین بیشتر در خانه از زبانِ بچهگانه برای ارتباط با نوزاد و کودک استفاده کنند، مهارتهای زبانی کودک بهتر و سریعتر پیشرفت میکند؛ بنابراین کودکانه صحبت کردن کاتالیزورِ اجتماعیِ زبان محسوب میشود که نه تنها کودکان را به گوش دادن بلکه به صحبت کردن تشویق میکند.»
آیا میتوان زبان کودکانه را یاد گرفت؟
کُهل و فِرجان رامیرِز در مطالعهای که در سال ۲۰۱۸ انجام دادند، نشان دادند کودکانِ والدینی که در زمینه زبان بچهگانه آموزش دیده بودند، خیلی بیشتر برای صحبت کردن تلاش میکردند و در مقایسه با کودکانی که والدینشان چنین آموزشهایی دریافت نکرده بودند، تا سن ۱۴ ماهگی، تعداد واژگانِ بیشتری بلد بودند.
آنها این آزمایش را بروی کودکان در سنین ۱۸ ماهگی نیز تکرار کردند.
فِجران رامیرز میگوید: «کودکانِ والدینی که در این زمینه آموزش دیده بودند دو برابر بیشتر از کودکانی که والدینشان آموزش ندیده بودند، کلمات واقعی، مانند شیر و توپ، را تولید میکردند.»
او افزود: کودکانی که والدینشان آموزش دیده بودند به طور متوسط ۱۰۰ کلمه بلد بودند؛ در حالی که گروهِ کنترل، شامل کودکانی که والدینشان آموزش ندیده بودند، فقط ۶۰ کلمه میتوانستند تولید کنند.
برای اندازهگیریِ تعداد واژگانی که دو گروهِ آزمون و کنترل بلد بودند، برای مدت یک هفته به لباسهای آنها دستگاه ضبطِ صدا وصل شد تا تمامِ فعالیتهای تعاملی آنها ضبط شود.
کُهل میگوید: «کودکان زبان را در فرایندِ مشارکت اجتماعی یاد میگیرند. آنها باید به سمتِ برقراریِ ارتباط سوق داده شوند. آنها باید بخواهند که در این فرایند شرکت کنند و بچهگانه صحبت کردن به آنها در این زمینه کمک میکند.»
۰