علی نصیریان؛ بزرگ آقای سینمای ایران

علی نصیریان؛ بزرگ آقای سینمای ایران

نصیریان همانند علی حاتمی و بهرام بیضایی، درام‌نویسی بود که با ظرفیت‌های دراماتیک موجود در ادبیات و فرهنگ عامیانه و کهن ایرانی و نیز نمایش‌ها و شکل‌های نمایشی سنتی مثل سیاه‌بازی، پرده‌خوانی و نقالی آشنا بود و به آن‌ها توجه داشت.

کد خبر : ۹۰۲۲۵
بازدید : ۷۸۶۱
علی نصیریان در جوانی
پرویز جاهد | مش اسلام، آقای هالو، تقی پستچی، میرزا نوروز، ستارخان، مظفرالدین شاه، فرحان «ناخداخورشید»، ابوالفتح میرزای صحاف «هزار دستان» و «کمیته مجازات»، دایی غفور «بوی پیراهن یوسف» و بزرگ آقای سریال «شهرزاد»، نقش‌هایی است که هر کدام، بخشی از شمایل مردانه بازیگری را می‌سازند که بیش از ۶۰ سال بر صحنه تئاتر و سینما و صفحه تلویزیون ایران فعالیت داشته و درخشیده است.

شاید عنوان بازیگر، برای توصیف شخصیت مردی که از ستون‌های تئاتر و سینمای ایران است، عنوان گویایی نباشد، چرا که نصیریان علاوه بر بازیگری، از چهره‌های شاخص و پیشگام نمایشنامه‌نویسی مدرن در ایران است و در کنار اعضای گروه هنر ملی تئاتر ایران و چهره‌هایی، چون شاهین سرکیسیان، عباس جوانمرد، منوچهر انور، بهرام بیضایی، حسین کسبیان، بهزاد فراهانی، جمشید لایق و بیژن مفید و با آثار نمایشی‌ای که نوشت و به روی صحنه برد، سهم مهمی در ارتقای هنر نمایش در ایران داشته و باعث شکل‌گیری جریانی نوین و متفاوت با نمایش‌های لاله‌زاری در تئاتر ایران در دهه چهل شده است.

نصیریان که دانش آموخته جامعه باربد و مکتب تئاتری عبدالحسین نوشین و شاهین سرکیسیان بود، کار‌های جدی نمایشی‌اش را با نمایشنامه‌نویسی و کارگردانی و بازیگری در تله‌تئاتر‌های دهه‌های سی و چهل تلویزیون ایران آغاز کرد.
در این تله تئاترها، او یا متن‌های خود و نمایشنامه نویسان دیگر ایرانی و خارجی مثل لوئیجی پیراندلو، مکس روکت، موریس شارل رنار و پرویز صیاد را اجرا می‌کرد یا در کار‌های دوستان بازیگر و کارگردانش مثل عزت‌الله انتظامی، جعفر والی، اسماعیل شنگله و عباس جوانمرد روی صحنه ظاهر می‌شد.

«استعمال دخانیات ممنوع»، «لونه شغال»، «پهلوان کچل»، «امیر ارسلان»، «آقای هالو»، «گوهر شب چراغ»، «افعی طلایی»، «بلبل سرگشته»، «سیاه» و «بنگاه تئاترال» از جمله نمایشنامه‌های علی نصیریان است که در فاصله سال‌های آخر دهه سی و اوایل دهه چهل، به‌صورت تله تئاتر در تلویزیون ایران اجرا شده یا به روی صحنه تئاتر رفته‌اند.
نصیریان همانند علی حاتمی و بهرام بیضایی، درام‌نویسی بود که با ظرفیت‌های دراماتیک موجود در ادبیات و فرهنگ عامیانه و کهن ایرانی و نیز نمایش‌ها و شکل‌های نمایشی سنتی مثل سیاه‌بازی، پرده‌خوانی و نقالی آشنا بود و به آن‌ها توجه داشت. نمایشنامه «سیاه» نصیریان که در سال ۱۳۴۰ نوشت، به روابط پشت‌صحنه بازیگران نمایش‌های سیاه بازی و تخت حوضی می‌پرداخت.
علی نصیریان
چند سال پس از آن نیز او نمایشنامه «بنگاه تئاترال» را نوشت که از بهترین متون نمایشی مدرن ایرانی است که در قالب نمایش تخت حوضی نوشته شد و در سال ۱۳۵۳ در جشن هنر شیراز به روی صحنه رفت. نصیریان موفق شد، زبان و فرم‌های نمایشی نوینی را بر اساس افسانه‌های عامیانه و شکل‌های نمایش سنتی ایرانی به‌وجود آورد که پیش از او وجود نداشت.
نمایشنامه «بلبل سرگشته» نصیریان، یکی از نخستین متن‌های جدی نمایشی در ایران است که با تکیه بر ظرفیت‌های قصه‌های فولکلوریک ایرانی در سال ۱۳۳۵ نوشته شد. «بلبل سرگشته»، در سال‌های مختلف، نه تنها بار‌ها در تالار سنگلج تهران اجرا شد بلکه نصیریان آن را در سال ۱۹۶۰ در تئاتر دولویل پاریس نیز روی صحنه برد.

علی نصیریان با بازی در فیلم «گاو» ساخته داریوش مهرجویی، در نقش مش اسلام، فعالیت سینمایی‌اش را آغاز کرد و قابلیت‌های بازیگری‌اش را به نمایش گذاشت. کاراکتری که با هوش نسبی‌اش، در میان مردم ساده‌لوح روستای فقرزده بَیل، به مثابه عقل کل روستا، برای معضلات روستاییان در مواجهه با بلوری‌ها و جنون مش حسن، راه‌حل‌های ساده‌انگارانه‌ای ارائه می‌کرد.
او قبل از ساخته شدن فیلم «گاو»، در تله تئاتری به همین نام به کارگردانی جعفر والی که بر اساس یکی از داستان‌های «عزاداران بیل» غلامحسین ساعدی اجرا شد، در نقش مش اسلام ظاهر شده بود.
«گاو»، سرآغاز همکاری نصیریان با سینماگری جوان و مدرنیست بود که به‌همراه چند فیلمساز مدرنیست دیگر، سینمای ایران را با آثارشان متحول کردند و جریانی به‌نام «موج نو» را به‌وجود آوردند. جریانی که بخشی از موفقیت و درخشش آن مدیون بازیگران صاحب سبکی، چون انتظامی، مشایخی، بهروز وثوقی، پرویز صیاد، فخری خوروش، پرویز فنی‌زاده و علی نصیریان بود.

بعد از فیلم «گاو»، نصیریان در فیلم «آقای هالو» مهرجویی بازی کرد، فیلمی که بر اساس نمایشنامه‌ای از نصیریان ساخته شد و او پیش‌تر در سال ۱۳۴۲، خود آن را به‌صورت تله تئاتر اجرا کرده بود. «آقای هالو»، نشان داد که نصیریان، علاوه بر بازی در نقش‌های جدی و سنگینی، چون نقش مش اسلام در فیلم «گاو»، توانایی ایفای نقش در فیلم‌های کمدی را نیز دارد.
او در این فیلم، با ژست‌ها و حرکات و ریتم و لحن خاص ادای دیالوگ‌ها و نگاه‌ها و مکث‌های تأثیرگذارش، استاندارد تازه‌ای از سبک بازیگری کمیک در ایران ارائه کرد که بعد نیز در فیلم «پستچی» و فیلم‌های دیگرش مثل «کفش‌های میرزا نوروز» تکرار شد.

در فیلم «پستچی» مهرجویی که بر اساس نمایشنامه اکسپرسیونیستی «وویتسک» اثر کارل گئورگ بوشنر آلمانی ساخته شد، نصیریان، با هدایت مهرجویی و درک درست و خلاقانه شخصیت وویتسک، موفق شد نسخه ایرانی او یعنی تقی پستچی را با مهارت تحسین برانگیزی به نمایش بگذارد، ماجرای مردی ناتوان از نظر جنسی که از سوی همسرش و ارباب ده و مهندس جوان غرب‌زده‌ای که نماینده بورژوازی مدرن ایرانی است، بشدت تحقیر می‌شود و کارش به جنون می‌کشد.

همکاری نصیریان و مهرجویی در سال‌های پیش از انقلاب، با درام نئورئالیستی و تلخ «دایره مینا» به پایان رسید، اما این همکاری پس از انقلاب، بعد از چند سال وقفه، با فیلم «مدرسه‌ای که می‌رفتیم» از سر گرفته شد و «لامینور» که هنوز به نمایش عمومی درنیامده، آخرین محصول این همکاری طولانی و پرثمر است.
علی نصیریان

اما مهرجویی تنها فیلمساز موج نویی نبود که نصیریان با او کار کرد بلکه او در «ستارخان» با علی حاتمی، در «مهرگیاه» با فریدون گله و در «سرایدار» با خسرو هریتاش نیز همکاری کرده است. نصیریان، بعد از انقلاب، فعالیت خود را به‌طور موازی در سینما، تلویزیون و تئاتر ادامه داد، هرچند دیگر از نقش خود به‌عنوان نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر، تقریباً فاصله گرفته بود.
او بازیگر گزیده‌کاری است و کارنامه سینمایی درخشانش و نقش‌های ماندگاری که بازی کرده، بیانگر انتخاب‌های دقیق و هوشمندانه اوست اگرچه در میان فیلم‌هایی که بازی کرد، آثار ضعیفی مثل «شکارچی شنبه»، «زندانی ۷۰۷»، «شاه خاموش»، «ایران برگر» و «امپراطور جهنم» نیز دیده می‌شود.
تلویزیون، علاوه بر صحنه تئاتر و پرده سینما، عرصه‌ای بود که نصیریان توانست، قابلیت‌ها و قدرت بازیگری‌اش را در سطح گسترده‌تر و برای مخاطب عام‌تری به نمایش بگذارد. بازی درخشان او در سریال‌های تاریخی «سربداران»، «هزاردستان» و مجموعه «شهرزاد»، به یادماندنی است. یکی از ویژگی‌های مهم نصیریان به‌عنوان بازیگر این است که علاوه بر داشتن چهره‌ای جذاب و سمپاتیک، از صدای رسا و گیرایی نیز برخوردار است.
به همین دلیل او همانند عزت‌الله انتظامی، در اغلب نقش‌های سینمایی که به عهده داشت به جای خود حرف زده است. بیان محکم، پرصلابت و تأثیرگذار نصیریان در نقش قاضی شارع در سریال «سربداران» و خطابه‌های پرشور او هرگز از یاد نمی‌رود.
نصیریان، بازیگری است که قادر است به نحو باورپذیری در هر نقشی فرو رود و هر شخصیتی در هر ژانری از فیلم‌های کمدی مثل «آقای هالو» و «جایزه» یا «کفش‌های میرزا نوروز» گرفته تا درام‌های تاریخی مثل «ستارخان»، «کمال الملک»، «هزاردستان»، «سربداران» و «شهرزاد» و درام‌های روستایی مثل «گاو»، «آفتاب نشین‌ها» و «جاده‌های سرد» تا شخصیت‌های نوآرگونه در تریلر‌های جنایی مثل «ناخدا خورشید» ناصر تقوایی و نیز شخصیت‌های آبزورد از نوع کاظم خان در فیلم «مسخره باز» همایون غنی‌زاده را به شکل حیرت انگیزی بازی کند.

نصیریان، بازیگری با توانایی‌ها و قابلیت‌های بازیگری در حد استاندارد‌های جهانی است و به اعتقاد من، از بازیگران برجسته‌ای، چون پیتر فینچ، جیمز استوارت، عمر شریف، توشیرو میفونه یا ویلیام هولدن هیچ کم ندارد. نصیریان، از سرمایه‌های ارزنده سینما، تئاتر و فرهنگ ایران زمین است. وجودش مبارک باد.

علی نصیریان امروز پا به ۸۶ سالگی می‌گذارد.
تولدتان مبارک بزرگ آقای سینما!

منبع: روزنامه ایران
۰
نظرات بینندگان
اخبار مرتبط سایر رسانه ها
    سایر رسانه ها
    تازه‌‌ترین عناوین
    پربازدید