چرا سریال یاور را شبیه ستایش می‌بینیم؟

تهیه کننده سریال «یاور» در عین حال گفت: ما در این سریال، با قصه دیگری طرفیم و بازیگر انتخابی مان بر اساس نقشی است که روایت شده است و در نهایت به آقای داریوش ارجمند رسیدیم؛ چون بازیگری مابه ازای ایشان کمتر در شرایط فعلی موجود بوده است.

زرین کوب در ادامه اظهاراتش اینگونه ادامه داد: در تعریف کاراکتری که آقای مطلبی (نویسنده سریال یاور) آفریدند، انتخاب به سمت بازیگری مثل آقای داریوش ارجمند می‌رفت. توانایی در اجرای این نقش و سابقه‌ای که با لحن نوشته‌ی آقای مطلبی دارند، می‌توانست کار را بهتر و باورپذیرتر کند. بله؛ می‌توان گفت یاور و حشمت فردوس از جهاتی شبیه اند و این هیچ ایرادی ندارد.

زرین کوب که تهیه کنندگی سریال‌های «بوم و بانو» و «ستایش» (هر دو به کارگردانی سعید سلطانی) و «مرگ تدریجی یک رویا» (ساخته فریدون جیرانی) را هم در کارنامه دارد، درباره سریال ماه رمضانی «یاور» خاطرنشان کرد: ما سریال‌هایی داریم که مضمون آن‌ها آنقدر شبیه به هم است که به راحتی می‌توان تشخیص داد که در روال داستان چه اتفاقی خواهد افتاد. به موازات هم، چنین سریال‌هایی ساخته می‌شوند.

حال ما در دو کار، انتخابمان آقای داریوش ارجمند بوده است و این اشکال نیست. اما قصه چیز دیگری را روایت می‌کند و ملودرام اشک آور نیست. «یاور» یک ملودرام اجتماعی است که هم تِم جوانمردی دارد و هم گره‌های معمایی.

زرین کوب درباره‌ی چینش بازیگران در سریال «یاور» هم گفت: انتخاب آقای داریوش ارجمند به عنوان کاراکتر اصلی، بر مبنای سریال «ستایش» نبوده است، بلکه بر اساس تعریف فیلمنامه، از حضور ایشان بهره گرفته ایم. ما حتی با بازیگران دیگر هم گفتگو کردیم، اما آقای ارجمند در این کاراکتر باورپذیرتر و مناسب‌تر بودند و بازیگری را پیدا نکردیم که به قدرت آقای ارجمند نقش را ایفا کند.

او ادامه داد: ما بازیگری در سطح آقای داریوش ارجمند، که هم محبوب باشد و هم شخصیت را در قالب خود درست ایفا کند، کم داریم. از طرفی در این شرایط کرونا، دسترسی به آن‌ها سخت بود. آقای ارجمند هم به دلیل سابقه‌ی کاری شان در کار ما با رعایت پروتکل‌ها مجاب شدند که در این کار با ما همکاری کنند.

اما در نهایت انتخاب ما انتخاب درستی بود. شاید لحن شخصیتِ یاور، شبیه به کاراکتر حشمت فردوس در سریال «ستایش» باشد، اما داستان «یاور» داستانی مجزا از «ستایش» است و مهم، درگیر شدن مخاطب با قصه و جذابیت آن است.

زرین کوب درباره‌ی نحوه پرداختن به آسیب‌های اجتماعی در سریال «یاور» و اینکه راهکار‌های ارائه شده تا چه میزان از پشتوانه روانشناسی و علمی برخوردار است؟ اظهار کرد: نویسنده قطعا بیگانه از فضای اجتماعی امروز و دور از مسائل روانشناسی نیست. کسی که متن می‌نویسد به همه این‌ها باید مسلط باشد؛ چه با فضا و موقعیت امروز و چه با تجربیاتی که در گذشته در روابط خانواده‌ها می‌دیده است.

بخشی از راهکار را از تجربیات وام می‌گیرد و بخشی هم از موقعیت اجتماعی و کنونی امروز. قطعا با در نظر گرفتن همه این موارد که کلیتی از گذشته و امروز بوده است، به آسیب مورد نظر می‌پردازد.

او در این زمینه با اشاره به ماجرای کاراکتر‌های جمال و همسرش در چند قسمت ابتداتی مجموعه، گفت: خود این موضوع یک آسیب اجتماعی است که بخشی از آن را نویسنده بر اساس تجربیات و مشاهدات گذشته و بخشی را با راهکار‌های امروزی تلفیق کرده است و تبحر ویژه‌ای هم داشته است نسبت به اینکه مخاطبان آن طور که باید ببینند و به مسئله فکر کنند. راهکاری که تلویزیون کمتر به آن توجه می‌کند. یا اگر در آثار نمایشی می‌بینیم راهکار‌ها آنقدر کارساز نیست.

این تهیه کننده در پاسخ به این پرسش که آیا «یاور» از همان ابتدا قرار بود سریال رمضانی باشد؟ توضیح داد: از ابتدا مدیران شبکه سه سیما این سفارش را برای ماه مبارک رمضان به بنده و تیم سازنده دادند.

در چند سال اخیر سریالی هم نداشتیم که در داخل آن سفره رمضان پهن باشد؛ یعنی در حقیقت در این زمان، قصه روایت شده باشد. این سریال با توجه به نشانه‌ها و المان‌هایی که دارد، سریالی کاملا با مضمون رمضان تعریف شده است.

زرین کوب درباره‌ی همکاری اش با سعید مطلبی و سعید سلطانی که از سال‌ها پیش آغاز و تاکنون هم تداوم داشته است، یادآور شد: این همکاری که به سال‌ها پیش برمی گردد، از خوش اقبالی من است. از سال ۷۸ در خدمت این عزیزان بودیم. کارگردان و نویسنده و تهیه کننده سه ضلع اصلی مثلث در تولید کار هستند.

وقتی ضلع‌های این مثلث هماهنگ باشند، طبیعی است که این همکاری ادامه پیدا می‌کند. طبیعی است ما هم تعاملی درباره کار داریم که از ابتدا تا انتها برقرار بوده است و همیشه سعی کردیم به حاصل کار فکر کنیم.

این تعامل باعث شده است مجددا با هم کار کنیم که به آن اعتقاد داریم و مطمئن هستیم آن تولید می‌تواند خوب و با کیفیت و تاثیرگذار برای مخاطب باشد. تعامل عامل مهمی است که باعث شده است چند سالی با همدیگر همکاری داشته باشیم.

این تهیه کننده درباره‌ی آغاز بی رمق سریال‌های رمضان ۱۴۰۰ نیز اظهار کرد: در سریال‌ها معمولا پس از گذشت چند قسمت، مخاطبان شروع به دیدن کار می‌کنند و تعداد بیننده‌ها بیشتر می‌شود؛ و البته بالعکس، اگر سریالی حرفی برای گفتن نداشته باشد، مخاطبان آن ریزش پیدا می‌کنند.

فکر می‌کنم «یاور» دارای این ویژگی هست که روز به روز تعداد مخاطبانش بیشتر شود. امیدوارم این اتفاق بیفتد و مردم کار را دوست داشته باشند. طبیعی است که این مجموعه، تازه متولد شده است و باید کمی بگذرد تا مخاطب در آن ویژگی‌هایی ببیند که آن را دنبال کند.

آرمان زرین کوب معتقد است: رمق داشتن یا نداشتن یک سریال، شاید صرفا به این معنا نیست که کاری عجیب و غریب باشد. قصه‌ای تعریف شده است که کمی زمان می‌خواهد تا شخصیت‌ها و فضا‌ها شناخته شوند، جلو برود تا به مقاطع جذاب برسد و مخاطب هم با قصه جلو برود و همراه شود.

تهیه کننده سریال «یاور» تاکید کرد: همین که ما بتوانیم در این شرایط کرونا، لحظاتی برای مخاطب ایجاد کنیم که آرامش داشته باشد، خودِ این، کار بزرگی است.

در پاسخ به اینکه کار‌ها رمق نداشتند، نمی‌توانم بگویم که واقعا چه سریالی در همان قسمت‌های ابتدایی که هنوز شخصیت‌ها شناخته نشده اند، مخاطبان را جذب کرده است؛ مگر اینکه با یک تعلیق و پایان شوکه کننده‌ای روبه رو شویم که به مخاطب بگوید بنشین و قسمت بعدی را هم ببین.

او توضیح داد: در یک ملودرام مثل «ستایش» که سریال پربیننده‌ای در دهه اخیر بوده است، قطعا مخاطبان از قسمت سوم ـ چهارم به بعد، مجذوب قصه شدند.

هر چند که درنهایت توقع به جایی است؛ چراکه ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که اینترنت و فضای مجازی باعث شده است مردم کار‌های خیلی متفاوت‌تر از ساختار تلویزیونی ببینند و انتظار و توقعشان به سمت و سویی می‌رود که چرا ما چنین کار جذابی را نمی‌توانیم در آثار خودمان ببینیم.

آرمان زرین کوب در پایان درباره تفاوت آثار خارجی با سریال‌های ایرانی و جذابیتی که به دلیل ریتم تندشان دارند، اظهار کرد: معمولا کار‌های جذاب خارجی، در شش یا هفت قسمت تولید می‌شوند و اگر ادامه داشته باشند فصل جدیدشان تولید می‌شود؛ اما در هر قسمت از آن مخاطب چشم از صفحه تلویزیون برنمی دارد.

اما ما ۴۰ قسمت ۵۰ قسمت سریال می‌سازیم و با توجه به ذائقه مخاطب و فرهنگ ایرانی، کمی زمان می‌برد که کار جا بیفتد.