چرا شهرها در شب باید کمنور باشند؟
نور مصنوعی بروی همه ابعاد رفتاری حشرات اثر میگذرد. بین ۱۰۰تا ۱میلیارد پرنده هر سال در نتیجه پرواز به سمت ساختمانها در آمریکا جان خود را از دست میدهند و گفته میشود که چراغهای مصنوعی بزرگترین نقش را در مرگ آنها ایفا میکنند.
کد خبر :
۹۶۲۷۶
بازدید :
۴۰۷۲
فرادید | آن روز برای استفان ماسیژوسکی مثل همه روزهای دیگر شروع شد. او ساعت ۴:۳۰ دقیقه از خواب بیدار شد و تا ساعت ۵:۳۰ دقیقه در مرکز شهر فیلادلفیا مشغول گشتزنی بود. ماسیژوسکی - یک نیروی داوطلب حفاظت از محیطزیست - سالهاست در مسیری ثابت به دنبال پرندگانی میگردد که بروی آسفالت افتادهاند.
به گزارش فرادید، حیوانات بختبرگشته بعد از برخورد با آسمانخراشهای نورانیِ شهر اینجا روی زمین سقوط میکنند. ماسیژوسکی روی پرندگان برچسب میزند و آنها را داخل کیسه میاندازد. او پرندگانی که فقط گیج شدهاند را از مسیر عابرانی که با عجله در حال عبور هستند، خارج میکند.
اما روز جمعه ۲اکتبر سال ۲۰۲۰ اوضاع فرق داشت. ماسیژوسکی روی آسفالت جاده زانو زده بود و داشت پرندگان را از روی زمین جمع کرد که فردی با عجله به سمتش دوید و گفت در گوشهای دیگر از جاده یک دسته پرنده دیگر مردهاند. چند دقیقه دیگر، یک نفر دیگر به سمتش آمد و خبر داد که در جای دیگر چند ده پرنده دیگر روی زمین تلمبار شدهاند.
او میگوید: «بعد از مدتی دیگر نمیتوانستم هر یک پرنده را در داخل یک کیسه بیاندازم ... همه را داخل یک کیسه جمع کردم.» در هنگام یادآوری این لحظات صدای ماسیژوسکی میلرزد که به وضوح نشان میدهد دیدن چنین صحنهای تا چه اندازه برایش دردناک بوده است. او آن روز ۴۰۰ پرنده را جمع کرد. او پیشازآن به طور متوسط روزی تا نهایتاً ۲۰ عدد پرنده را جمع کرده بود.
پرندگان به صورت دستهجمعی با موانع برخورد کرده بودند که ترکیبی از شرایط جوی در شب شاملِ سقفِ ابرِ کمارتفاع و مه و باران در آن نقش داشتند. جکسون وِکستِین، دستیار پرندهشناسی در آکادمی علوم طبیعیِ دانشگاه درکسل، میگوید: «پرندگان در ارتفاع نسبتاً پایین در حال پرواز بودهاند.»
پرندگان مهاجر معمولاً از سرنخهایی که اجرام آسمانی مثل ستارگان در اختیارشان میگذارند، برای جهتیابی استفاده میکنند. بااینحال، تصور میشود که مه و ابر باعث شده پرندگان راه خود را گم کنند و چراغهای شهر آنها را از مسیرشان منحرف کرده و باعث شدهاند که به شیشه ساختمانها برخورد کنند.
وکستین میگوید: «آنشب در مجموع ۱۵۰۰پرنده مردند. آنها از میان مه و ابر چراغهای شهر را دیده بودند و جذب آنها شده بودند.»
تصاویری که ماسیژوسکی از پرندگان رنگی نوگرمسیری روی آسفالت خیابان ثبت کرده بود در سراسر جهان منتشر شد. کانی سانچز، مدیر برنامه ساختمانهای دوستدار پرندگان در انجمن آدوبان، میگوید: «این [رویداد]نقطه عطفی برای فلادلفیا بود.» مرگ پرندگان باعث شد که تلاشهای گستردهای برای مبارزه با اثرات آلودگی نوری برای پرندگان آغاز شود.
در ماه مارس، یک ائتلاف متشکل از انجمن آدوبان و آکادمی علوم طبیعیِ دانشگاه درکسل اعلام کرد که «فیلادلفیا را خاموش کنید.» به دنبال این بیانیه، صاحبان ساختمانها، مدیران، ساکنان و مستأجران موافقت کردند که چراغهای شهر بین نیمهشب تا ۶صبح، در فصولی که برای پرندگان مهاجر حیاتی است، کمنور شود.
بر اساس ۳۹طرح «چراغها خاموش»، بین آوریل تا انتهای ماه مه و دوباره از آگوست تا نوامبر، خط افق شهرها در سراسر آمریکا کمنور میشود.
تخمینزده شده است که بین ۱۰۰تا ۱میلیارد پرنده هر سال در نتیجه پرواز به سمت ساختمانها در آمریکا جان خود را از دست میدهند و گفته میشود که چراغهای مصنوعی بزرگترین نقش را در مرگ آنها ایفا میکنند.
بااینحال گفته میشود اثرات آلودگی نوری در جهان طبیعت بسیار فراتر از این آمار است. وکستین میگوید: «این مسئله، یک مسئله ملی، ایالتی و شهری نیست بلکه یک مسئله جهانی است و فقط پرندگان را تحتِ تأثیر قرار نمیدهد.»
رت سیمور، اکولوژیستِ رفتاری در دانشگاه واشنگتن، میگوید: «خورشید مانند یک ساعت است. ریتمهای قابلاعتمادِ روز و شب برای گیاهان و حیوانات نشانههایی است که به آنها درباره چرخههای غذا خوردن، جفتگیری، مهاجرت و جهتیابی اطلاعات میدهد. انسانها دارند با نورباران کردنِ جهان به کمک چراغهای مصنوعی، این ریتمهای طبیعی را مخدوش میکنند.»
با اختراع چراغهای برقی و فشردن یک دکمه، بشریت از اواخر قرن نوزدهم، توانست روزها را طولانی کند. با پیشرفت تکنولوژی، امروزه روشنتر کردنِ جهان سادهتر و ارزانتر شده است. اما نورهایی که از آسمانخراشها، ساختمانها، چراغبرقهای خیابان و خانهها متساطع میشوند، فقط باعث روشن شدنِ آنچه ما میخواهیم، نمیشوند. این نورها تا خاستگاهِ حیوانات گسترش پیدا میکنند، وارد جو میشوند، باعث روشن شدنِ آسمان میشوند و میتوانند تا ۲۴۱کیلومتر آنطرفتر از شهرهای بزرگ را روشن کنند.
بیشتر از ۸۰درصد از ساکنان جهان در مناطقی با آلودگی نوری زندگی میکنند. این رقم در اروپا و آمریکا به بیش از ۹۹درصد میرسد. این وضعیت، با گسترده شدنِ شهرها و افزایش جمعیت جهان در حال بدتر شدن است.
سیمور در سال ۲۰۱۹ یکی از نویسندگان مقالهای بود که در آن به این نتیجه رسید که نور مصنوعی - از نوری که از لامپهای خیابان و چراغهای ماشینها تا شعلههای گازِ حاصل از استخراج نفت تابیده میشود - اصلیترین دلیلِ «آخرالزمان حشرات»، مرگ و میر بالای آنها، در سراسر جهان، است.
بسیاری از مردم دیدهاند که نور لامپ بید و سایر حشرات را به خود جذب میکند و آنها را در تله شکارچیان میاندازد یا آنقدر دور این نورها میچرخند که از خستگی تلف میشوند.
نور مصنوعی بروی همه ابعاد رفتاری حشرات اثر میگذرد. برای مثال، آلودگی نوری میتواند رفتار خوراکجویانه حشرات شبزی را تغییر دهد و باعث شود که غذا پیدا کردن برای آنها و کرمهای شبتابی که برای جذب جفت نر به زیستتابی متکی هستند، سختتر شود. نورهای مصنوعی کرمهای شبتاب نر را گیج میکند و پیدا کردنِ مادهها را برایشان سخت میکند.
اثرات آلودگی نوری تقریباً به همه ابعاد اکوسیستم سرزیر میکند. نورهای مصنوعی از طریق سرکوب ملاتونین در بدن ماهیها به روی آنها اثر منفی میگذارد. این هورمون الگوی خواب و ساعت درونی را برای فرایندهایی مانند تولیدمثل و رشد تنظیم میکند. نور مصنوعی رفتار لانهسازی لاکپشتها را مختل میکند و لاکپشتهای دریایی را که به تازگی تخم گذاشتهاند از دریا دور میکند و باعث میشود خطر مرگ قبل از رسیدن به آب در بین آنها افزایش پیدا کند.
استف هولت، مدیر آموزش تنوع زیستی در موزه تاریخ طبیعی، میگوید: «برای برخی گونهها، مانند خفاشها، نور به معنیِ دشمن است. برای همین در شهرهایی که نور شدید وجود دارد، آنها هیچ جای امنی برای رفتن ندارند.» محققان در دریای سرخ کشف کردند که حتی مرجانها نیز تحت تأثیر آلودگی نوری تخریب میشوند.
راسکین هارتلی، مدیر اجرایی انجمن بینالمللیِ دارک-اسکای (IDA) که درباره آلودگی نوری در جهان تحقیق میکند، میگوید: «هر تحقیقی که تاکنون با موضوع ارتباط بین عادات جانوران و نور انجام شده است، نشان میدهد که نور برای زندگی این جانوران خطرناک بوده است.»
این خطرات شامل حال ما انسانها هم میشود. ما انسانها آلودگی نوری تولید میکنیم، ولی خودمان از اثرات منفی و مخرب آن در امان نیستیم. نور مصنوعی روی میزان هورمون ملاتونین در بدن ما اثر میگذارد و باعث به هم خوردن ریتم طبیعی شبانهروزی و الگوهای خواب ما میشود.
قرار گرفتن در معرض نور مصنوعی در شب با احتمال بیماریهای دیابت، اختلال خلق و افزایش خطر سرطانهای سینه، پروستات و سایر سرطانها مرتبط دانسته شده است.
دانشمندان بیشتری اکنون به دنبال فهم اثرات زیاد آلودگی نوری بر زندگی جاندران هستند. مشکل پیچیده است، اما راهحل آن پیچیده نیست و همین حالا هم میتوانیم این مسئله را حل کنیم.
راسکین میگوید: «بهمحض اینکه نور را بپوشانید، نور را کم یا چراغها را خاموش کنید، این آلودگی از بین میرود. این کار نهتنها از وارد آمدن خسارت به حیاتوحش و انسانها پیشگیری میکند، بلکه باعث میشود که هزینه کمتری صرف کنید، پول بیشتری پسانداز کنید و تولید گازهای دیاکسیدکربن که باعث گرم شدنِ سیاره میشوند را کاهش دهید.»
وست میگوید: «لازم نیست که همه چراغها را در شب خاموش کنید. زندگی مدرن نیاز به نور دارد. نور زندگی ما را تغییر داده است.»
مطالعهای که اخیراً در زمینه ارتباط بین میزان تاریکی و برخورد پرندگان با ساختمانها انجام شده است، نشان میدهد که خاموش کردنِ چند چراغ در شب میتواند اثرات قابلملاحظهای داشته باشد. کاهش دادنِ تعداد پنجرههای نورانی به نصف میتواند برخورد پرندگان مهاجر در بهار و پاییز با ساختمانها را به ترتیب ۱۱ و ۶برابر کاهش دهد. این پژوهش نهایتاً نتیجهگیری میکند که کمنور کردنِ ساختمانها باعث کاهش ۶۰درصدی مرگومیر پرندگان در اثر برخورد با ساختمانها میشود.
برخی معتقدند که ما باید تا آنجایی که میتوانیم نور ساختمانها را کم کنیم.
سامیوکتا مانیکومار در کنیا و در تاریکی بزرگ شده است. علاقه زیاد به قدرت تاریکی باعث شد که او شغل گردشگریِ نجوم را طراحی کند و به مردم درباره قدرت معنوی ستارگان چیزهایی بیاموزد.
او میگوید: «آسمان شب عمیقاً با زندگی جوامع کنیایی آمیخته شده است. قبایل و فرهنگهای محلی جهانبینیشان را از نگاه کردن به آسمان گرفتهاند. برخی به آسمان نگاه میکنند تا باران و زمان برداشت محصول را پیشبینی کنند یا زمان خوبی برای ازدواج تعیین کنند.»
او میافزاید: «به دلیل اینکه در شبها دیگر قادر نیستیم ستارهها را در آسمان رصد کنیم، تاریخ غنیمان را از دست دادهایم.» مانیکومار میگوید: «در بسیاری از کشورها مانند کنیا بین نور و توسعه ارتباط وجود دارد.»، اما او دوست دارد از آسمان تاریک شب به عنوان فرصتی برای توسعه گردشگریِ نجوم محافظت کند.
انجمن بینالمللی دارک-اسکای (IDA) با شهرها و شهرستانهایی که متعهد باشند از طریق اقداماتی مانند نصب کردنِ محافظ روی لامپها، بهمنظور متمرکز کردنِ نور به سمتِ پایین به جای پخش شدنِ آن در آسمان، افزودنِ تایمر یا تنظیمکننده نور و پرهیز از استفاده از طیف نور آبی-سفید که خیرگی را افزایش میدهد و روی حیات وحش نیز اثرات منفی دارد، از آسمانهایشان محافظت کنند، همکاری میکند.
برخی کشورها این اقدامات را قانونی کردهاند. در سال ۲۰۰۷ اسلوونی قانونی تصویب کرد که بر اساس آن میزان درخشندگی نور بیرون نباید از یک محدوده مشخص عبور کند. پورتوریکور سه خلیج دارد که فقط از نور زیستی در آن استفاده میشود. فرانسه قانونی را در سال ۲۰۱۹ تصویب کرد که بر اساس آن ۶ درصد از آلودگی نوری شهرها کاسته شد. کروواسی نیز قانونی تصویب کرد تا سطح درخشندگی نورها کاهش پیدا کند. حداقل ۱۷ایالت در آمریکا و منطقه کلمبیا نیز قوانین مشابهی برای کاهش آلودگی نوری تصویب کردهاند.
کشیدنِ پردهها در شب، خاموش کردنِ چراغ حیاطها و استفاده از نورهای هوشمندی که فقط در صورت لزوم روشن شوند، میتواند به کم کردنِ آلودگی نوری در سطح فردی کمک کند.
برخلاف آلودگی پلاستیک یا تغییرات آبوهوایی، آلودگی نوری راهحل سادهای دارد. در عمل ما میتوانیم هر لحظه تصمیم بگیریم که آلودگی نوری نداشته باشیم. تصور از تاریکی در بین مردم علتی است که بسیاری از مناطق هنوز نمیتوانند آلودگی نوری را رفع کنند. مردم فکر میکنند که نور امنیت بیشتری برای آنها فراهم میکند، زیرا تاریکی قابلیت دیدن و دیدهشدن را کاهش میدهد.
اما سیمور میگوید: «نور زیادی نیز به دلیل ایجاد سایه و روشن میتواند عدم امنیت ایجاد کند. تاریکی از نظر ما معادل شیاطین است. باید ریشههای دوست نداشتنِ تاریکی را شناسایی و رفع کنیم.»
۰