کشف راهی برای پیش‌بینی بیماری‌ها، ۱۷ سال قبل از ابتلا

فرادید | تحقیقات جدیدِ دانشکده‌ی داروسازیِ دانشگاه ویرجینیا کامِن‌وِلث، جامعه‌ی پزشکی را به شناسایی کودکانی که پس از تروما (آسیب‌های روحی و روانی) بیشترین نیاز را به درمان و مداخله دارند نزدیک‌تر کرده است. بر اساس این مطالعه که در مجله‌ی Molecular Psychiatry منتشر شد، نشانه‌های اپی‌ژنتیکِ ترومای دوران کودکی را می‌توان به عنوانِ نشانگر‌های زیستی برای پیش‌بینیِ خطر ابتلا به افسردگی، وابستگی به نیکوتین، اختلال مصرف الکل و بیماری‌های دیگر در ۱۷ سال بعد استفاده کرد.

به گزارش فرادید ، دکتر اِدوین وان دِن اُرد از دانشکده‌ی داروسازیِ VCU که نویسنده‌ی اصلی این تحقیق است می‌گوید: «اگر دو کودک در معرضِ یک ترومای یکسان قرار بگیرند، احتمالِ تجربه‌ی شدیدترِ عواقب آن رویداد در بزرگسالیِ یکی از این دو کودک بیشتر از دیگری خواهد بود. ساختار زیستی ما گاهی‌اوقات می‌تواند به تروما واکنش نشان دهد. ما با بررسیِ واکنش‌های دی‌ان‌ای مرتبط با آن رویداد، ابزار جدیدی برای پیش‌بینیِ خطرات طولانی‌مدت یافتیم.»

تیم تحقیقاتی برای تعیینِ این که آیا ترومای دوران کودکی خطرات سلامتی فرد را در بزرگسالی افزایش می‌دهد، اِپی‌ژنتیک را بررسی کرد، زمانی که تجربیاتِ نامطلوب سببِ تحریکِ تغییرات مولکولی در دی‌ان‌ای فرد می‌شوند. این تغییرات به درکِ تاثیرِ فردیِ تروما روی یک کودک کمک می‌کند. تغییراتِ اپی‌ژنتیک، تغییراتِ مولکولی هستند که ممکن است بر نحوه‌ی بیانِ ژن اثر بگذارند بدون اینکه توالیِ دی‌ان‌ای را تغییر دهند.

دکتر کارولینا آبِرگ می‌گوید: «تغییرات اپی‌ژنتیک بسته به عوامل متعددی از قبیل رشد، سن، رژیم غذایی، عادات سلامتی و شرایط دیگر زندگی از قبیل حوادث آسیب‌زا، در مقاطع متفاوتی از زندگی ما می‌تواند رخ دهد.» برای درکِ بهتر اثرِ اپی‌ژنتیکِ رخداد‌های کودکی، دانشمندان نمونه‌های خون، داده‌های بالینی و ارزیابی‌های دیگری را که به عنوان بخشی از مطالعه‌ی جمع‌آوری شده آنالیز کردند. Great Smoky Mountain یک پروژه‌ی ۳۰ ساله است که توسط دانشگاه دوک و دپارتمان سلامت و خدمات انسانی کارولینای شمالی آغاز شده و داده‌های صد‌ها کودک و نوجوان را تا بزرگسالی ثبت و بررسی می‌کند.

آبِرگ می‌گوید: «بیشترِ شرکت‌کنندگان در ۹ تا ۱۳ سالگی‌شان در این مطالعه شرکت کردند. این افراد هم‌اکنون در دهه‌ی ۳۰ سالگی زندگی‌شان هستند. مطالعات اندکی در جهان انجام شده که داده‌ها را تا این مدت زمان طولانی جمع‌آوری کرده باشد.» محققان نخست از نمونه‌های خونِ شرکت‌کنندگان برای سنجشِ تقریباً ۲۸ میلیون مقرِ فردی برای متیلاسیون دی‌ان‌ای آن‌ها استفاده کردند. سپس تغییراتِ متیلاسیونِ مرتبط با تجربه‌ی گزارش‌شده‌ی تروما (جراحات جدی، خشونت جنسی و خطر مرگ واقعی یا تهدید به آن) را شناسایی کردند.

تیم تحقیقاتی با پیوند دادنِ تغییرات مرتبط با ترومای دوران کودکی با داده‌های بالینیِ جمع‌آوری‌شده در بزرگسالی، رتبه‌ی خطر پیامد‌های نامطلوب مختلف به دست آورد که شامل اختلالات روانی، مسائل سلامت فیزیکی، سوءمصرف مواد، فقر و مشکلات اجتماعی میشد.

نتایج تحلیل‌ها این بود که رتبه‌های خطر می‌تواند تقریباً ۱۷ سال بعد پس از تجربه‌ی تروما، مسائل سلامت و دیگر آسیب‌ها را پیش‌بینی کند. علاوه بر این، نشان داده شد که امتیازات خطر متیلاسیون، پیشگویِ بهترِ نتایج منفی در قیاس با گزارشات وقوع تروما بودند. وان دن اوُرد توضیح می‌دهد که شاید دلیلش این باشد که تغییرات متیلاسیون تاثیر فردی حوادث آسیب‌زای دوران کودکی را توصیف می‌کند.

اوُرد می‌گوید: «متیلاسیون دی‌ان‌ای قدرت پیشگویی بهتری دارد، چون فقط بیانگر این نیست که کودک ترومایی را تجربه کرده است، بلکه به ما نشان می‌دهد کودک چگونه به آن تروما واکنش نشان می‌دهد.» قدرت پیشگوییِ رتبه‌های خطر متیلاسیون در دو موقعیت به کار می‌آید: موقعیت‌هایی که در آن‌ها ارزیابی ترومای کودکی با ابزار‌های استاندارد دشوار است مثلاً در مورد سوء استفاده یا غفلت جنسی یا زمانی که کودک قادر به بیانِ شفاهیِ تاثیر تروما نباشد.

تیم تحقیقاتی درصدد است رتبه‌های خطر متیلاسیون را در طیف وسیعی از جمعیت آزمایش کند تا پتانسیل‌های بالینی آن‌ها را بیشتر ارزیابی کند. وان دن اُرد می‌گوید: «این مطالعه نشان داد که نشانگر‌های زیستی متیلاسیون می‌تواند به صورت بالقوه به شناسایی افرادی کمک کند که بیش از همه در معرض تجربه‌ی مسائلِ سلامتِ مرتبط با تروما هستند. اگر بتوانیم تعیین کنیم چه کسی بیشترین نیاز را به مراقبت پیشگیرانه دارد، می‌توانیم برای این فرد درمان و شبکه‌های حفاظتی فراهم کنیم و او را در بهترین مسیر بهبودی قرار دهیم.»

منبع: neurosciencenews.com

مترجم: زهرا ذوالقدر