کشف تازه دربارۀ تفاوت صدای انسان و میمون

فرادید | بر اساس یافته‌های جدید محققان، اگر به خاطر یک گام حیاتی در تکامل انسان نبود، صدای ما انسان‌ها همیشه زیر و گوشخراش بود. در واقع چیزی که از دست داده‌ایم دلیلِ تفاوتِ ما با دیگر موجودات شده است. انسان‌ها تار‌های صوتی دارند؛ ماهیچه‌هایی در حنجره یا جعبه‌ی صوتی که برای تولید صدا می‌لرزند. اما انسان‌ها بر خلاف تمام نخستی‌های مطالعه‌شده، تکه‌های کوچکی از بافت بالای تار‌های صوتی به نام غشای صوتی را ندارند. این ویژگیِ منحصربفرد به انسان‌ها کمک می‌کند که صدایشان را به خوبی کنترل کنند تا صدا‌هایی را تولید کنند که عناصرِ سازنده‌ی زبان گفتاری هستند.

به گزارش فرادید؛ غشا‌های صوتی مانند نی در کلارینت عمل می‌کنند و فریاد زدن بلند و گوشخراش را برای برخی حیوانات آسان‌تر می‌کنند. به صدای تیز و بلندِ میمونِ جارزن فکر کنید. وقتی محققان از ام‌آر‌آی و سی‌تی اسکن برای بررسیِ غشا‌های صوتی در ۴۳ گونه‌ی مختلف نخستی استفاده کردند از نتیجه‌ای که مشاهده کردند شگفت زده شدند: تمام نخستی‌ها بجز انسان بافت داشتند.

از دست دادن غشا‌های صوتی به گفته‌ی تاکِشی نیشیمورا، نخستی‌شناسِ دانشگاه کیوتو در ژاپن «واقعه‌ای بسیار مهم و انقلابی در تاریخ تکامل انسان بوده است». نخستی‌ها اغلب به یک شیوه‌ی ابتداییِ مشابه صدا تولید می‌کنند: آن‌ها هوا را از ریه‌هایشان بیرون می‌دهند در حالی که عضلاتِ حنجره را برای تولیدِ امواج صوتی می‌لرزانند. برای درک نقشی که غشا‌های صوتی بازی می‌کنند، تیم نیشیمورا ویدیو‌هایی از جعبه‌ی صوتیِ در حالِ کار را در شامپانزه، میمون رزوس و خزمیمون مطالعه کردند. محققان حنجره‌های ماکاک‌ها و شامپانزه‌هایی را که به مرگ طبیعی مرده بودند برداشته و اجزاء آن‌ها را روی لوله‌هایی قرار دادند و هوا را از طریق حنجره‌ها با فشار بیرون دادند تا ببینند تار‌های صوتی و غشای صوتی چه واکنشی نشان می‌دهند.

در هر دو آزمایش، حنجره‌ها صدا‌هایی تولید کردند که به شدت در اوجِ صدا بالا و پایین میشد. تیم نیشیمورا دریافت که این حالت تنها زمانی رخ می‌دهد که یک حیوان هم غشای صوتی و هم تار‌های صوتی داشته باشد. در انسان‌ها، این نوع جیغ کشیدن زمانی می‌تواند اتفاق بیفتد که ما فشار به شدت زیادی به صدایمان وارد کنیم مثل زمانی که جیغ می‌کشیم یا زمانی که نوجوان‌ها با تار‌های صوتی در حال رشدشان مشکل دارند و صدایشان دورگه می‌شود. اما این‌ها جزو موارد نادر است. از آنجا که انسان‌ها غشا‌های صوتی ندارند، ما معمولاً بیش از نخستی‌های دیگر صدا‌های پایدار تولید می‌کنیم. دهان و زبان ما می‌تواند آن آوا‌های پایدار را به صدا‌های پیچیده‌تری که زبان بر مبنای آنهاست، دستکاری کند.

سو آنی زولینگر، فیزیولوژیست حیوانات می‌گوید: «این توضیح واقعاً خوبی است. شما پیچیدگی را از دست می‌دهید تا بتوانید صدا‌های پیچیده‌تری را تولید کنید.»

از دست دادن غشا‌های صوتی تنها چیزی نیست که انسان‌ها را نسبت به نخستی‌های دیگر فصیح‌تر می‌کند. انسان‌ها ورای اختلافات تشریحی، ژن‌های خاصی دارند که ممکن است به تکامل زبان کمک کرده باشد. شاید مهمتر از هر چیزی این مغز انسان‌ها باشد که ساختار متفاوتی نسبت به نخستی‌های دیگر دارد به گونه‌ای که به ما کنترل بیشتری روی صدایمان را می‌دهد.

منبع: sciencenews.org

مترجم: زهرا ذوالقدر