"شیراز" آلبوم تازه "دنگ‌شو"
چنانکه مشاهده می‌کنیم که طا‌ها شجاع‌نوری در کنار امید نعمتی و سپنتا مجتهد‌زاده می‌خواند. این ایده که در یک قطعه دو خواننده با مختصات خاص را در کنار هم داشته باشیم ایده بسیار جذابی است و کنتراست حاصل از آن می‌تواند فضای زیبایی را به وجود آورد، اما همیشه و همواره، پاشنه آشیل «دنگ شو»، آن خواننده غیرسنتی است که نقش آن را طا‌ها شجاع‌نوری برعهده گرفته است و مشخصا ایشان خواننده نیست.
کد خبر :
۶۵۹۵۱
بازدید :
۱۳۹۰
بالاخره و پس از گذشت ۱۰ سال از ساخت آلبوم «شیراز چهل ساله»، این آلبوم با نام تازه «شیراز» به بازار آمد و گرچه در همان دوران هم علت مجوز ندادن به آن مشخص نبود، اما امروز که پس از ۱۰ سال، موفق به اخذ مجوز شده نیز به نظر می‌آید که اهالی دفتر موسیقی تنها با نام آلبوم مشکل داشته‌اند و ساختار موسیقی، شعر و باقی موارد اساسا دچار اشکالات ممیزی نبوده است.
آهنگ آهسته تر از آلبوم شیراز
از این رو باید به مسوولان دفتر موسیقی آن زمان، برای این تاخیر و تبعاتی که دامن این گروه را گرفته، دست‌مریزاد گفت! فرض را بر این بگذارید که نخستین آلبوم گروه «دنگ شو»، ۱۰ سال پیش منتشر می‌شد؛ هر چند که این آلبوم حدودا در همان زمان‌ها شنیده شد، اما اگر فرض را بر این بگذارید که «دنگ‌شو» ۱۰ سال پیش به شکل رسمی منتشر می‌شد - فارغ از اینکه طرفدار آن باشیم یا نباشیم- آیا نمی‌توانست رکورد فروش را جابه‌جا کند؟
آیا نمی‌توانست کنسرت‌های آنچنانی برگزار کند و افراد بیشتری را به خود جذب کند؟ و درنهایت نمی‌توانست بیش از آن چیزی که بر موسیقی پاپ اثر گذاشته، اثر بگذارد؟ و این‌گونه است که سلیقه افراد مسوول می‌تواند در یک جریان فرهنگی-هنری تا این اندازه موثر باشد.
نکته مهم دیگر این است که به نظر می‌آید آلبوم «شیراز» با یک شتابزدگی انتشار یافته است. از اشتباهات فاحش املایی که نام سپنتا مجتهد‌زاده، «سینا» نوشته شده یا عبارت مدیر برنامه که حروفش جابه‌جا تایپ شده است و این جابه‌جایی نه در حروف کلمه «مدیر» که در مورد خود شخص هم اتفاق افتاده است، چراکه در آن روز‌ها مدیر‌برنامه این گروه را صمد طالقانی برعهده داشت و رفتار حرفه‌ای ایجاب می‌کرد که نام عوامل آلبوم به درستی ذکر شود.
اما درباره نوع موسیقی این گروه، به‌طور قطع می‌توان کار «دنگ شو» را در دسته موسیقی پاپ قرار داد. ترکیب ساز‌های ایرانی و غربی، برای آنکه یک موسیقی، از نوع تلفیقی را بسازد، شرایط دیگری نیز دارد و «دنگ شو» با استفاده از ترکیب و نه تلفیق ملودی ایرانی و غربی به اتفاق تازه و البته ریشه‌داری دست پیدا کرده و توانسته این جریان موسیقی را راه بیندازد.
نکته مهم دیگر این است که به نظر می‌آید آلبوم «شیراز» با یک شتابزدگی انتشار یافته است. از اشتباهات فاحش املایی که نام سپنتا مجتهد‌زاده، «سینا» نوشته شده یا عبارت مدیر برنامه که حروفش جابه‌جا تایپ شده است و این جابه‌جایی نه در حروف کلمه «مدیر» که در مورد خود شخص هم اتفاق افتاده است، چراکه در آن روز‌ها مدیر‌برنامه این گروه را صمد طالقانی برعهده داشت و رفتار حرفه‌ای ایجاب می‌کرد که نام عوامل آلبوم به درستی ذکر شود.
اما درباره نوع موسیقی این گروه، به‌طور قطع می‌توان کار «دنگ شو» را در دسته موسیقی پاپ قرار داد. ترکیب ساز‌های ایرانی و غربی، برای آنکه یک موسیقی، از نوع تلفیقی را بسازد، شرایط دیگری نیز دارد و «دنگ شو» با استفاده از ترکیب و نه تلفیق ملودی ایرانی و غربی به اتفاق تازه و البته ریشه‌داری دست پیدا کرده و توانسته این جریان موسیقی را راه بیندازد.
در سال‌های پس از انتشار این آلبوم، امید نعمتی که در موفقیت این آلبوم سهم بسزایی داشته از این گروه جدا شده و گروه پالت را به همراه داریوش آذر و نوازندگان همفکرشان تشکیل می‌دهد و شکل دیگری از همین رویکرد را ارایه می‌دهند.
«چارتار» نیز کمی پس از پالت آثار خود را با سیاست اولیه «دنگ شو» (بدون مجوز) منتشر می‌کند و پس از جذب هوادار موفق به انتشار رسمی آلبومش می‌شود. گروه «دال» نیز با رویکرد استفاده از خواننده سنتی و ترکیب آن با موسیقی خود پا به عرصه می‌گذارد و کم‌کم داشت شکل تازه‌ای از یک جریان پاپ پدید می‌آمد که سیل خوانندگان پاپِ تجاری نظیر آرش و مسیح، محسن ابراهیم‌زاده، بهنام بانی، حمید هیراد، ماکان بند، هوروش بند به مدد تهیه‌کنندگان بی‌سواد، موسیقی پاپ را به نقطه کنونی رساندند که گروه‌هایی نظیر «پالت»، «دال»، «چارتار» و «دنگ شو» چاره‌ای ندارند جز اینکه دلبری‌شان را کمتر کنند.
اما «شیراز چهل ساله» که ناچاریم آن را «شیراز» بنامیم با محوریت ساز‌های پیانو و ساکسفون توانست نظر‌ها را به خود جلب کند. ترکیب این دو ساز با تنبک و درامز شنیدنی است و صدایی که مشخصه‌های جدی آواز ایرانی در آن هویداست به راحتی با مخاطب ارتباط می‌گیرد.
«چارتار» نیز کمی پس از پالت آثار خود را با سیاست اولیه «دنگ شو» (بدون مجوز) منتشر می‌کند و پس از جذب هوادار موفق به انتشار رسمی آلبومش می‌شود. گروه «دال» نیز با رویکرد استفاده از خواننده سنتی و ترکیب آن با موسیقی خود پا به عرصه می‌گذارد و کم‌کم داشت شکل تازه‌ای از یک جریان پاپ پدید می‌آمد که سیل خوانندگان پاپِ تجاری نظیر آرش و مسیح، محسن ابراهیم‌زاده، بهنام بانی، حمید هیراد، ماکان بند، هوروش بند به مدد تهیه‌کنندگان بی‌سواد، موسیقی پاپ را به نقطه کنونی رساندند که گروه‌هایی نظیر «پالت»، «دال»، «چارتار» و «دنگ شو» چاره‌ای ندارند جز اینکه دلبری‌شان را کمتر کنند.
اما «شیراز چهل ساله» که ناچاریم آن را «شیراز» بنامیم با محوریت ساز‌های پیانو و ساکسفون توانست نظر‌ها را به خود جلب کند. ترکیب این دو ساز با تنبک و درامز شنیدنی است و صدایی که مشخصه‌های جدی آواز ایرانی در آن هویداست به راحتی با مخاطب ارتباط می‌گیرد.
استفاده از اشعار کلاسیک نیز انتخاب خوبی برای ارتباط نسل امروز با این نوع شعر است. البته که در کنار این اشعار از شعر استاد سیمین بهبهانی نیز استفاده شده است و این ترکیب به دلیل انتخاب درست موضوعی آن به هیچ‌وجه نا‌همگن نبوده است.
اما این انتخاب دوگانه در شعر، در آواز نیز صورت گرفته است؛ چنانکه مشاهده می‌کنیم که طا‌ها شجاع‌نوری در کنار امید نعمتی و سپنتا مجتهد‌زاده می‌خواند. این ایده که در یک قطعه دو خواننده با مختصات خاص را در کنار هم داشته باشیم ایده بسیار جذابی است و کنتراست حاصل از آن می‌تواند فضای زیبایی را به وجود آورد، اما همیشه و همواره، پاشنه آشیل «دنگ شو»، آن خواننده غیرسنتی است که نقش آن را طا‌ها شجاع‌نوری برعهده گرفته است و مشخصا ایشان خواننده نیست.
اما این انتخاب دوگانه در شعر، در آواز نیز صورت گرفته است؛ چنانکه مشاهده می‌کنیم که طا‌ها شجاع‌نوری در کنار امید نعمتی و سپنتا مجتهد‌زاده می‌خواند. این ایده که در یک قطعه دو خواننده با مختصات خاص را در کنار هم داشته باشیم ایده بسیار جذابی است و کنتراست حاصل از آن می‌تواند فضای زیبایی را به وجود آورد، اما همیشه و همواره، پاشنه آشیل «دنگ شو»، آن خواننده غیرسنتی است که نقش آن را طا‌ها شجاع‌نوری برعهده گرفته است و مشخصا ایشان خواننده نیست.
طا‌ها شجاع‌نوری با وجود اینکه خارج نمی‌خواند، اما دیگر ویژگی‌های یک خواننده را هم ندارد. ساخت و پرداخت صدا و تکنیک‌های خوانندگی که باعث می‌شود تعادلی بین صدای سر و صدای سینه ایجاد شود و درنهایت صدایی خوش، به گوش برسد در نوع خواندن ایشان به هیج وجه وجود ندارد. صدای طا‌ها شجاع‌نوری در فضای بینی ساخته می‌شود و در کنتراست با صدای امید نعمتی یا سپنتا مجتعهد‌زاده، کفه خوانندگان سنتی سنگین‌تر است.
رویکرد «دنگ شو» در انتخاب خواننده در تمام ادوار از همین فرمول تبعیت کرده و در هر بازه زمانی خوانندگان سنتی به این گروه اضافه و از آن جدا شدند و «دنگ شو» تا به امروز نتوانسته موفقیت «شیراز چهل ساله» را دوباره تکرار کند.
اما «شیراز» و این تاخیر در انتشار، چه به خواست گروه و چه به خواست ارشاد بوده باشد، انتشار امروزش یک تجدید خاطره است. تجدید خاطره با آلبومی که روزی فکر می‌کردیم شروعی تازه در موسیقی پاپ است و موزیسین‌های گروه از تمامی ظرفیت خود برای بهتر شنیده شدنش استفاده کرده‌اند.
رویکرد «دنگ شو» در انتخاب خواننده در تمام ادوار از همین فرمول تبعیت کرده و در هر بازه زمانی خوانندگان سنتی به این گروه اضافه و از آن جدا شدند و «دنگ شو» تا به امروز نتوانسته موفقیت «شیراز چهل ساله» را دوباره تکرار کند.
اما «شیراز» و این تاخیر در انتشار، چه به خواست گروه و چه به خواست ارشاد بوده باشد، انتشار امروزش یک تجدید خاطره است. تجدید خاطره با آلبومی که روزی فکر می‌کردیم شروعی تازه در موسیقی پاپ است و موزیسین‌های گروه از تمامی ظرفیت خود برای بهتر شنیده شدنش استفاده کرده‌اند.
شروعی که روز‌های تازه‌ای در موسیقی پاپ نوید می‌داد، اما حداقل «دنگ شو» هیچ‌گاه پیشرفت نکرد و درجا زد و درباره دیگر گروه‌ها هم این موج پاپ‌های جدید به جایی رسید که کار را برای‌شان به شدت مشکل کرده است. باید منتظر ماند و دید چه زمانی فضای موسیقی کشور تهیه‌کنندگان سودجو را سیراب می‌کند تا دست از موسیقی این مملکت بردارند و موسیقی خوب به گوش مردم برسد، شاید هیچ‌وقت!
۰
