تصاویر/ قصر کودک؛ بزرگ شدن در کره‌ی شمالی

فرادید | طارق زیدی، عکاسی از بریتانیا، که موضوع اصلی عکس های او را مردم سراسر جهان تشکیل می دهند، اخیرا به کره ی شمالی سفر کرده و تجربه ی دیدار خود را در قالب تصاویر در اختیار مخاطبان گذاشته است.

او به BBC گفت: «من به ۹ استان کره‌ی شمالی سفر کردم و طی این مسیر از مدارس، مهد کودک‌ها و آکادمی‌های موسیقی بازدید کردم. همه‌ی خارجی‌ها شانس بازدید از این کشور را ندارند، و آن عده‌ای که این فرصت را پیدا می‌کنند، تحت تدابیر شدید کنترل شده و در موقعیت‌هایی بسیار محدود، می‌توانند عکاسی کنند.

عکس‌هایی که در ادامه با هم خواهیم دید، با موضوع چیستی بزرگ شدن در کشوری منزوی و بسته گرفته شده است.

هر چند این مجموعه‌ی منتخب نمی‌تواند به صورت جامع چیستی بزرگ شدن در کره‌ی شمالی را نشان دهد، اما می‌تواند حس اجتماعی و فرهنگی محیط و علاقمندی کودکان کره‌ی شمالی به ارتباط با ما را نشان دهد.

هر زمانی که به شهر می‌رفتیم، تلاش می‌کردیم از یک مدرسه بازدید کنیم. انواعی از مدرسه در کره‌ی شمالی وجود دارد که در کنار موزه‌های این کشور، مکان‌های اصلی بازدید‌های روزانه ما را تشکیل می‌دادند.

بسیاری از دانش آموزان می‌خواستند نشانمان دهند که چقدر عالی انگلیسی صحبت کنند و در بعضی از مدرسه‌ها بهترین شاگردان مدرسه انتخاب شده بودند تا با گردشگران صحبت کنند. آن‌ها انگلیسی را به راحتی صحبت می‌کردند و تقریبا در مورد هر موضوعی می‌توانستیم با آن‌ها مکالمه کنیم.

موضوع بسیاری از مکالمات ما مسائل عمومی بود، بطور مثال درباره‌ی گروه موسیقی بیتل‌ها صحبت کردیم. واقعا مکالمه با مردم بسیار شگفت آور بود. خیلی بر این باورند که در کره‌ی شمالی مردم از صحبت کردن با خارجی‌ها سر باز می‌زنند، اما در این کشور از ما به گرمی استقبال می‌شد و احساس می‌کردیم که محیط کاملا گشاده است.

بعضی مدارس تسهیلات فوق العاده‌ای در اختیار دانش آموزان مستعد گذاشته بودند. به ما گفتند که به این مدارس در کره‌ی شمالی «قصر کودک» گفته می‌شود. قطعا مدارس دیگری هم در کره‌ی شمالی بودند، اما ما را به آن مدارس نبردند.

تاکید این مدارس بر یادگیری ورزش، موسیقی و فرهنگ واقعا جالب توجه بود. بسیاری از دانش آموزان مشتاق بودند با گردشگران بازی کنند و مسابقه دهند، مثلا فوتبال، بسکتبال و بازی‌هایی از این دست.

اما خارج از این بازدید‌های رسمی از پیش تعیین شده که در برنامه‌ی سفر ما گنجانده شده بود، موقعیت‌های ناب و از پیش تعیین نشده ای، برای عکاسی پیش آمد: به طور مثال پدری که فرزندش را در مترو در آغوش گرفته بود، مادری که با بچه هایش در زمین بازی، بازی می‌کرد، و من در حالی که با اتوبوس از کنارشان عبور می‌کردم، از آن‌ها عکاسی کردم. یعنی در حالی که از وجود من اطلاع نداشتند.

این تصاویر نکته‌ی مهمی را به من یادآوری کردند، این که مهم نیست افراد تحت چه نوع حکومت و قوانینی زندگی کنند، خانواده تقریبا در همه جا یک شکل است و بچه‌های مدرسه‌ای کره‌ی شمالی همان اهداف و آرزو‌های شخصی را در سر می‌پرورانند که هر کودک دیگری، در هر جایی از دنیا، به آن‌ها می‌اندیشد.»

منبع: BBC

مترجم فرادید: عاطفه رضوان نیا