مشکل اصلی مبارزه با کرونا

جعفر گلابی | اگر با دقت به عملکرد مسوولان خصوصا ستاد ملی مبارزه با کرونا نگریسته شود و فراز و فرود‌های ۸ ماه گذشته مورد موشکافی قرار گیرد یک نکته بسیار مهم و کلیدی خودنمایی می‌کند.

درواقع می‌توان گفت که ستاد مذکور طی مدت شیوع بیماری تصمیمات خوب و درستی اتخاذ کرده است ولی یک عامل مهم و استراتژیک فرو گذاشته شده و به احتمال بسیار بالا عدم موفقیت در مهار اپیدمی ناشی از همین عامل است. سرعت! آری به جرات و با تکیه بر نوسانات ابتلا و مرگ‌ومیر ناشی از کرونا می‌توان گفت که ستاد مذکور از سرعت لازم در اتخاذ تدابیر مورد نیاز برخوردار نبوده و از ویروس کرونا معمولا عقب افتاده است.

حداقل از چند ماه پیش نوع رفتار این ویروس و دلایل افت و خیز آن برای کارشناسان مشخص شده و همواره هشدار‌های لازم را داده‌اند، ولی متاسفانه به این هشدار‌ها چندان توجه نشده و همواره وقتی در میدان عمل دچار آسیب شده‌ایم، تدابیر لازم با تاخیر و تحصیل خسارت اتخاذ شده‌اند در حالی که در هزینه‌های آن هیچ تفاوتی وجود نداشته است.

به چندین نمونه بارز آن می‌توان اشاره کرد: مثلا اولین مورد آن ضرورت استفاده همگانی از ماسک است که تازه در مهرماه در تهران اجباری شد و چه بسا اگر به تجربه کشور‌های نسبتا موفق در این زمینه توجه و ماه‌ها پیش با قاطعیت به اجرا گذاشته می‌شد شاهد آثار مثبت و قابل توجهی بودیم.

مورد دیگر آثار مخرب سفر‌ها در تعطیلات است که در مناسبت‌های مختلف جز خواهش از مردم و توصیه به آن‌ها برای خودداری از آن هیچ اقدام قابل توجهی صورت نگرفت و به سادگی مشاهده شد که پس از تعطیلی جان‌های بسیاری از دست رفت و ابتلا‌ها متوجه بی‌گناهان و خودداران از سفر هم شد!

و تاکنون فقط یک‌بار ممنوعیت سفر اعلام شد و قاطعانه هم اعمال نشد. اما از همه مهم‌تر ماجرای فرارسیدن پاییز و سردی هواست که به اجماع جهانی خطر را بیشتر می‌کرد و تردیدی در آن نبود ولی متاسفانه باز هم هنگامی اقدامات و تصمیمات لازم اتخاذ شد و می‌شود که مرگ و میر‌ها از ۳۰۰ و ابتلا‌های روزانه از ۵ هزار نفر عبور کرد!

اگر با تشدید محدودیت‌ها در شهریورماه به استقبال پاییز می‌رفتیم احتمالا شاهد این آمار حزن‌انگیز نبودیم. اما نه تنها چنین نشد که عواقب برخی از تجمع‌ها در محرم و چند تعطیل سفرساز و برگزاری کنکور با هم گرد آمدند و حالا که هنوز آنچنان هوا سرد نشده است...

با اوضاع ناگوار کنونی روبه‌رو شده‌ایم
به نظر می‌رسد دولت به واسطه فشار‌های اقتصادی و هزینه‌های مالی ناشی از اعمال محدودیت‌ها براقشار متوسط و ضعیف جامعه در مقابل سختگیری‌ها مقاومت می‌کند و گاهی تا آنجا که ممکن است برخی تصمیمات را به تاخیر می‌اندازد ولی اگر نیک نظر کنیم در مجموع تعویق تصمیم‌های ضروری نه تنها هزینه‌ها را کاهش نمی‌دهد که استمرار شیوع و تلفات آن در سطوح بالای کنونی خسارت‌های اقتصادی را هم افزایش می‌دهد و خیری متوجه تسامح در مقابله با اپیدمی نیست.

با اینکه ما همواره و در حوزه‌های مختلف دیر می‌کنیم و حالا هم دیر شده ولی جا دارد که بگوییم از هم‌اکنون باید برای روز‌های بدتر آماده شویم و نیاز به تصمیم‌های ضروری از سوی ستاد مقابله با کرونا بدون دیرکرد اتخاذ شوند.

متاسفانه روند کنون رو به تزاید است و هیچ دلیل روشنی وجود ندارد که تنور بیماری خودبه‌خود سرد شود و کارشناسان دقیقا می‌توانند وضعیت آینده نزدیک را پیش‌بینی کنند؛ لذا اگر قرار است به نقطه قرنطینه شهر‌ها برسیم و محدودیت‌های اضطراری و تعطیلی‌های سراسری اعمال شود؛ اولا مقدمات لازم فراهم شود و در ثانی برای یک‌بار هم که شده پیش از رسیدن به آمار‌های وحشتناک علاج واقعه کنیم.

چون جان انسان‌ها در میان است.
چون احتمال وقوع فاجعه دور از ذهن نیست.
زیرا خسارت‌های اقتصادی اوج‌گیری بحران قطعا بسیار بالاست.

نگذاریم باز هم دیر شود و پس از رسیدن به آمار‌های مرگ و میر بالای ۶۰۰ نفر که توسط برخی از صاحب‌نظران اپیدمیولوژیست پیش‌بینی شده است سراسیمه چاره‌یابی کنیم.

برای یک‌بار هم که شده تصمیم‌گیران از کرونا سبقت بگیرند و تصمیمات ضروری را قاطعانه اتخاذ کنند و همه‌جانبه به اجرا بگذارند.