مرگ اندوه‌بار قاسم آهنین‌جان؛ ماجرای اخراج از بیمارستان صحت داشت؟

فرادید | قاسم آهنین جان، شاعر رنج‌های عمیق پس از یک دوره تحمل درد و بیماری، غروب سه شنبه بر اثر سرطان درگذشت. شاعری که همواره با ادبیات مانوس بود و به قول هرمز علیپور «اگر شعر را از قاسم می‌گرفتند، مثل یک ماهی که آب را از آن بگیرند، از بین می‌رفت.»، اما حالا بیماری، قاسم آهنین جان را از شعر گرفته است. دراین میان برخی فعالان رسانه‌ای طی روز‌های اخیر با انتشار ویدیویی از استاد قاسم آهنین جان با لباس بیمارستان کنار خیابان، مدعی شده بودند که او به دلیل فقر از بیمارستان اخراج شده بود. اما مسئولان دانشگاه علوم پزشکی اهواز و استانداری خوزستان این موضوع را تکذیب کرده اند.

به گزارش فرادید؛ آهنین جان متولد سال ۱۳۳۷ در اردبیل بود، اما از نوجوانی در شهر اهواز زندگی می‌کرد و با حال و هوای جنوب به بلوغ جسمی و فکری رسید. او فعالیت‌های هنری اش را از دهه ۶۰ با حضور در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد.

اما اولین اثرش در حوزه ادبیات و شعر ذکر خواب‌های بلوط بود که در سال ۷۲ منتشر شد.

پس از آن هم «شاعر مرگ خویش می‌داند»، «خون و اشراق بر ارغوان جوشن‌ها»، «بخت تاریک در آفاق بنفشه و پروانه»، «گلی برای غریبان تا همیشه»، «برق رگ‌ها بر پولاد دریا» به شاعر مرگ خویش می‌داند، خون و اشراق بر ارغوان جوشن‌ها، بخت تاریک در آفاق بنفشه و پروانه، گلی برای غریبان تا همیشه، برق رگ‌ها بر پولاد دریا، «سوسن خاموش به‌وقت فراق»، «عطر غریب غزال مشرق‌ها»، «شاخه یاس به شام خرابات»، «لمعات خون» و «کودکی‌ها در شب سقاخانه» از قاسم آهنین جان منتشر شد که جایگاه او را در ادبیات معاصر ایران برای همیشه استوار کرد.

البته قاسم آهنین جان علاوه بر شعر، در حوزه فیلم سازی، فیلمنامه نویسی و بازیگری هم فعالیت می‌کرد. تا جایی که در سال ۱۳۸۶ برنده بهترین فیلمنامه در جشنواره سراسری فیلم «وحدت» شد. علاوه بر این او به عنوان بازیگر در فیلم سینمایی «جدال بزرگ» به کارگردانی علی اصغر شادروان حضور داشته است.

بلافاصله پس از درگذشت قاسم آهنین جان، ویدیویی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد، که نشان می‌داد، او با لباس بیمارستان کنار خیابان نشسته است. برخی از فعالان رسانه‌ای مدعی شده بودند که آهنین جان به دلیل فقر و بی پولی از بیمارستان اخراج شده است و مدتی پس از این اتفاق هم تسلیم سرطان شده است.

اما چیزی نگذشت که دانشگاه علوم پزشکی اهواز و استانداری خوزستان این ادعای مطرح شده در فضای مجازی را تکذیب کردند.

دکتر عرفان مردانی، مشاور رئیس دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز اولین مسئول خوزستان بود که به این ویدیو واکنش نشان داد. او گفته که «فیلمی که از استاد مرحوم آهنین‌جان منتشر شده مربوط به ۲۰ روز قبل است که ایشان بعد از حضور در بیمارستان و بهبودی نسبی درخواست بازگشت به منزل نمودند. کادر بیمارستان بعد از انجام تمام خدمات لازم، ایشان را به آدرس اعلامی می‌برند، اما چون استاد در اواخر عمر دچار آلزایمر بودند آدرس منزل سابق‌شان را گفته بودند.»

او تاکید کرده که پرسنل اورژانس بعد از اطلاع از این موضوع سریعا ایشان را به بیمارستان بازمی‌گردانند و ایشان از آن زمان و تا شب گذشته که متاسفانه به علت بیماری سرطان درگذشتند تحت مراقبت کامل بودند.

اما توضیح مشاور رئیس دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز کاربران شبکه اجتماعی را قانع نکرد و در نهایت استاندار خوزستان نیز در مقام پاسخگویی برآمد.

قاسم سلیمانی‌دشتکی، استاندار خوزستان نیز با رد شایعه اخراج قاسم آهنین جان از بیمارستان، گفته است که «حدود یک ماه پیش نوبخت، معاون رییس جمهوری و رییس سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور در خصوص وضعیت بیماری این شاعر گرانقدر در تماسی تلفنی خواستار رسیدگی جدی شد.»

او در ادامه می گوید: «بلافاصله گروهی را به منزل وی فرستادم و دستور دادم در بیمارستان امام خمینی (ره) بستری شود که این اتفاق افتاد و در طول مدت بستری نیز رسیدگی خوبی به وی شد.»

استاندار خوزستان در مورد ویدیوی منتشر شده در فضای مجازی نیز گفته که «پس از بستری و زمانی که حال او بهتر شد خودش اصرار داشت به خانه برگردد که او در مسیر ترخیص از بیمارستان از ماشین پیاده می‌شود که در همان لحظه افرادی از وی کلیپ و عکس تهیه می‌کنند و اعلام می‌کنند او یک بیمار سرگردان است در حالی که به هیچ وجه اینگونه نبود.»

آن‌هایی که قاسم آهنین جان را می‌شناسند، از دوستی دیرینه او با هرمز علیپور دیگر شاعر پرآوزه خوزستان باخبرند. هرمز علیپور که حالا دوست گرمابه و گلستان اش را دست داده، در مورد زندگی آهنین جان می‌گوید: «من با قاسم دوستی ۴۰ساله داشتم؛ او شاعری تلاش‌گر بود، شاعری که با وجود این‌که در خوزستان زندگی می‌کرد و خوزستان هم مهد شعر ناب و شعر دیگر است، اما توانسته بود به زبان مستقلی برسد و جایش را در شعر ایران باز کند.»

البته هرمز علیپور سابقه سینمایی قاسم آهنین جان را یادآور می‌شود.

او اضافه می‌کند که آهنین جان آدمی بود که تمام عمرش را وقف شعر و شاعری کرد و با شعر هویت پیدا کرد و دیگر این‌که همان‌طور زندگی کرد که واقعا باید زندگی می‌کرد. به شدت هم اعتقادات مذهبی داشت و تظاهر نمی‌کرد. مثل هر شاعر دیگری عده‌ای هواخواه و عده‌ای منتقد داشت، اما من نه تنها در مورد قاسم بلکه در مورد اکثر افراد این‌گونه‌ام که کاری به مسائل شخصی و اعتقادی آن‌ها ندارم و به اعتقاد من هیچ‌کس حق ندارد دیگران را استنتاق کند.

علیپور سپس به زندگی قاسم آهنین جان اشاره می‌کند و می‌گوید: «آدمی بود که پریشان زندگی کرد، چون به هر جهت بیکار بود و به جز شعر، ملجاء دیگری نداشت، اما این کار را خوب انجام می‌داد. قاسم در برخی مواقع عصیان‌گر بود و نیز خیلی باورمند بود به شاعری خودش. شاعرانی مثل: رضا براهنی، محمدعلی سپانلو و خصوصا منوچهر آتشی او را خیلی تشویق می‌کردند.»