تصاویر/ باغ‌های مدور، روش خلاقانه مقابله با خشکسالی
در این باغ‌ها گیاهان و درختان مقاوم به گرما مانند پاپایا، انبه، مورینگا و سیج (از خانواده مریم‌گلی) می‌کارند. بسترِ دایره‌ای این باغ‌ها به ریشه‌ها امکان می‌دهد که به سمت داخل رشد کنند، باعث می‌شود که آب و باکتری در محیط بسته حبس شود و احتباس آب و تولید کامپوست را بهبود می‌بخشد.
کد خبر :
۹۶۷۴۶
بازدید :
۳۴۶۹
فرادید | موسا کامارا شب‌ها در نانوایی کار می‌کند و صد‌ها نان می‌پزد. اما با طلوع خورشید، به جای رفتن به خانه و خوابیدن، شغل دوم طاقت‌فرسایش را شروع می‌کند: بیل زدن زمین و مراقبت از دانه‌های تازه کاشته‌شده در باغ‌هایی که به شکل دایره طراحی شده‌اند.
به گزارش فرادید، کامارا، ۴۷ ساله، باور دارد که اهمیتِ این باغ برای تأمین خوراک آینده خانواده گسترده او - با ۲۵فرزند- و سایر ساکنان شهر بوکی داو که در مرز بین سنگال و موریتانی واقع شده است، از نانوایی بیشتر است.
او بخشی از یک پروژه بزرگ است که هدفش تولید ۱۰۰ عدد از این باغ‌هاست. در زبان محلی به آن‌ها «تولو کیئور» می‌گویند. سازندگان این باغ‌ها امیدوارند که این طراحی بتواند امنیت غذایی کشور را افزایش دهد، بیان‌زایی منطقه را کاهش دهد و و هزاران نیروی کارگر را به خدمت بگیرد.
کامارا که بعد از گذراندن یک شب کامل در نانوایی و ۱۰ساعت کار در باغچه برای کاشتن گیاهان دارویی و خوراکی، بالاخره به خانه آمده است، می‌گوید: «این پروژه باورنکردنی مهم است.»
او که به دلیل سخت‌کوشی و تعهدش به عنوان نگهبان باغ انتخاب شده است، می‌گوید: «کاشتن حتی یک درخت کمک می‌کند بیش از ۲۰سال انسان‌ها و حیوانات از آن بهره ببرند.
این پروژه بخشی از طرحِ بزرگ «دیوار سبز» است که در سال ۲۰۰۷ در منطقه ساحل آفریقا آغاز شد تا با درختکاریِ ۸۰۰۰ کیلومتر از کمربندِ بیابانیِ صحرای آفریقا، از سنگال تا جیبوتی، بیابان‌زایی در این منطقه آهسته‌آهسته کاهش پیدا کند.
برطبق تخمین‌های سازمان ملل، این طرح تاکنون فقط توانسته ۴درصد از ۱۰۰میلیون هکتار درختی که بنا بوده کاشته شود، را تکمیل کند و این پروژه تا سال ۲۰۳۰ طول می‌کشد و ۴۳میلیارد دلار هزینه خواهد داشت.
خودکفایی با ایده محلی و بومی
ایده ساخت باغ‌های مدور رویکردی محلی و بومی به این طرح است که برخلاف آن طرح بزرگ، توانسته در طی ۷ ماه از شروع پروژه پیشرفت قابل توجهی بکند.
در این باغ‌ها گیاهان و درختان مقاوم به گرما مانند پاپایا، انبه، مورینگا و سیج (از خانواده مریم‌گلی) می‌کارند. بسترِ دایره‌ای این باغ‌ها به ریشه‌ها امکان می‌دهد که به سمت داخل رشد کنند، باعث می‌شود که آب و باکتری در محیط بسته حبس شود و احتباس آب و تولید کامپوست را بهبود می‌بخشد.
کارین فخوری، مدیر این پروژه محلی، می‌گوید: «مشارکت مردم محلی در این پروژه بسیار مهم بود. این پروژه یک پروژه خارجی نیست که کسی از بیرون بیاید و به مردم بگویند چه بکنند. این پروژه کاملاً بومی است.»
از طرفی این باغ‌ها پاسخی به همه‌گیریِ کووید ۱۹ هستند. سنگال اوایل سال گذشته مرز‌های خود را بست تا شیوع ویروسِ کرونا را محدود کند. این باعث شد که واردات غذا و دارو به سنگال محدود شود.
این اتفاق آژانس جنگل‌کاریِ سنگال را بر آن داشت تا به دنبال راه‌هایی برای افزایش خودکفایی مردمان روستا‌ها باشد.
ایلای ان‌دیایه، یک مهندس کشاورزی که در برزیل زندگی می‌کند، اما در دوران قرنطینه در سنگال مانده بود، بر اهمیتِ «اقدامات کوچک و دائمی» تأکید کرد. این مهندس ایده اصلی ساخت باغ‌های دایره‌ای را مطرح کرد.
این پروژه در همه جای سنگال موفق نبوده، اما در شهر شرقی کانِل، باغ‌ها در حال رونق پیدا کردن هستند. مراقبین این باغ‌ها از طریق حفر کانال‌های آبیاری سنتی توانستند مشکل آب را حل کنند.
دیوار‌های سیمانی و سگ‌های نگهبان جوندگانی که گیاهان را می‌خورند، دور نگه می‌دارند.
کامارای نانوا باور دارد که این باغ‌ها در آینده فواید بیشتری دارد و ساکنان صحرای آفریقا را از طی سفر‌های خطرناک برای خروج از منطقه و پیدا کردنِ موقعیت‌های بهتر برای زندگی، بی‌نیاز می‌کند.
او می‌گوید: «روزی که مردم اهمیت دیوار بزرگ سبز را درک کنند، دیگر تن به مسیر‌های خطرناک مهاجرت که ممکن است جان خود را بر سر آن بگذارند، نمی‌دهند. بهتر است که همین‌جا بمانیم، کشت‌وکار کنیم و ببنیم چه از زمین به دست می‌آوریم.»
۰
