آیا میتوان دوپامین و گیرندههای «احساس خوب» را تحت کنترل خود قرار داد؟
یک مطالعه جدید نشان میدهد که پیام رسان "احساس خوبی داشته باش" میتواند بطور ارادی کنترل شود
کد خبر :
۹۷۰۳۷
بازدید :
۲۶۷۸
فرادید| دانشمندان علوم اعصاب نشان میدهند که موشها میتوانند یاد بگیرند که برای دریافت پاداش، تکانههای دوپامین تصادفی را دستکاری کنند.
به گزارش فرادید؛ محققان کشف کرده اند که تکانههای خودجوش دوپامین، پیام رسان عصبی که به عنوان ماده شیمیایی "احساس خوب" مغز شناخته میشود، در مغز موشها ایجاد میشود. این مطالعه نشان داد که موشها میتوانند برای دریافت پاداش این پالسهای دوپامین تصادفی را دستکاری کنند.
به گزارش فرادید؛ محققان کشف کرده اند که تکانههای خودجوش دوپامین، پیام رسان عصبی که به عنوان ماده شیمیایی "احساس خوب" مغز شناخته میشود، در مغز موشها ایجاد میشود. این مطالعه نشان داد که موشها میتوانند برای دریافت پاداش این پالسهای دوپامین تصادفی را دستکاری کنند.
دوپامین، انتقال دهنده عصبی که در همه جا سیگنال را بین سلول های مغزی حمل می کند، جدا از عملکردهای بسیار خود، در جنبههای متعدد پردازش شناختی نقش دارد. این پیام رسان شیمیایی از منظر نشانه های خارجی یا سیگنالهای "قطعی" به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. با این حال، محققان دانشگاه سن دیه گو کالیفرنیا به تازگی تلاش کردند تا جنبه های کمتر درک شدهی مربوط به تکانه های خود به خود دوپامین را مورد بررسی قرار دهند. نتایج آنها که ۲۳ ژوئیه در مجله Current Biology منتشر شد، نشان داد که موشها می توانند عمداً این پالسهای دوپامین تصادفی را دستکاری کنند.
کنراد فو، فارغ التحصیل از دانشگاه سن دیه گو، به جای آنکه فقط پاسخ های لذتبخش یا مبتنی بر پاداش بررسی کند، تحقیقی در مورد دوپامین انجام داد که نشان داد نئوکورتکس در موش مملو از انگیزههای غیرقابل پیش بینی دوپامین است که تقریباً یک بار در دقیقه رخ میدهد.
کنراد فو با همکارانش در UC San Diego (گروه فیزیک و بخش عصب شناسی) و دانشکده پزشکی Icahn در مونتسینای نیویورک، بررسی کرد که آیا موشها در واقع آگاه هستند که این تکانهها - که در آزمایشگاه از طریق تکنیکهای تصویربرداری مولکولی و نوری ثبت شده اند - در واقع در حال وقوع هستند یا خیر.
محققان یک طرح بازخوردی ابداع کردند که در آن موشهای روی تردمیل اگر نشان دهند که قادر به کنترل سیگنال های بداهه دوپامین هستند، پاداش دریافت می کنند. دادهها نشان دادند که موشها نه تنها از این تکانه های دوپامین مطلع بودند، بلکه نتایج نیز تأیید کرد که آنها تکانه های دوپامین را پیش بینی کرده و به طور ارادی بر بخشی از آنها کنترل دارند.
محققان در این مقاله خاطر نشان کردند: "از نظر حیاتی، موش ها یاد گرفتند قبل از دریافت پاداش، تکانه های دوپامین را به طور قابل اعتماد نشان دهند. این اثرات با حذف پاداش برعکس شد. ما تصور می کنیم که تکانه های خود به خود دوپامین ممکن است به عنوان یک رویداد شناختی برجسته در برنامه ریزی رفتاری عمل کند.
محققان میگویند این مطالعه بُعد جدیدی را در مطالعه دوپامین و پویایی مغز باز می کند. آنها در حال حاضر قصد دارند این تحقیق را برای بررسی این که چگونه حوادث غیرقابل پیش بینیِ دوپامین باعث ایجاد پویایی می شود، گسترش دهند که جنبه اساسی انجام فعالیتهایی همچون کارهای مربوط به شغل و یافتن همسر است.
محققان خاطرنشان کردند: "ما بیشتر حدس میزنیم که احساس حیوانات از تکانههای خودجوش دوپامین ممکن است آنها را در جستجو (در غیاب محرکهای پیش بینی کننده پاداش شناخته شده) ترغیب کند. "
در تلاشهای خود برای کنترل دوپامین، محققان تصریح کردند که به نظر میرسد دوپامین به جای آنکه باعث ایجاد رفتارهای حرکتی شود، باعث تحریک میشود.
دیوید کلینفلد، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، استاد گروه فیزیک (بخش علوم فیزیکی) و نویسنده این مقاله گفت: "این به عنوان یک یافته عجیب توسط یک دانشجوی با استعداد و کنجکاو و فارغ التحصیل با حمایت فکری گروهی از همکارانِ برجستهی بخش نوروبیولوژی آغاز شد. به عنوان یک نتیجه غیرقابل پیش بینی، ما روزهای طولانی زیادی را صرف مطالعه اولیه کردیم و البته آزمایشهای کنترلی را برای تأیید ادعاها انجام دادیم. اینها به نتیجه گیری فعلی منجر شد. "
منبع: ScienceDaily
۰