روایت "مرگ استالین" در یک کمدی سیاسی جذاب
از همان سال ۲۰۱۶ که خبر ساخت «مرگ استالین» اعلام شد، پروژه کنجکاوی برانگیزی به نظر می‌رسید. هم به دلیل جنبه‌های دراماتیک انکارناپذیر این موقعیت تاریخی و هم به دلیل کارنامه و شهرت آرماندویانوچی که در هزاره جدید نامش با کمدی سیاسی گره خورده. فیلم همان چیزی از آب در آمد که انتظارش میرفت؛ روس‌ها را حسابی عصبانی کرد، انگلیسی‌ها را سر ذوق آورد و آمریکاییها، که چندماه دیرتر و بهار امسال فیلم را روی پرده تماشا کردند، خیلی به فیلم نخندیدند.
کد خبر :
۵۸۶۰۰
بازدید :
۳۵۴۹
بهار ۱۹۵۳ ژوزف استالین رهبر اتحاد جماهیر شوروی در سن ۷۴ سالگی بر اثر سکته در گذشت. مردم، شوروی و البته جهانیان در شوک فرو رفتند. مراسم تشییع و وداعی باشکوه برای استالین برگزار شد و مقامات بلندپایه زیر تابوت «رفیق بزرگ» را گرفتند تا اعلام کنند که این فقدان عظیم با وجود خسارات فراوانش برای سیستم، جلوی پیش روی را نمی‌گیرد و میراث او در دست یارانش ابدی خواهد بود.
بنا به تصاویر و اسناد به جا مانده، گئورگی مالنکوف، نیکیتا خروشچف، ویاچسلاو مولوتوف، گئورگی ژوکوف، لاورنتی بریا و فرزندان استالین کسانی بودند که بعد از مرگ دست به دست هم دادند تا کار مملکت روی زمین نماند. تصاویر و اسناد تاریخی که این را می‌گوید. اما چندروز، چندماه و چندسال بعد هر کدام از این پاران به ظاهر متحد سرنوشت متفاوتی پیدا می‌کنند و عکس دسته جمعی آن‌ها هرگز تکرار نمی‌شود.
آن چندروز پشت در‌های بسته چه گذشته؟ «مرگ استالین» ماجرا را به طرز بامزه‌ای می‌شکافد. از همان سال ۲۰۱۶ که خبر ساخت
سناریویی که با استالین و شوروی تمام نمی‌شود؛ و مشکل فیلم همین است. پانوچی که فیلم را براساس یک رمان مصور فرانسوی ساخته، نمی‌تواند سوژه مورد نظرش را به کلیتی فراتر از موقعیت نمایشی طراحی شده بسط بدهد. برای همین پایان کار، با نمایی بامزه، اما به شدت قابل پیش بینی، انگار تمهیدی است برای ختم غائله‌ای که در فیلم به راه افتاده و دقیقا معلوم نیست که می‌خواهد به کجا برسد.
«مرگ استالین» کوبنده آغاز می‌شود و در پرده اول قصه و موقعیت را به طرز شگفت انگیزی شرح می‌دهد. همان طور که سران حزب بعد از دیدن جسد استالین دقیقا نمی‌دانند باید چه کنند، فیلم هم بعد از مرگ نمی‌تواند مسیر دقیقی را میان شخصیت‌ها دنبال کند و برای دور نشدن از اصل واقعه و مهمتر از آن حفظ پرستیژ، قید شوخی کردن با خیلی از موقعیت‌ها را می‌زند. شاید «مرگ استالین» به فیلم بزرگ و کاملی تبدیل نشده باشد، ولی عنوان کمدی سطح بالا را برای خودش نگه می‌دارد.
یک کمدی هوشمندانه درباره بازی قدرت و سیاست که در بیان ظرافت‌های رندانه زیادی ساده عمل می‌کند و برای خنداندن تماشاگر زیادی جدی می‌شود. اگر با ارجاعات تاریخی و سیاسی فیلم آشنا باشید، به شوخی هایش، مثلا دعوا بر سر این که اصلاحات سیاسی نقشه چه کسی بوده، حسابی می‌خندید و اگر نه، بعد از تماشا می‌توانید با جست وجو درباره شخصیت‌ها و حوادث تاریخی مورد بحث حسابی تفریح کنید.
منبع: روزنامه هفت صبح
۰
