Faradeed

آن‌ها می‌دانند که شما می‌توانید تا هشت ساعت بی‌وقفه تماشا کنید، این کاری است که به طور معمول می‌کنید، اگر قسمت‌های سریال به هشت قسمت ۶۰ دقیقه‌ای تقسیم شود همهٔ قسمت‌ها پشت سر هم و بی‌وقفه تماشا می‌شود".

اغلب ما به دنبال جذاب بودن هستیم! حال می‌تواند این جذابیت برای جنس مخالف باشد یا به لحاظ اجتماعی یا کاری. باید توجه داشت که ملاک‌ها و معیار‌های جذابیت از نظر افراد مختلف با هم متفاوت است، اما معمولا این موضوع بیشتر در چهارچوب جنسیت مطرح می‌شود. به این معنی که معیار‌های جذابیت از نظر خانم‌ها و آقایان، غالبا تفاوت اساسی با یکدیگر دارند. اگر شما نیز این سوال را دارید که چگونه جذاب باشیم، پس پیشنهاد می‌کنیم که این مطلب را حتماً مطالعه کنید.

معمول‌ترین واکنش ما در برابر ترس "جنگ یا گریز" است، که باعث افزایش ضربان قلب و گشاد شدن مردمک چشم می‌شود.

دورکاری در دوره قرنطینه باعث افزایش اضطراب و نگرانی در بیش از نیمی از کارمندان بریتانیایی شده است. نظرسنجی دانشکده سلطنتی نشان می‌دهد که مراقبت‌های معمول روانی برای سالمندان، کودکان و جوانان و در بیمارستان‌های دولتی با بیشترین میزان کاهش روبه‌رو بوده است.

این اختلال معمولا تنها دیده نمی‌شود و حدود هشتاد درصد مبتلایان، حداقل یک تشخیص روانپزشکی دیگر هم دارند، مثل اختلال‌های یادگیری، مشکل در هماهنگی حرکات، اوتیسم، تیک، سوء مصرف مواد، افسردگی، اختلال دو قطبی، اختلال نافرمانی مقابله‌جویانه.

اگر می‌خواهیم از آسیب‌های بیشتر به جوانان و به وجود آمدن بحران سلامت روان در میان آن‌ها به عنوان پیامد‌های قرنطینه جلوگیری کنیم، باید از نسل جوان به طور ویژه حمایت‌های بیشتری کنیم که با این شرایط منحر به فرد دست و پنجه نرم می‌کنند.

ممکن است فکر کنیم با حفظ فاصله با دیگران، شستن دست و رعایت مقررات فعلی می‌توانیم خودمان را در امان نگه داریم، ولی همیشه یک حس عدم اطمینان و شک و اضطراب باقی می‌ماند.

به تجربه او، جنگ تصاویر بصری واضحی با خود می‌آورد که در رویا ظاهر می‌شوند، ولی این همه‌گیری جهانی با جنگ فرق دارد.

این موضوع توجه زیادی را در رسانه‌های اجتماعی به خود جلب کرده است. تاثیر ماندن در خانه برای مدت طولانی تنها بر کسانی نیست که از قبل هم مشکلات روحی داشتند بلکه دیگران را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد.

در هنگام شیوع یک بیماری، استیگما ممکن است بدین معنی باشد که افراد مبتلا برچسب خورده، و مورد تبعیض قرار گرفته و از این رو به صورت جداگانه تحت درمان قرار گیرند.

هنگام نه گفتن، همدلی و درک خود را از شرایط آن‌ها نشان دهید؛ برای نمونه، بگویید: «می‌دانم تو در چه وضعی هستی و به کمک من نیاز داری، اما من الان در شرایطی هستم که نمی‌توانم به تو کمک کنم».

یکی از دلایلی که این خانواده‌ها به آن اشاره می‌کنند این است که حتی اگر خود آن‌ها تاب تحمل قرنطینه خانگی را داشته باشند، قرنطینه برای کودکان امری سخت و طاقت‌فرسا است و کودکان قدرت این میزان تاب‌آوری را ندارند.

آن‌ها خودشان را افرادی آسیب‌ناپذیر می‌دانند. آن‌ها فاصله اجتماعی را رعایت نمی‌کنند؛ زیرا با اینکه این کار می‌تواند جانِ بسیاری را نجات دهد، آن‌ها اطمینان دارند که خودشان هرگز بیمار نخواهند شد. چنانچه شیوعِ بیماری در مناطق افزایش پیدا کند، دسته سوم هستند که باید مقصر شناخته شوند.

خودقرنطینگی بدون آمادگی، ممکن است بی‌دلیل این تجربه را به تجربه‌ای پراضطراب یا کسالت‌بار تبدیل کند و باعث شود آدم دیگر نتواند ماندن در قرنطینه را تحمل کند. بیرون آمدن از قرنطینه هم که نقض غرض است.

موارد زیادی هست که ما هیچ کنترلی بر آن‌ها نداریم، اما به هر صورت در برابر آن‌ها واکنش نشان می‌دهیم. در مواردی هم مانند کرونا، کاری که از دستمان برمی‌آید، شستن مرتب دستان و مراقبت از خود و گوش کردن به توصیه‌های مهمی است که می‌شود.