Faradeed

از این کشف می‌توان برای مخفی کردن اطلاعات (با تبدیل حالت اولیه آن به درهم‌تنیدگی کوانتومی) استفاده شود، و نیز می‌توان برای آزمایش دستگاه‌های کوانتومی از آن بهره جست.

شاهد و مدرک وجود «ماده تاریک» بزرگ‌ترین نقطه عطف در علوم فضایی و فیزیکی جهان خواهد بود. هرچند فرض بر این است که «ماده تاریک» حدود ۸۵ درصد مواد موجود در کائنات را تشکیل می‌دهد، اما هنوز وجود آن مستقیما ردیابی نشده است.

تاکنون شیشه‌های اسپینی تنها درون آلیاژ‌های خاصی مشاهده شده‌اند. اکنون محققان دریافتند این حالت ماده به طور طبیعی در عنصر نئودیمیم ایجاد می‌شود.

دانشمندان از الکترون‌ها باهوش‌ترند. با خودشان فکر کردند این الکترون که بالاخره باید از یکی از این شکاف‌ها رد بشود. کاری ندارد، یک دستگاه آشکارساز الکترون کنار شکاف‌ها قرار می‌دهیم تا ببینیم تک‌الکترونی که شلیک می‌شود از کدام شکاف عبور می‌کند. با کمال حیرت، به محض اینکه اندازه‌گیری کنید که الکترون از کدام شکاف رد می‌شود، نوار‌های تداخلی از بین می‌روند و تصویر روی پرده تبدیل می‌شود به دو نوار روشن. انگار الکترون می‌فهمد که دارید نگاهش می‌کنید! تا قبل از اینکه مسیرش را اندازه‌گیری بکنید، هر تک‌الکترون از هر دو شکاف می‌گذرد!

این ماده جدید به عنوان یک سیستم تنظیم کننده دما برای زخم‌های ناشی از سوختگی و خنک کرده سطح پوست و همچنین تسریع و نظارت بر فرآیند بهبود زخم کاربرد دارد. همچنین این ماده در سفر‌های فضایی که پرتو‌های خورشید بار گرمایی زیادی را به بدنه فضاپیما وارد می‌کند، کاربرد دارد.

به گفتۀ پژوهشگران این کشتی در عمق ۲ کیلومتری پیدا شده است؛ نبودن اکسیژن در اعماق دریا باعث شده که این کشتی و وسایل آن بخوبی حفظ شده و فرسوده نشود.

شاید فیلم «نظریه‌ی همه‌چیز» (Theory of Everything) را دیده باشید. فیلمی که زندگی استیفن هاوکینگ، کیهان‌شناس معروف را به تصویر کشیده و نشان می‌دهد که با وجود معلولیت چگونه توانسته به چنین چهره‌ی برجسته‌ای تبدیل شود. هاوکینگ از جمله دانشمندانی است که سال‌ها روی رسیدن به تک نظریه‌ای که بتواند توضیح دهنده‌ی همه‌ی پدیده‌های عالم باشد کار کرده.

فضاپیمای جونو نتوانست به مدار برنامه ریزی شده از سطح مشتری برسد. اما موفق شد اسرار زیادی از این سیارهی غول پیکر را آشکار کند.

تصاویر پرتوی ایکس از فضای میان کهکشانی، دو درصد باقیمانده از سهم کیهانی ماده را آشکار کرد. حال اخترشناسان توانسته اند این سهم گمشده را به شکل ماده داغ میان کهکشانی بیابند. طی نیم قرن اخیر، پژوهشگران فهمیده اند که آنچه ما در سراسر عالم می‌بینیم و به عنوان ماده‌ی معمولی می‌شناسیم، کمتر از پنج درصد از محتوای ماده-انرژی عالم را تشکیل می‌دهد.

«اوموآموا» نخستین جرم بین‌ستاره‌ای شناخته‌شده‌ای است که مسیر حرکتش از منظومه شمسی می‌گذرد. گروهی از دانشمندان بین‌المللی این جرم آسمانی را سپتامبر ٢٠١٧ با عکس‌های تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ‌های زمینی مشاهده کردند و اوموآموا را نخستین مهمان شناخته‌شده میان‌ستاره‌ای سامانه خورشیدی نامیدند.

سیارک‌ها، توده‌های بزرگ صخره و فلز، با شکل کروی یا نامنظم هستند که در فضا پراکنده هستند و ممکن است در مسیر حرکت خود به کره زمین برخورد کنند. اصابت سیارک‌ها به کره زمین قطعا با فاجعه همراه است: در اثر برخورد یک سیارک کوچک با زمین، احتمالا شهری ویران می‌شود و اگر سیارک بزرگی با زمین برخورد کند تمامی سیاره ما به ورطه نابودی کشیده می‌شود.

اما تحلیل اقتصادی تازه‌ای که در نشریه‌ی «Joule» منتشر شد، حاکی از آن است که فناوری مهندسی زمین، هر روز به مرز‌های صرفه اقتصادی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. این تحلیل را پژوهشگران شرکت «کربن اینجینیرینگ» (Carbon Engineering) در کلگری کانادا تهیه کرده اند.

«هرگز نفهمیدم که چرا نظریه‌ی نسبیت با آن مفاهیم و مشکلاتش که تا این اندازه از زندگی روزمره فاصله دارد، باید تا این حد با اشتیاق گروه‌های گسترده‌ای از عموم مردم مواجه شود ... تا کنون هیچ پاسخ قانع کننده‌ای برای این پرسش نشنیده ام.»

میون‌ها ۲۰۰ بار از الکترون‌ها سنگین ترند، ولی همان بار الکتریکی منفی را دارند. این ذرات زمانی پدید می‌آیند که پرتو‌های پرانرژی کیهانی به مولکول‌های جو زمین برخورد می‌کنند. این ذرات با سرعتی نزدیک به سرعت نور از همه جای جو و تحت هر زاویه‌ی دلخواهی به سطح زمین وارد می‌شوند؛ به طوری که در هر ثانیه، یک میون از سطحی به وسعت کف دست انسان می‌گذرد.

اگر در صندلی راننده یا پشت آن نشسته اید، صبر کنید تا خودرو به یک پیچ راستگرد برسد تا بتوانید بدون این که خطر برخورد با خود ماشین وجود داشته باشد، از آن بیرون بپرید.