خودم به اندازه دیگران خوشحال نیستم!
کد خبر :
۲۴۳۳۱
بازدید :
۲۴۱۰
کیمیا علیزاده که با کسب مدال برنز مسابقات تکواندو المپیک، به عنوان اولین مدال آور ورزش بانوان ایران در ادوار المپیک تاریخ ساز شد، گفت که از این بابت خوشحال است اما نه به اندازه دیگران.
به گزارش مهر از ریودوژانیرو، از اعزام تیم پرامید تکواندو ایران به سی و یکمین دوره بازی های المپیک، فقط یک مدال به دست آمد. این مدال ارزشمند را نیز کیمیا علیزاده تنها بانوی تیم تکواندو و کوچکترین عضو این تیم برای ایران به ارمغان آورد.
این تکواندوکار ١٨ ساله در حالی در کنار سه تکواندوکار دیگری که عنوان های جهانی زیادی در کارنامه دارند و اتفاقا جزو امیدهای مسئولان برای مدال آوری هم بودند، صاحب مدال شد که کمتر مسئول و کارشناسی در پیش بینی هایش یک مدال قطعی برای او کنار گذاشته بود!
مهمتر از آن اینکه پیش از وی، هیچ یک از دیگر بانوان ایرانی اعزامی به ادوار مختلف المپیک، به مدال نرسیده بودند. کیمیا علیزاده اما با مدال برنز که خود از مجموع چهار مبارزه و کسب سه پیروزی به دست آمد، به این مهم رسید و به عنوان اولین بانوی مدال آور ورزش ایران در المپیک، تاریخ ساز شد.
اما کیمیا علیزاده تصورش را می کرد که به این زودی به چنین موفقیتی برسد؟ از اینکه او روی سکو رفته و هم تیمی هایش در بخش مردان به پای سکو هم نرسیدند، چه احساسی دارد؟ با مدال المپیک به نهایت اهدافش رسیده یا هنوز اهداف بزرگ تری هم دارد و ....
با حضور در دهکده ورزشکاران با کیمیا علیزاده به گفتگو نشستیم تا رودرو صحبت کنیم و او خوشحال از اینکه نماد بازی ها را به عنوان پاداش مدال آوری از نایب رئیس فدراسیون هدیه گرفته بود، به این پرسش ها پاسخ داد.
شاید هیچ یک از مسئولان روی مدال قطعی شما در المپیک حساب نکرده بودند، خود شما چه حساب و کتابی در این مورد داشتید؟
خدا را شکر با این مدال خیلی چیزها ثابت شد؛ قبل از اینکه اردوهای المپیکی آغاز شود، خیلی ها هر طور خواستند من را قضاوت کردند و پشت سرم حرف زدند.
منظورت از خیلی ها چه کسانی هستند؟ مسئولان؟ مربیان؟ هم تیمی ها و ....؟
خیلی ها بودند. گفته نشود و اسمی برده نشود، بهتر است اما به راحتی حرف می زدند. برای من البته مهم این بود که با تلاش به مدال برسم و بتوانم خودم و توانایی هایی که دارم را ثابت کنم.
و بالاخره به هدفی که داشتید، دست یافتید؛ الان راضی هستید؟
البته آن طور که می خواستم، نشد. شاید الان خیلی ها بابت این مدال برنز من خوشحال باشند اما خودم خیلی نه؛ من خوشحالم چون باعث شادی مردم شده ام اما بابت مدالم و به خصوص رنگ آن خوشحال نیستم.
فکر نمی کنید ارزش کارتان را به عنوان اولین مدال آور نادیده می گیرید؟
من از نظر فنی و روحی خیلی آماده بودم، هیچ وقت این حد از آمادگی را در خودم احساس نکرده بودم. با این میزان آمادگی، انتظارم از خودم فقط مدال طلا بود. بعضی ها هستند که وقتی به موفقیتی می رسند آن را باور نمی کنند اما من مدالم و رسیدن به این جایگاه که بنا به ادعای همه تاریخی است را خیلی خوب باور می کنم. آنچه که هنوزم باورم نشده، باختم به نماینده اسپانیا است. من در مبارزه دوم با این حریف مبارزه کردم و باختم.
بیشتر توضیح دهید؟ چرا نباید باخت که به هر حال نتیجه چگونگی مبارزه خودتان بوده را باور کنید؟
من بی نهایت آماده بودم. با این شرایط نباید می باختم و حالا که باختم نمی توانم با آن کنار بیایم. از خودم راضی نیستم چون از هر نظر در اوج بودم. طی ماه های گذشته مصدومیت و سختی های زیادی را تحمل کردم که نه گفته شدند و نه شنیده شدند و نه دیده شدند؛ فقط خودم می دانستم و مربی ام؛ با وجود این سختی ها و مصدومیت ها، برای المپیک خودم را به اوج رساندم.
مصدومیت و در عین حال تمرین برای آماده شدن و در نهایت رسیدن به اوج؛ چگونه؟
من ۴۵ روز قبل برای اولین بار در راه آماده سازی حضور در المپیک پایم را زمین گذاشتم، تکواندو رشته ای است که فقط با پا سر و کار دارد اما من نمی توانستم پایم را زمین بگذارم و مدام روی هوا تمرین می کردم. با وجود این شرایط مصمم تمرین کردم و با برنامه های تمرینی استاد کمرانی به اوج رسیدم. به همین دلیل خیلی حسرت خوردم که چرا مدال طلا نگرفتم به خصوص اینکه تکواندوکاری از انگلیس قهرمان شد که من دو بار تا حالا او را شکست داده ام. حسرت می خورم که من می توانستم جای او باشم و چرا نیستم. اما به هر حال برخی اتفاقات باعث بیشتر شدن انگیزه می شود.
اگر به عقب بازگردیم چه می کنید تا طلای المپیک را بگیرید؟
نمی دانم. به هر حال در المپیک ورزشکار ضعیف شرکت نمی کند. همه از بهترین ها هستند. من در ریو نماینده کرواسی با مدال طلای جهان، نماینده تایلند که در مسابقات کسب سهمیه ٣ بر ٢ شکست داده بودم را با ٥ اختلاف و حریف سوئد با مدال نقره جهان را شکست دادم. مقابل نماینده اسپانیا که رنکینگ اول دنیا را در اختیار دارد هم با اختلاف یک امتیاز نتیجه را واگذار کردم. در حالیکه داور می توانست سه امتیاز ضربه ای که به صورت حریف زدم را بدهد اما نمی دانم چرا اینگونه شد و داور با ما راه نیامد.
در هر صورت شما الان مدال برنز المپیک را در اختیار دارید، چقدر فکر می کردید به این مدال برسید؟
برعکس خیلی ها که نمی توانند موفقیت شان را باور کنند من این موفقیت و مدال برنزم را خیلی باور دارم. تنها چیزی که هنوز باورم نشده و اصلا به آن فکر نمی کردم این بود که در المپیک بازنده باشم.
به جز خودتان چه فرد دیگری شما و توانایی های تان را برای رسیدن به مدال المپیک باور داشت؟
به هر حال همه آنهایی که به من نزدیک بودند با توجه به عملکردی که داشتم من را باور داشتند، اما بیشتر از همه استادم من را باور داشت و این باور را به خود من هم انتقال می داد. خیلی وقت ها خسته می شدم و به خصوص به خاطر آسیب دیدگی کم می آوردم. طی ماه های گذشته با آسیب های زیادی مواجه شدم، دستم شکست، رباط مچ دستم هم پاره شد، بعد از اینها با معضل خارپاشنه مواجه شدم که به شدت عضلات کف پایم را درگیر کرد؛ طوریکه نتوانستم پایم را زمین بگذارم.
این موضوع خار پاشنه برای معاون امور بانوان وزارت ورزش هم دغدغه شده بود؟
واقعا به خاطر آن درد زیادی را تحمل کردم اما استادم قول داد که من را به اوج آمادگی برساند که همان هم شد. به همین دلیل هنوز باورم نمی شود که یک باخت داده باشم و به خاطر آن مدال برنز گرفته باشم در حالیکه در تصویر سازی های ذهنی ام مدام به طلا فکر می کردم.
کیمیا علیزاده امروز که با مدال المپیک تاریخ ساز شده است با کیمیای قبل از المپیک چقدر تفاوت دارد؟
شاید با مدال المپیک نام من در ورزش پررنگ تر شده باشد اما من قبل از المپیک هم موفقیت هایی داشتم که برای اولین بار به دست آمدند. مدال المپیک پنجمین مدال تاریخی من به حساب می آید. من قبل از این هم مدال هایی داشتم که تاریخی بودند. طلای جهانی نوجوانان، طلای گرند پری، برنز جهانی و طلای المپیک نوجوانان که همه برای اولین بار به دست آمدند.
اما مدال المپیک ارزش بالاتری دارد و قطعا تاریخ سازی که به واسطه کسب این مدال ثبت شده است، ماندگارتر خواهد ماند؟
بله، بعد از ٦٨ سال ورزش بانوان در المپیک مدال گرفت اما قطعا از این پس شاهد مدال آوری های بیشتری خواهیم بود.
کیمیا علیزاده زمانی در تاریخ المپیک ورزش ایران تاریخ ساز شد که تکواندو در بخش مردان نتیجه ای نگرفت. صحبتی در این مورد ندارید؟
فقط می دانم که ملی پوشان المپیکی تکواندو واقعا زحمت کشیدند و در سخت ترین شرایط برای آماده تر شدن تمرین کردند. نمی دانم چرا به نتیجه نرسیدند در حالیکه مستحق آن بودند. تیم ما شایسته مدال های بیشتری بود.
برنامه کیمیا علیزاده بعد از تاریخ سازی در ورزش ایران چیست؟
الان خیلی خسته هستم و شاید اگر حرفی بزنم از روی احساسات باشد اما اطمینان داشته باشید از تکواندو دور نیستم و به دنبال تاریخ سازی های دیگری هستم، در تکواندو بانوان هنوز به طلای جهانی، طلای بازی های آسیایی و طلای المپیک نرسیده ایم، دستیابی به هر یک از این ها یک تاریخ سازی است و من به دنبال آنها هستم.
به گزارش مهر از ریودوژانیرو، از اعزام تیم پرامید تکواندو ایران به سی و یکمین دوره بازی های المپیک، فقط یک مدال به دست آمد. این مدال ارزشمند را نیز کیمیا علیزاده تنها بانوی تیم تکواندو و کوچکترین عضو این تیم برای ایران به ارمغان آورد.
این تکواندوکار ١٨ ساله در حالی در کنار سه تکواندوکار دیگری که عنوان های جهانی زیادی در کارنامه دارند و اتفاقا جزو امیدهای مسئولان برای مدال آوری هم بودند، صاحب مدال شد که کمتر مسئول و کارشناسی در پیش بینی هایش یک مدال قطعی برای او کنار گذاشته بود!
مهمتر از آن اینکه پیش از وی، هیچ یک از دیگر بانوان ایرانی اعزامی به ادوار مختلف المپیک، به مدال نرسیده بودند. کیمیا علیزاده اما با مدال برنز که خود از مجموع چهار مبارزه و کسب سه پیروزی به دست آمد، به این مهم رسید و به عنوان اولین بانوی مدال آور ورزش ایران در المپیک، تاریخ ساز شد.
اما کیمیا علیزاده تصورش را می کرد که به این زودی به چنین موفقیتی برسد؟ از اینکه او روی سکو رفته و هم تیمی هایش در بخش مردان به پای سکو هم نرسیدند، چه احساسی دارد؟ با مدال المپیک به نهایت اهدافش رسیده یا هنوز اهداف بزرگ تری هم دارد و ....
با حضور در دهکده ورزشکاران با کیمیا علیزاده به گفتگو نشستیم تا رودرو صحبت کنیم و او خوشحال از اینکه نماد بازی ها را به عنوان پاداش مدال آوری از نایب رئیس فدراسیون هدیه گرفته بود، به این پرسش ها پاسخ داد.
شاید هیچ یک از مسئولان روی مدال قطعی شما در المپیک حساب نکرده بودند، خود شما چه حساب و کتابی در این مورد داشتید؟
خدا را شکر با این مدال خیلی چیزها ثابت شد؛ قبل از اینکه اردوهای المپیکی آغاز شود، خیلی ها هر طور خواستند من را قضاوت کردند و پشت سرم حرف زدند.
منظورت از خیلی ها چه کسانی هستند؟ مسئولان؟ مربیان؟ هم تیمی ها و ....؟
خیلی ها بودند. گفته نشود و اسمی برده نشود، بهتر است اما به راحتی حرف می زدند. برای من البته مهم این بود که با تلاش به مدال برسم و بتوانم خودم و توانایی هایی که دارم را ثابت کنم.
و بالاخره به هدفی که داشتید، دست یافتید؛ الان راضی هستید؟
البته آن طور که می خواستم، نشد. شاید الان خیلی ها بابت این مدال برنز من خوشحال باشند اما خودم خیلی نه؛ من خوشحالم چون باعث شادی مردم شده ام اما بابت مدالم و به خصوص رنگ آن خوشحال نیستم.
فکر نمی کنید ارزش کارتان را به عنوان اولین مدال آور نادیده می گیرید؟
من از نظر فنی و روحی خیلی آماده بودم، هیچ وقت این حد از آمادگی را در خودم احساس نکرده بودم. با این میزان آمادگی، انتظارم از خودم فقط مدال طلا بود. بعضی ها هستند که وقتی به موفقیتی می رسند آن را باور نمی کنند اما من مدالم و رسیدن به این جایگاه که بنا به ادعای همه تاریخی است را خیلی خوب باور می کنم. آنچه که هنوزم باورم نشده، باختم به نماینده اسپانیا است. من در مبارزه دوم با این حریف مبارزه کردم و باختم.
بیشتر توضیح دهید؟ چرا نباید باخت که به هر حال نتیجه چگونگی مبارزه خودتان بوده را باور کنید؟
من بی نهایت آماده بودم. با این شرایط نباید می باختم و حالا که باختم نمی توانم با آن کنار بیایم. از خودم راضی نیستم چون از هر نظر در اوج بودم. طی ماه های گذشته مصدومیت و سختی های زیادی را تحمل کردم که نه گفته شدند و نه شنیده شدند و نه دیده شدند؛ فقط خودم می دانستم و مربی ام؛ با وجود این سختی ها و مصدومیت ها، برای المپیک خودم را به اوج رساندم.
مصدومیت و در عین حال تمرین برای آماده شدن و در نهایت رسیدن به اوج؛ چگونه؟
من ۴۵ روز قبل برای اولین بار در راه آماده سازی حضور در المپیک پایم را زمین گذاشتم، تکواندو رشته ای است که فقط با پا سر و کار دارد اما من نمی توانستم پایم را زمین بگذارم و مدام روی هوا تمرین می کردم. با وجود این شرایط مصمم تمرین کردم و با برنامه های تمرینی استاد کمرانی به اوج رسیدم. به همین دلیل خیلی حسرت خوردم که چرا مدال طلا نگرفتم به خصوص اینکه تکواندوکاری از انگلیس قهرمان شد که من دو بار تا حالا او را شکست داده ام. حسرت می خورم که من می توانستم جای او باشم و چرا نیستم. اما به هر حال برخی اتفاقات باعث بیشتر شدن انگیزه می شود.
اگر به عقب بازگردیم چه می کنید تا طلای المپیک را بگیرید؟
نمی دانم. به هر حال در المپیک ورزشکار ضعیف شرکت نمی کند. همه از بهترین ها هستند. من در ریو نماینده کرواسی با مدال طلای جهان، نماینده تایلند که در مسابقات کسب سهمیه ٣ بر ٢ شکست داده بودم را با ٥ اختلاف و حریف سوئد با مدال نقره جهان را شکست دادم. مقابل نماینده اسپانیا که رنکینگ اول دنیا را در اختیار دارد هم با اختلاف یک امتیاز نتیجه را واگذار کردم. در حالیکه داور می توانست سه امتیاز ضربه ای که به صورت حریف زدم را بدهد اما نمی دانم چرا اینگونه شد و داور با ما راه نیامد.
در هر صورت شما الان مدال برنز المپیک را در اختیار دارید، چقدر فکر می کردید به این مدال برسید؟
برعکس خیلی ها که نمی توانند موفقیت شان را باور کنند من این موفقیت و مدال برنزم را خیلی باور دارم. تنها چیزی که هنوز باورم نشده و اصلا به آن فکر نمی کردم این بود که در المپیک بازنده باشم.
به جز خودتان چه فرد دیگری شما و توانایی های تان را برای رسیدن به مدال المپیک باور داشت؟
به هر حال همه آنهایی که به من نزدیک بودند با توجه به عملکردی که داشتم من را باور داشتند، اما بیشتر از همه استادم من را باور داشت و این باور را به خود من هم انتقال می داد. خیلی وقت ها خسته می شدم و به خصوص به خاطر آسیب دیدگی کم می آوردم. طی ماه های گذشته با آسیب های زیادی مواجه شدم، دستم شکست، رباط مچ دستم هم پاره شد، بعد از اینها با معضل خارپاشنه مواجه شدم که به شدت عضلات کف پایم را درگیر کرد؛ طوریکه نتوانستم پایم را زمین بگذارم.
این موضوع خار پاشنه برای معاون امور بانوان وزارت ورزش هم دغدغه شده بود؟
واقعا به خاطر آن درد زیادی را تحمل کردم اما استادم قول داد که من را به اوج آمادگی برساند که همان هم شد. به همین دلیل هنوز باورم نمی شود که یک باخت داده باشم و به خاطر آن مدال برنز گرفته باشم در حالیکه در تصویر سازی های ذهنی ام مدام به طلا فکر می کردم.
کیمیا علیزاده امروز که با مدال المپیک تاریخ ساز شده است با کیمیای قبل از المپیک چقدر تفاوت دارد؟
شاید با مدال المپیک نام من در ورزش پررنگ تر شده باشد اما من قبل از المپیک هم موفقیت هایی داشتم که برای اولین بار به دست آمدند. مدال المپیک پنجمین مدال تاریخی من به حساب می آید. من قبل از این هم مدال هایی داشتم که تاریخی بودند. طلای جهانی نوجوانان، طلای گرند پری، برنز جهانی و طلای المپیک نوجوانان که همه برای اولین بار به دست آمدند.
اما مدال المپیک ارزش بالاتری دارد و قطعا تاریخ سازی که به واسطه کسب این مدال ثبت شده است، ماندگارتر خواهد ماند؟
بله، بعد از ٦٨ سال ورزش بانوان در المپیک مدال گرفت اما قطعا از این پس شاهد مدال آوری های بیشتری خواهیم بود.
کیمیا علیزاده زمانی در تاریخ المپیک ورزش ایران تاریخ ساز شد که تکواندو در بخش مردان نتیجه ای نگرفت. صحبتی در این مورد ندارید؟
فقط می دانم که ملی پوشان المپیکی تکواندو واقعا زحمت کشیدند و در سخت ترین شرایط برای آماده تر شدن تمرین کردند. نمی دانم چرا به نتیجه نرسیدند در حالیکه مستحق آن بودند. تیم ما شایسته مدال های بیشتری بود.
برنامه کیمیا علیزاده بعد از تاریخ سازی در ورزش ایران چیست؟
الان خیلی خسته هستم و شاید اگر حرفی بزنم از روی احساسات باشد اما اطمینان داشته باشید از تکواندو دور نیستم و به دنبال تاریخ سازی های دیگری هستم، در تکواندو بانوان هنوز به طلای جهانی، طلای بازی های آسیایی و طلای المپیک نرسیده ایم، دستیابی به هر یک از این ها یک تاریخ سازی است و من به دنبال آنها هستم.
۰
