خودکشی از ترس مدرسه

فرادید | ماسا که از ابتدای دبیرستان مورد مزاحمت هم مدرسه‌ای‌هایش واقع می‌شد، می‌گوید: "روپوش مدرسه چنان روی بدنم سنگینی می‌کرد که انگار زره بود. تحمل محیط مدرسه را نداشتم و قلبم به شدت می‌تپید. به خودکشی فکر کردم، چون که راحت تر بود."


به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی انگلیسی، ماسا (اسم مستعار است) مادری داشت که درکش می‌کرد و او را مجبور به رفتن به مدرسه نکرد. ماسا در یادداشتی برای روزنامه‌ای مخصوص به کودکانی که از مدرسه رفتن سر باز می‌زنند، نوشته است می‌گوید که اگر چنین نمی‌شد: "خودکشی در روز یکم سپتامبر، زمان آغاز ترم جدید، را انتخاب می‌کردم."

ماسا در چنین طرز تفکر در ژاپن تنها نیست. جایی که بالاترین نرخ خودکشی جهان را دارد.

سال گذشته، برای اولین بار، خودکشی به بیشترین علت مرگ و میر افراد 10 تا 19 ساله در ژاپن بدل شد.

بنا بر آمار یک نهاد دولتی، یکم سپتامبر از دیرباز روزی است که بیشترین تعداد کودکان زیر 18 سال در ژاپن جان خود را می‌گیرند.

مابین سالهای 1972 تا 2013، از میان 18048 کودکی که خود را کشته‌اند، به طور متوسط 92 تن در روز 31 آگوست، 131 نفر در 1 سپتامبر، و 92 نفر در 2 سپتامبر دست به این کار زده‌اند.

این میزان همچنین در ماه آوریل، زمانی که ترم اول در تقویم مدارس ژاپن آغاز می‌شود نیست، بسیار بالاست.

ماهو کاوایی، کتابداری در شهر کاماکورا، با دیدن این آمار در اوایل ماه جاری توییت زیر را ارسال کرد: "ترم دوم در پیش است. اگر به خاطر تنفر شدید از مدرسه به فکر خودکشی هستید، چرا پیش ما نمی‌آیید؟ ما کتابهای کمیک و رمانهای سبک داریم. اگر کل روز را هم اینجا بمانید کسی با شما کاری ندارد. اگر در ماه سپتامبر به سرتان زد که مرگ را به مدرسه ترجیح دهید، ما را به یاد بیاورید."

این حرکت، یعنی عدم تشویق کودکان به ماندن در مدرسه، برای کتابخانه به عنوان بخشی از کمیتۀ آموزش شهر، حرکتی جنجالی محسوب می‌شد. تاکاشی کیکوچی، رییس کتابخانه، به بی‌بی‌سی گفته است که حتی در مورد پاک کردن این توییت هم صحبت شده است.

اما این توییت در عرض 24 ساعت، بسیاری را متاثر کرد و بیش از 60000 بار بازنشر شد.


" گزینۀ بدیل مدرسه، مرگ نیست"
شیکو ایشی، ویراستار روزنامۀ کسانی که از مدرسه رفتن سرباز می‌زنند، در مورد نرخ بالای خودکشی در 1 سپتامبر می‌گوید: "این موضوع برای جامعۀ معلمان کاملاً موضوعی شناخته شده است."

او می‌افزاید: "ما این سازمان مردم‌نهاد را 17 سال پیش راه اندازی کردیم، چرا که در سال 1997 شاهد سه حادثۀ شوکه‌کننده در آستانۀ شروع ترم دوم بودیم که به کودکان دبیرستانی مرتبط می‌شد. دو نفر از آنها خودشان را در 31 آگوست کشتند. تقریباً در همان موقع، سه دانش آموز مدرسۀ‌شان را آتش زدند و اعتراف کردند که فکر می‌کردند که اگر مدرسه در آتش بسوزد، مجبور نخواهند بود که به مدرسه برگردند."

"این وقتی بود که فهمیدیم کودکان چرا اینقدر دست و پا می‌زنند و می‌خواستیم این پیام را بفرستیم که گزینۀ بدیل مدرسه، مرگ نیست."

دولت چندین خط تلفنی برای به کمک افرادی که به دنبال خودکشی هستند ایجاد کرده و سیستمهای دیگری نیز بدن منظور تدارک دیده که به کودکان منحصر نمی‌شود.

با این وجود، همین هفتۀ پیش یک پسر 13 ساله خود را صبح روزی که قرار بود مراسم آغاز ترم جدید برگزار شود، خود را کشت.


"من از آن همه قانون متنفر بودم"
آقای ایشی، خود در زمانی که همین حدود سن داشته، یک نامۀ خودکشی نوشته بود: "در آن زمان فکر می‌کردم که هیچ انتخاب دیگری ندارم، چون که نمی‌دانستم نرفتن به مدرسه می‌تواند جزء گزینه‌هایم باشد. من خودم را بی‌پناه احساس می‌کرد، و از همۀ قوانین متنفر بودم؛ آن هم نه فقط قوانین مدرسه، بلکه قوانینی که بین خود بچه‌ها وجود داشت. مثلاً، برای این که کسی اذیتتان نکند باید حواستان به ساختار قدرت باشد. حتی آن زمان هم، اگر تصمیم می‌گرفتید که به دستۀ قلدرها ملحق نشوید، امکان داشت که به هدف بعدیشان تبدیل شوید."

سلسه مراتب کلاس درس به این سادگی نیست که فقط به دو دستۀ اذیت‌کنندگان و اذیت‌شوندگان تقسیم شود. بر اساس آخرین گزارش دولتی، نزدیک به 90 درصد کودکانی که مورد مطالعه قرار گرفته بودند، هم مورد اذیت قرار گرفته و هم خود دیگران را اذیت کرده بودند.

ایشی توضیح می‌دهد که "فقط درصد اندکی هستند که در یکی از این دسته‌ها باقی می‌مانند. مسئلۀ بزرگتر جامعۀ رقابتی‌ای است که در آن مجبورید دوستان خود را بزنید."

تجربۀ احساس خودکشی در ایشی زمانی آغاز شد که نتواست به یک دبیرستان خوب راه پیدا کند. اصطلاح مخصوص امتحان ورودی به مدارس در ژاپن، کلمۀ "جنگ" را در بر می‌گیرد و برای بسیاری از کودکان ژاپنی نبردی سهمگین محسوب می‌شود.

اما خوشبختانه، والدین آقای ایشی نامۀ خودکشیش را پیدا کردند و به او اجازه دادند که در خانه بماند و با این کار جان او را نجات دادند.

او می‌گوید: "من دوست دارم که بچه‌ها بدانند، می‌توانید از مدرسه فرار کنید و اوضاع بهتر خواهد شد."